جای مسرت و غرور ملی است که ورزشکاران کشورمان توانسته اند در رقابت های المپیک لندن خوش به درخشند و نام ایران و ایرانی را در عرصه های جهانی طنین انداز کنند. به نوبه خود و از طرف تمام مردم ایران به این عزیزان و مربیان دلسوزشان تبریک و خسته نباشید عرض می کنیم.اما با دیدن تلاش‌ها و تحمل فشارهای بی حد وحصر ورزشکاران درمیادین مختلف، استرس ها و فریاد های مربیانشان در کنار زمین، سربلندی و اهتزاز نام ایران درجهان و از همه مهمتر دلشادی، خوشحالی و احساس غرور یک ملت، سبب شد ضمن خسته نباشید به مدیران وبرنامه ریزان ورزشی کشور چند کلامی با آنها صحبت کنیم و حرف دل قشر کثیری از مردم را به گوش آنها برسانیم.
نگاه به قراردادها و میزان دستمزدهای بازیکنان و مربیان فوتبال در مقایسه با ورزشکاران و مربیان مدال آورکشورمان، باعث ناراحتی از بی توجهی‌ها و مدیریت‌های غیرکارشناسی در ورزش کشورمان می گردد. به عنوان مشت نمونه خروار، اگر فقط به وضعیت چندتن از بازیکنان معروف که با تیم های بزرگ قرارداد بسته اند نگاهی بیاندازیم کافی است تا بتوان نسبت به این مشکل قضاوت کرد. جدای از قراردادهای میلیاردی، خانه و ماشین های آخرین مدل، تنها حقوق ماهیانه این افراد برابر با حقوق بهترین مربیان دیگر رشته های ورزشی و چند برابر ملی پوشان کشتی، تکواندو، دومیدانی و... می باشد.
آیا این صحیح است...!
با توجه به اینکه هیچگاه هزینه های واقعی از سوی باشگاه های فوتبال درکشورمان اعلام نمی شود، اما با یک حساب سرانگشی در تیم های بزرگ می توان ادعا کرد که بودجه یک سال آنها برابر است با هزینه صرف شده برای تمام کاروان ورزشی المپیک کشورمان!
این جای تاسف است که مربیان و ورزشکاران ما از سوی دیگر کشورها دعوت نامه برای تابعیت دریافت کنند! علت این امر جدای از لیاقت و مهارت این عزیزان به سبب عدم رسیدگی و تامین مالی ورزشکاران غیر فوتبالی می باشد. کشتی گیران و وزنه برداران و سایر رشته هایی که مورد توجه دیگر کشورها قرار می گیرند، غیرت و تعصب خود را به پول نمی فروشند، چیزی که متاسفانه امروز در مستطیل سبز کمتر دیده می شود!
مدیران و مسولان ورزشی عزیز؛ این درشأن ورزش ایران نیست که یک قهرمان و مدال آور آن در عرصه های جهانی، دغدغه مسکن و مشکلات مالی داشته باشد. امروز به سبب عدم مدیریت صحیح در فوتبال شاهد رد و بدل شدن ارقامی هستیم که با یک فقره آن می توان در استان های محروم کشور ورزشگاه و مجتمع های ورزشی ساخت، تا به سبب آن استعدادهایی همچون مدال آوران امروز المپیک شکوفا شوند.همانطور که گفتیم قصد تخریب و یا سیاه نمایی درمورد ورزش فوتبال را نداریم، بلکه گله ما از نحوه مدیریت کلی ورزش کشوراست که کفه ترازو را درشرایطی نامتعادل به سمت این رشته سنگین کرده و این افسوس را تازه می‌کند که اگر به اندازه فوتبال به دیگر رشته های افتخارآفرین اهمیت داده شود، جایگاه ورزش کشورمان در عرصه های جهانی چیزی بالاتر از موقعیت فعلی قرار خواهد داشت.
اگر به دنبال تکرار موفقیت های ورزشکاران و کسب مدال طلا در عرصه های جهانی و المپیک هستیم باید "نگاه ومدیریت طلایی" به ورزش داشته باشیم و بدون تبعیض با الویت بندی در رشته های مدال آور که تاکنون موفقیت های بسیار به دست آورده اند، زمینه پیشرفت و شکوفا شدن ورزشکاران جوان را در سراسر کشور فراهم سازیم.
