به گزارش صراط به نقل از تابناک جلوه‌های طبیعت زیبا و منحصر به فرد شاهرود، قاره کوچک به حدی است که گاهی اوقات در معرفی آنها ناتوان هستیم. آبشار و قندیل‌های یخی آوستا ابرسج یکی از جاذبه‌های گردشگری کمتر شناخته شده شهرستان شاهرود است که اقتضای فصل زمستان است. ویژگی‌های بی نظیر و خاص این منطقه در کمتر جای دیگری یافت می‌شود.
نواحی كوهستانى در فصول مختلف سال مكانى مناسب براى گردشگران طبيعت تلقي مي شود تا ساعاتي را به دور از هياهوى شهر در دامنه‌هاى كوهستان و دره‌هاى خوش آب و هوا سپرى كنند.
قندیل‌های یخی دره آوستای ابرسج که در دامنۀ عظیم قلۀ شاهوار قرار دارد، یکی از موارد یاد شده می‌باشد. در فصل زمستان، سپيدي برف بر روي كوهساران، چهره‌اى دلربا به آن داده و چشم اندازى زيبا را خلق مي نماید. البته توضیح در مورد گسترۀ عظیم شاهوار و زیبایی‌های نهفته در سلسله جبال البرز شرقی که در منطقۀ شاهرود به اوج می‌رسد خود مجال و فرصت جداگانه‌ای را می‌طلبد.
به گفته کهنسالان روستای ابرسج، نام منطقۀ آوستا به دلیل قداستی که برای آب جاری در این منطقه قائل بوده‌اند برگرفته از اَوستا است. وجود قلعه‌ای تاریخی و درختان اُرس یا اَوَرس در این منطقه بیانگر غنای تاریخی و طبیعی آن است.
آبشار و قندیل‌های یخی آوستا در فاصلۀ 15 کیلومتری شمال شاهرود قرار دارد. بعد از طیّ مسافتی به طول 6 کیلومتر از مسیر شاهرود به مجن به سمت منطقۀ اقبالیه تغییر مسیر داده و از آنجا به بعد قدم در درّه‌ای پر رمز و راز و زیبا خواهیم گذاشت.
در ابتدای دره آوستا پیرمردی تنها در مزرعه کوچکش زندگی می‌کند، با چند گوسفند و مرغ و خروس. نام او اقبال است. مردی ادیب که شعرهای زیبایی می‌سراید. کرسی گرم کلبه عمو اقبال با چای بابونه پذیرای کوهنوردان در روزهای سرد زمستان است.
پوشش گياهي اين منطقه تنوع بسیار دارد، از درختچه هاي گَون و زرشك تا درختان استوار اُرس و درختان هميشه سبز تا بالاترين ارتفاعات قلّۀ شاهوار نمايان است و از نظر گونه هاي جانوري تنوع خاصي دارد. مي توان به گونه هاي بُز، كَل، ميش، قوچ، پلنگ، خرس و پرندگاني همچون عقاب و كبك اشاره كرد. در فصل بهار دامنه‌های دو طرف دره منتهی به آبشار پوشیده از گیاه "دازه" با گل‌های بنفش بسیار زیبا و دیدنی خودنمایی می‌کند. دازه در اصطلاح محلی به "بالش خرس" مشهور است.
نوای آب و آواز کبک‌ها تا رسیدن به قندیل‌های یخی گوش و جان شما را نوازش خواهد داد. آنچه ما را مبهوت می‌کند گرمای نسبی مسیر دره در این فصل سال است. شاید هیجان دیدن قندیل هاست که سرمایی حس نمی‌شود.
شکل گیری قندیل‌ها معمولاً از اوایل دی تا اواخر اسفند ماه ادامه دارد هنگام پیاده روی در طول مسیر، یخ‌ها با اشکال زیبا در کنار جویبار بسته شده و تلألو نور خورشید با عبور از آن، رنگین کمان منشورگونه‌ای بر روی صخره‌ها و گلسنگ‌های مجاورش چشم نوازی می‌کند. گویی اشک تنهایی صخره بر گونه اش قندیل بسته است.
پس از طی یک ساعت پیاده روی در مسیر رودخانه پای به درّه‌ای اعجاب انگیز می‌گذاریم. در ورودی دره خبری از قندیل‌ها نیست. شیب کمی را با احتیاط به سمت بالا طی می‌کنیم و بعد از لحظاتی که نگاه را به بالا می‌گیریم از آنچه که در مقابل خود می‌بینیم دچار بهت و حیرت می‌شویم و ناخودآگاه فریاد شادی بلند می‌شود. شوق دیدن عظمت آنها قابل کتمان نیست.
شوق دیدن قندیل‌ها ما را به پیشروی بیشتر سوق می‌دهد و هر چه که به پیش می‌رویم خود را فراموش کرده و در فرازی زیبا از قدرت خالق هستی به تماشا می‌نشینیم آنجا که روحت را جلا می‌دهد و جانت را صفا ...
و از این شادمانی
صخره ها، خاموش می‌گریند
و اشک صخره ها
قنديل تنهایی است ...
آخرین اخبار و تصاویر اجتماعی را در سرویس جامعه صراط بخوانید.
