آیا متروسواری و ناهارخوری در سلف مجلس، حلال مشکلات مردم است؟!

حال سؤال اینجاست که آیا بواقع، «نداشتن محافظ» یا «متروسواری» یا «ناهارخوری با سایرین» که کار روزمره مردم عادی است، برای مسئولان نیز «وظیفه» است یا «ایثار» تلقی می‌شود؟! جای تأسف است که اصولاً چنین سؤالی -که پاسخش از پیش معلوم است- مطرح شود اما مایه شرمساری مضاعف خواهد بود که گفته شود، مسئولان کار را به کجا رسانده‌اند که اگر یکی از ایشان، همچون مردم عادی رفتار کند، خبرش از جمله پُربازدیدترین اخبار خواهد شد! این یعنی سطح توقعات ولی‌نعمتان انقلاب به حدی تنزل یافته که همین اندازه که مدیری، دست از پا خطا نکرده، مرتکب «خیانت» نشود و به «وظایف» بدیهی و ذاتی خویش عمل کند، مستحق ستایش و اعطای نشان «ایثارگری» است!
حال به مجرد اینکه کسی بگوید همین به اصطلاح ساده‌زیستیِ انگشت‌شمار مسئولان نیز جزو «وظایف» ذاتی ایشان است و منّتی بر مردم ندارند، یافت می‌شوند هواخواهانی که سؤال را با سؤال پاسخ داده و به قیاس سطح رفاه «خائنین» با «موظفین» می‌پردازند، غافل از اینکه ساحت مسئولیت در جمهوری اسلامی باید نزدیک به سقف «ایثار» باشد و نه صرفاً عمل به کف «وظیفه»!