صراط: هادی خانیکی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب، اخیراً با سایت جماران گفت‌وگو کرده است.
سایت جماران در بخشی از گفت‌وگوی خود با وی می پرسد: آیا اینکه فساد در حال حاضر تبدیل به مسئله‌ای شده که افکار عمومی، رسانه‌ها و حتی نهادهای رسمی به آن واکنش نشان می‌دهند به معنی حساس بودن جامعه نسبت به فساد است یا نوعی واکنش به بحرانی فراگیر؟!
خانیکی نیز در پاسخ ضمن تأیید تلویحی ادعای خبرنگار مبنی بر فراگیر شدن فساد در جامعه ایران می گوید: این انتقاد را به جامعه ایرانی در همه سطوح از نخبگان و دانشگاهیان گرفته تا مردم و حتی نهادهای رسمی نظارتی وارد می‌کنم که به جای کنشگری دچار نظاره‌گری شده است. در واقع به نظر من جامعه کاملا شاهد فساد است، اما نسبت به آن حساس نیست.
او همچنین با بیان اینکه زمانی که فساد فراگیر می‌شود تعریف اولیه خود را از دست می‌دهد! در پاسخ به سؤال خبرنگار که از وی می‌پرسد: چقدر می‌توان فساد در سطوح بالای جامعه را مؤثر بر گسترش فساد در سطوح پایین‌تر جامعه دانست؟ گفته است: به طور کلی در جامعه ما نگاه شهروندان در درجه اول به مسئولان و نهادهای حاکمیتی دوخته شده است... زمانی که فساد در حکومت دیده می‌شود، در جامعه هم وجود دارد و اگر فساد اقتصادی را در جامعه مشاهده می‌کنیم، فساد سیاسی، علمی، اجتماعی و فرهنگی را هم مشاهده می‌کنیم!
خانیکی همچنین با بیان اینکه مردم (ایران) به رسانه ها اعتماد ندارند! گفته است: اگر در جامعه‌ای میان حکومت و جامعه شکاف وجود داشته باشد، دودستگی و جدایی را میان جامعه و رسانه‌ها و حتی در بخش‌های مختلف جامعه می‌توان دید!
تحلیلی بر صحبت های خانیکی فعال سیاسی اصلاح طلب:
*علت اصرار جریان سیاسی خاص بر القای وجود شکاف و بی‌اعتمادی میان مردم و حکومت در ایران مشخص نیست!
بهمن ماه امسال بود که رضا صالحی امیری، رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی نیز در نشستی به مناسبت 22 بهمن، از «شکاف» بعنوان عامل سقوط نظام شاهنشاهی یاد کرد و جالب آنکه هم او بود که مدتی قبل از سخنان بهمن ماهی خود در اجلاس ماهیانه بنیاد باران وابسته به خاتمی به وجود شکافی عمیق میان نگاه ساختارهای رسمی و غیر رسمی ایران اشاره کرده بود.
البته در توشیح سخنان خانیکی مبنی بر اینکه در جامعه‌ای که مردم به رسانه‌ها اعتماد نکنند؛ یعنی میان آنها و حکومت نیز شکاف وجود دارد، باید این نکته را گوشزد کرد که جریان سیاسی خاص همواره بدون استناد به هیچ سند و مدرک خاصی و صرفاً با اتکا به دلخواسته های خویش؛ در جایی ممکن است بگوید رسانه ها در ایران نقش مهمی دارند و در جایی هم همانند سخن خانیکی ممکن است رسانه ها را خالی از اعتماد مخاطب ارزیابی کند تا به این طریق به زعم خود، شکاف در حکومت را اثبات کند!
در باب قسمت اول گفت‌وگوی مذکور مبنی بر القای وجود فساد فراگیر در جامعه ایران نیز باید اشاره کرد که بحث «مفسدنمایی از نظام اسلامی» مدتیست که در دستور کار جریان سیاسی خاص قرار گرفته و البته خواص دلسوز کشور نیز پیرامون این توطئه هشدارهایی را بیان کرده اند.
در ادامه پروژه مذکور و چندی قبل بود که سعید حجاریان در مصاحبه با روزنامه آرمان امروز گفته بود: باید مردم را با واژه فساد اقتصادی آشنا کرد و تبعات آن را شرح داد. باید به جامعه گفت که فساد اقتصادی چه تبعاتی در کوتاه و درازمدت برایشان دارد تا خود تبدیل به سدی در برابر مفسدان اقتصادی شوند!
و جالب آنکه هم او بود که چند ماه قبل نیز خواستار آشنا کردن مردم با «تحریم ها»! شده بود.
در کنار این صحبت‌ها نیز از میان برخی مقامات اجرایی هم سخنانی به گوش می رسد مبنی بر اینکه در دولت قبل، بزرگترین فسادهای قرن! رخ داده و فلان میلیارد دلار پول را نیز برده‌اند و خورده‌اند!
در این زمینه حتی سعید لیلاز نیز اخیراً مدعی شده است که در تاریخ ایران فقط در دوران هویدا و احمدی نژاد بود که بیشترین میزان بیت‌المال میل شد.
لازم به یادآوریست که جریان سیاسی خاص به نحوی به مسئله فساد اشاره می کند که از قِبَل آن نه فقط افراد و دولت‌ها که نظام اسلامی به فساد متهم شود.
این جریان همچنین با بزرگنمایی مفاسد اینطور نتیجه گیری می‌کند که مفاسد به این بزرگی بدون هماهنگی با نظام ممکن نیستند!
و به نظر می رسد به همین دلیل است که چندیست مفهومی با عنوان «مفسدین خودی»! در کلام چهره هایی همچون سعید لیلاز و ابراهیم اصغرزاده مورد اشاره قرار گرفته است.
