بیش از 13 قرن از واقعه جانسوز عاشورا می‌گذرد. کربلا که در نخستین اربعین حسینی شاهد حضور جابر بن عبدالله انصاری بود، بعد از آن نیز عاشقان دیگری را زیارت کرد که با پای پیاده از اقصی نقاط جهان در سالروز اربعین سید و سالار شهیدان سراسیمه همراه با عشق آتشین به مولای خویش رهسپار سرزمین حسینی شدند.
این سنت حسنه از چنان اهمیت والایی برخودار است که صادق امت رسول(ص) این چنین از ارزش پیاده‌روی به سوی حرم مطهر اباعبدالله الحسین(ع) سخن می‌گوید: کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) برود، خداوند به هر قدمى که بر مىدارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مىفرماید و یک درجه مرتبهاش را بالا مىبرد، وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او مىفرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مىگویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل‌بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد. (کامل الزیارات ص134)
در این میان علمای بزرگواری بودند که با وجود مشکلات زیاد مسیر کربلا، خطرات را به جان می‌خریدند و از نجف تا کربلا را گاه با پای برهنه طی می‌کردند.
سید آزادگان حجت‌الاسلام سید علی اکبر ابوترابی از جمله آن‌هاست، وی در خاطرات خود چنین بیان می‌کند: «در دوران طلبگی در شهر نجف بیش از 100 مرتبه این مسیر را پیاده به عشق زیارت امام حسین(ع) طی کرده‌ام».
عشق و علاقه حجت‌الاسلام ابوترابی به حدی بود که پس از آزادی با وجود بسته بودن مرز کربلا در سال 1372، برای نخستین بار و در مرز خسروی، مراسم قرائت دعای عرفه را برگزار کرد.
وی با جمعیت اندکی با نیت باز شدن راه کربلا و پیمودن مسیر زیارت، با پای پیاده از تنگه مرصاد تا مرز خسروی را به مدت 3 روز پیاده طی کرد.
بزار ملامت بکنند یه خوب و بد می مونه