وزیر خارجه دولت بنفش در تازه ترین مصاحبه خود گفته که به قطع و یقین برای انتخابات ریاست جمهوری 1400 نامزد نخواهد شد. وی در همین رابطه اظهار داشته است: «علت شرکت نکردنم در انتخابات 1400 از سر عافیت طلبی نیست. اگر می گویم که در انتخابات سال آینده شرکت نمی کنم به دلیل فرار از مشکلات نامزدی و امثالهم نیست. من تجربه ای در عرصه مدیریت سیاستگذاری کلان یک دولت ندارم. تصور می کنید که علت این حجم از تخریب علیه وزارت خارجه که نظیرش در تاریخ معاصر دیده نشده، چیست؟ جز این است که این جریان ترسیده از حضور ظریف در انتخابات ریاست جمهوری 1400! خوب چرا؟ فقط به خاطر این که ظریف کاندیدای ریاســت جمهوری نشود؟ خیالتان راحت باشد، نمی شوم.»!
سخن گفتن محمدجواد ظریف از عافیت طلب نبودنش درحالی مطرح می شود که خانواده شهدا و جانبازان هنوز بیاد دارند، زمانی که جگرگوشه هایشان در هشت سال دفاع مقدس در برابر دشمن بعثی جانشان را نثار انقلاب می کردند، نامبرده در کمال آرامش و آسایش و هزاران کیلومتر آنطرف تر در نیویورک سیتی، مشق دیپلماسی می کرد تا سه دهه بعد بتواند خسارت محضی مثل برجام را به ایرانیان مظلوم قالب کند!
در این بین اگرچه ظریف از تجربه نداشتن در عرصه مدیریت کلان و ریاست جمهوری سخن می گوید اما کیست که نداند وزیر خارجه در دولت های یازدهم و دوازدهم، حُکم رئیس جمهور در سایه ای را داشت که از حسن روحانی گرفته تا آبدارچی پاستور در ذیل آن تعریف شده و موجودیت پیدا می کردند؛ چون کیست که نداند تمام تخم مرغ های اعتدالیون در سبد برجامی چیده شده بود که نفر اول آن شخص محمدجواد ظریف بود! حال که برجام به اعتراف خود وزیر خارجه به دیار باقی شتافته و بی کفایتی دولتمردان، کشور را به زمینی لم یزرع و سوخته تبدیل کرده، چرا امثال ظریف با شکست نفسی و ظاهرسازی، زیر بار پذیرش قصور و تقصیر خود در رقم خوردن این فاجعه نمی روند و خود را کنار می کشند؟!
مگر ظریف، وزارتخانه تحت امرش را بی نظیرترین در تاریخ معاصر نمی پندارد و مگر به او القاب خودخوانده ای همچون «قهرمان دیپلماسی»، «مصدق ثانی» و «امیرکبیر دوران» اعطا نکردند؟! حال چرا چنین شخصیت به ظاهر برجسته و بی بدیلی، درست همزمان با حساس ترین شرایط کشور، باید به کُنجی خزیده و به یاری مردم ستمدیده نشتابد؟! پاسخ کاملاً روشن است چراکه حتی شخص خالق سم مهلک برجام هم نیک می فهمد که مردم او و همقطارانش را مسبب اصلی وقوع فجایعی همچون دلار 30 هزار تومانی، سکه 15 میلیونی، پراید 120 میلیونی و... می دانند و دیگر تاریخ انقضایشان بسر آمده است!
سخن گفتن محمدجواد ظریف از عافیت طلب نبودنش درحالی مطرح می شود که خانواده شهدا و جانبازان هنوز بیاد دارند، زمانی که جگرگوشه هایشان در هشت سال دفاع مقدس در برابر دشمن بعثی جانشان را نثار انقلاب می کردند، نامبرده در کمال آرامش و آسایش و هزاران کیلومتر آنطرف تر در نیویورک سیتی، مشق دیپلماسی می کرد تا سه دهه بعد بتواند خسارت محضی مثل برجام را به ایرانیان مظلوم قالب کند!
در این بین اگرچه ظریف از تجربه نداشتن در عرصه مدیریت کلان و ریاست جمهوری سخن می گوید اما کیست که نداند وزیر خارجه در دولت های یازدهم و دوازدهم، حُکم رئیس جمهور در سایه ای را داشت که از حسن روحانی گرفته تا آبدارچی پاستور در ذیل آن تعریف شده و موجودیت پیدا می کردند؛ چون کیست که نداند تمام تخم مرغ های اعتدالیون در سبد برجامی چیده شده بود که نفر اول آن شخص محمدجواد ظریف بود! حال که برجام به اعتراف خود وزیر خارجه به دیار باقی شتافته و بی کفایتی دولتمردان، کشور را به زمینی لم یزرع و سوخته تبدیل کرده، چرا امثال ظریف با شکست نفسی و ظاهرسازی، زیر بار پذیرش قصور و تقصیر خود در رقم خوردن این فاجعه نمی روند و خود را کنار می کشند؟!
مگر ظریف، وزارتخانه تحت امرش را بی نظیرترین در تاریخ معاصر نمی پندارد و مگر به او القاب خودخوانده ای همچون «قهرمان دیپلماسی»، «مصدق ثانی» و «امیرکبیر دوران» اعطا نکردند؟! حال چرا چنین شخصیت به ظاهر برجسته و بی بدیلی، درست همزمان با حساس ترین شرایط کشور، باید به کُنجی خزیده و به یاری مردم ستمدیده نشتابد؟! پاسخ کاملاً روشن است چراکه حتی شخص خالق سم مهلک برجام هم نیک می فهمد که مردم او و همقطارانش را مسبب اصلی وقوع فجایعی همچون دلار 30 هزار تومانی، سکه 15 میلیونی، پراید 120 میلیونی و... می دانند و دیگر تاریخ انقضایشان بسر آمده است!