سایت جماران در بخشی از گفت‌وگوی خود با وی می پرسد: آیا اینکه فساد در حال حاضر تبدیل به مسئله‌ای شده که افکار عمومی، رسانه‌ها و حتی نهادهای رسمی به آن واکنش نشان می‌دهند به معنی حساس بودن جامعه نسبت به فساد است یا نوعی واکنش به بحرانی فراگیر؟!
خانیکی نیز در پاسخ ضمن تأیید تلویحی ادعای خبرنگار مبنی بر فراگیر شدن فساد در جامعه ایران می گوید: این انتقاد را به جامعه ایرانی در همه سطوح از نخبگان و دانشگاهیان گرفته تا مردم و حتی نهادهای رسمی نظارتی وارد می‌کنم که به جای کنشگری دچار نظاره‌گری شده است. در واقع به نظر من جامعه کاملا شاهد فساد است، اما نسبت به آن حساس نیست.
او همچنین با بیان اینکه زمانی که فساد فراگیر می‌شود تعریف اولیه خود را از دست می‌دهد! در پاسخ به سؤال خبرنگار که از وی می‌پرسد: چقدر می‌توان فساد در سطوح بالای جامعه را مؤثر بر گسترش فساد در سطوح پایین‌تر جامعه دانست؟ گفته است: به طور کلی در جامعه ما نگاه شهروندان در درجه اول به مسئولان و نهادهای حاکمیتی دوخته شده است... زمانی که فساد در حکومت دیده می‌شود، در جامعه هم وجود دارد و اگر فساد اقتصادی را در جامعه مشاهده می‌کنیم، فساد سیاسی، علمی، اجتماعی و فرهنگی را هم مشاهده می‌کنیم!
خانیکی همچنین با بیان اینکه مردم (ایران) به رسانه ها اعتماد ندارند! گفته است: اگر در جامعه‌ای میان حکومت و جامعه شکاف وجود داشته باشد، دودستگی و جدایی را میان جامعه و رسانه‌ها و حتی در بخش‌های مختلف جامعه می‌توان دید!
تحلیلی بر صحبت های خانیکی فعال سیاسی اصلاح طلب:
*علت اصرار جریان سیاسی خاص بر القای وجود شکاف و بی‌اعتمادی میان مردم و حکومت در ایران مشخص نیست!
بهمن ماه امسال بود که رضا صالحی امیری، رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی نیز در نشستی به مناسبت 22 بهمن، از «شکاف» بعنوان عامل سقوط نظام شاهنشاهی یاد کرد و جالب آنکه هم او بود که مدتی قبل از سخنان بهمن ماهی خود در اجلاس ماهیانه بنیاد باران وابسته به خاتمی به وجود شکافی عمیق میان نگاه ساختارهای رسمی و غیر رسمی ایران اشاره کرده بود.
البته در توشیح سخنان خانیکی مبنی بر اینکه در جامعه‌ای که مردم به رسانه‌ها اعتماد نکنند؛ یعنی میان آنها و حکومت نیز شکاف وجود دارد، باید این نکته را گوشزد کرد که جریان سیاسی خاص همواره بدون استناد به هیچ سند و مدرک خاصی و صرفاً با اتکا به دلخواسته های خویش؛ در جایی ممکن است بگوید رسانه ها در ایران نقش مهمی دارند و در جایی هم همانند سخن خانیکی ممکن است رسانه ها را خالی از اعتماد مخاطب ارزیابی کند تا به این طریق به زعم خود، شکاف در حکومت را اثبات کند!
در باب قسمت اول گفت‌وگوی مذکور مبنی بر القای وجود فساد فراگیر در جامعه ایران نیز باید اشاره کرد که بحث «مفسدنمایی از نظام اسلامی» مدتیست که در دستور کار جریان سیاسی خاص قرار گرفته و البته خواص دلسوز کشور نیز پیرامون این توطئه هشدارهایی را بیان کرده اند.
در ادامه پروژه مذکور و چندی قبل بود که سعید حجاریان در مصاحبه با روزنامه آرمان امروز گفته بود: باید مردم را با واژه فساد اقتصادی آشنا کرد و تبعات آن را شرح داد. باید به جامعه گفت که فساد اقتصادی چه تبعاتی در کوتاه و درازمدت برایشان دارد تا خود تبدیل به سدی در برابر مفسدان اقتصادی شوند!
و جالب آنکه هم او بود که چند ماه قبل نیز خواستار آشنا کردن مردم با «تحریم ها»! شده بود.
در کنار این صحبت‌ها نیز از میان برخی مقامات اجرایی هم سخنانی به گوش می رسد مبنی بر اینکه در دولت قبل، بزرگترین فسادهای قرن! رخ داده و فلان میلیارد دلار پول را نیز برده‌اند و خورده‌اند!
در این زمینه حتی سعید لیلاز نیز اخیراً مدعی شده است که در تاریخ ایران فقط در دوران هویدا و احمدی نژاد بود که بیشترین میزان بیت‌المال میل شد.
لازم به یادآوریست که جریان سیاسی خاص به نحوی به مسئله فساد اشاره می کند که از قِبَل آن نه فقط افراد و دولت‌ها که نظام اسلامی به فساد متهم شود.
این جریان همچنین با بزرگنمایی مفاسد اینطور نتیجه گیری می‌کند که مفاسد به این بزرگی بدون هماهنگی با نظام ممکن نیستند!
و به نظر می رسد به همین دلیل است که چندیست مفهومی با عنوان «مفسدین خودی»! در کلام چهره هایی همچون سعید لیلاز و ابراهیم اصغرزاده مورد اشاره قرار گرفته است.
