انگل کبد که به کرم جگر نیز معروف است یکی از مواردی است که می‌تواند باعث بروز عفونت کبدی شود. انگل کبد یک بیماری انگلی مزمن است و زمانی بروز می‌کند که فرد اقدام به مصرف مواد غذایی آلوده به تخم انگل یا آب آلوده کند.
میزبان اصلی این انگل انسان‌ها و برخی حیوانات مانند سگ، گربه، ببر، روباه، موش و سمورهاست. حلزون و ماهی‌های آب شیرین می‌توانند حامل این انگل باشند.
متخصصان می‌گویند مصرف ماهی تازه خام (سوشی)، حلزون ها، و سبزیجات می‌تواند باعث وارد شدن لارو این انگل به بدن شود.
متاسفانه انگل‌های کوچک در کبد رشد کرده و شروع به تخمگذاری در این اندام می‌کنند. به طور معمول این تخم‌ها از طریق مدفوع دفع شده و می‌تواند وارد آب شود و طی یک چرخه دوباره افراد دیگر را بیمار کند. آلودگی کبد به این انگل سه درجه مختلف خفیف، معمولی و شدید دارد.
زمانی که انگل‌های موجود در کبد به بلوغ می‌رسند، شروع به تخمگذاری در مجاری صفرا می‌کنند. یک انگل بالغ کبد تنها ۱۰ تا ۲۰ میلی متر طول دارد. افرادی که به این انگل مبتلا هستند در خطر انسداد مجاری صفرا و بروز علائمی مانند درد در کبد، اختلالات گوارشی و بی اشتهایی هستند. در برخی موارد انگل به مجاری صفرا چسبیده و از دهان خود را برای مکیدن غذا استفاده می‌کند که این امر می‌تواند باعث چرب شدن کبد شود.
در صورتیکه انگل برای بلند مدت در کبد فعالیت کند، این امر منجر به بروز التهاب در مجاری صفرا، خونریزی مجرا و سرطان مجاری صفرا می‌شود. تراکم زیاد انگل و فعالیت آن می‌تواند باعث ورم چرک آلود (آبسه) کبد شود. اگر این ورم شکافته شده و به سمت ریه‌ها حرکت کند منجر به آب آوردن ریه و نیز انگل‌های خارج اندامی در زیر پوست قفسه سینه و ریه‌ها می‌شود.
خطرناک بودن این نوع عفونت انگلی به شرایط بیمار، شمار انگل‌های بدن، طول مدت بیماری و مناطقی از بدن که درگیر بیماری شده است بستگی دارد. بیماری انگل کبدی در ابتدا با علائم همچون تب، قولنج کبدی – صفرایی و التهاب کبد نمایان می‌شود.
در صورتی که احتمال می‌دهید به این انگل مبتلا شده اید باید هر چه سریعتر به بیمارستان مراجعه کرده و آزمایش بدهید. پزشکان می‌توانند با دارو‌هایی مانند امتین، دهیدرومتین، بیتیونول، هگزاکلروپارکسیلول، نیکلروفان و مبندازول آن را درمان کنند. همچنین این افراد برای مدتی باید آب را بجوشانند و مواد غذایی که مصرف می‌کنند را به صورت کامل پخت کنند.
