به گفته اخترشناسان، بعضی از سیاره‌ها ممکن است برای زندگی بهتر از سیاره زمین باشند.
به گزارش ایسنا سیاره زمین لزوما بهترین سیاره جهان نیست. محققان دو جین سیاره را در خارج از منظومه شمسی ما شناسایی کرده اند که ممکن است از زمین شرایط مناسب تری برای زندگی ما داشته باشند.
در مطالعه ای که به تازگی توسط "دیرک شولز-ماکوچ" دانشمند دانشگاه ایالتی واشنگتن در مجله Astrobiology منتشر شده است، جزئیات ویژگی های سیارات بالقوه قابل سکونت آمده است که شامل سیاره های مسن تر، کمی بزرگتر، کمی گرمتر و احتمالاً مرطوب تر از زمین است.
به گفته ستاره شناسان، زندگی می تواند با سهولت بیشتری در سیاره هایی رشد کند که با سرعت کمتری به دور ستاره هایی با طول عمر بیشتر از خورشید ما می گردند.
گفتنی است که این ۲۴ سیاره بالقوه قابل سکونت بیش از ۱۰۰ سال نوری با ما فاصله دارند، اما "دیرک" می گوید که این مطالعه می تواند به تمرکز تلاش های رصدی آینده مانند تلسکوپ فضایی "جیمز وب" ناسا، رصدخانه فضایی "LUVIOR" و تلسکوپ فضایی "پلاتو"(PLATO) متعلق به آژانس فضایی اروپا(ESA) کمک کند.
وی می گوید: ما با ظهور تلسکوپ های فضایی نسل جدید، اطلاعات بیشتری خواهیم گرفت. بنابراین انتخاب برخی اهداف مهم است. ما باید روی بعضی از سیارات متمرکز شویم که امیدوار کننده ترین شرایط را برای زندگی پیچیده دارند. با این حال، باید مراقب باشیم که در جستجوی کره زمین دوم گیر نکنیم، زیرا ممکن است سیاراتی وجود داشته باشند که برای زندگی مناسب تر از زمین ما باشند.
وی برای این مطالعه دو ستاره شناس به نام "رنه هلر" از موسسه تحقیقات منظومه شمسی "مکس پلانک" و "ادوارد گوینان" از دانشگاه "ویلانووا" همکاری کرد تا معیارهای زیست پذیری این سیاره ها را شناسایی کند و در ۴۵۰۰ سیاره فراخورشیدی شناخته شده جستجو کند.
نامزدهای قابل سکونت به این معنا نیستند که این سیارات قطعاً دارای حیات درون خود هستند، بلکه صرفاً به معنی این است که دارای شرایطی هستند که برای ظهور حیات مساعد است.
محققان، منظومه های ستاره-سیاره ای دارای سیاره های سنگی و خاکی را که در منطقه قابل سکونت دارای آب مایع هستند، از بایگانی داده های تلسکوپ "کپلر" انتخاب کردند.
در حالی که خورشید مرکز منظومه شمسی ما است، طول عمر آن نسبتاً کوتاه و کمتر از ۱۰ میلیارد سال است. از آنجا که تقریباً ۴ میلیارد سال طول کشیده تا هر نوع حیات پیچیده روی زمین ظاهر شود، ممکن است سوخت بسیاری از ستاره های مشابه با خورشید ما که ستاره های G نامیده می شوند، قبل از اینکه حیات پیچیده در منظومه آنها ایجاد شود، تمام شود.
محققان علاوه بر بررسی سیستم ها یا منظومه های دارای ستاره های G خنک تر، به بررسی سیستم هایی با ستاره کوتوله K پرداخته اند که تا حدی خنک تر، دارای جرم و نور کمتری نسبت به خورشید ما هستند. ستاره های K دارای طول عمر طولانی ۲۰ تا ۷۰ میلیارد سال هستند. این امر باعث می شود که سیارات موجود در مدار آنها عمر بیشتری داشته باشند و به حیات، زمان بیشتری برای ظهور و پیشرفت و پیچیده شدن می دهد.
با این وجود، سیاره ها برای سکونت پذیری نباید آن قدر پیر باشند که گرمای "زمین گرمایی" خود را تمام کرده و فاقد میدان های ژئومغناطیسی محافظ باشند. زمین حدود ۴.۵ میلیارد سال عمر دارد، اما محققان استدلال می کنند که بهترین سیاره برای میزبانی از حیات، سیاره ای است که بین ۵ میلیارد تا ۸ میلیارد سال قدمت داشته باشد.
البته اندازه و جرم نیز مهم است. سیاره ای که ۱۰ درصد بزرگتر از زمین است، باید زمین قابل سکونت بیشتری داشته باشد. انتظار می رود سیاره ای که حدود ۱.۵ برابر زمین جرم دارد، گرمای داخلی خود را از طریق پوسیدگی و زوال رادیواکتیو بیشتر حفظ کند و همچنین گرانش بیشتری برای حفظ جو خود در مدت زمان طولانی تری داشته باشد.
آب کلید حیات است و محققان معتقدند مقدار کمی بیشتر از آن به ویژه به صورت رطوبت و ابر، کمک می کند. دمای کمی گرمتر، دمای سطحی متوسط حدود ۵ درجه سانتیگراد بیشتر از زمین همراه با رطوبت اضافی نیز برای زندگی بهتر خواهد بود. این اولویت گرما و رطوبت در زمین با تنوع زیستی بیشتر در جنگل های بارانی گرمسیری نسبت به مناطق سردتر و خشک دیده می شود.
در میان ۲۴ سیاره فراخورشیدی نامزد برای میزبانی از حیات و قابلیت سکونت، هیچ یک از آنها دارای تمام معیارهای سیاره های قابل سکونت نیستند، اما یکی از آنها دارای چهار ویژگی مهم است که باعث می شود حیات در آن راحت تر از زمین تشکیل شود.
