بعضی از افراد فقط زمانی که علائم بیماری بروز می‌کنند به دارو نیاز دارند. دکتر Fohrman می‌گوید دیگر افراد برای درمان درد، تورم و کاهش آسیب جراحی به دارو‌های قوی نیاز دارند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران او می‌گوید: “اثربخشی این دارو‌ها در برخی از بیماران هیچ چیز خارق العاده‌ای نیست. ” در ادامه روش‌های درمان ذکر شده است.
فیزیوتراپی
چگونه کمک می‌کند: حرکت، انعطاف پذیری و عملکرد مفاصل تحت تاثیر آرتریت پسوریاتیک قرار می‌گیرد. یک پزشک فیزیوتراپی بیمار را به صورت منظم ورزش می‌دهد. تراپیست‌ها همچنین ممکن است به افرادی که دردی در دست‌های خود دارند نیز کمک کنند و به آن‌ها آموزش دهند چگونه فعالیت‌های روزانه را در محل کار و خانه با خیال راحت انجام دهند.
نکات مهم: استیون پگت، استاد پزشکی، روماتولوژیست و سرپرست پزشک در بیمارستان جراحی در نیویورک، توصیه می‌کند که همه بیماران یک درمانگر فیزیکی و یک درمانگر حرفه‌ای برای یادگیری تمرین‌ها و نحوه جلوگیری از سوء استفاده از مفاصل داشته باشند. او می‌گوید: “این روال، بخش مهمی از مراقبت است. ”
ضد التهاب غیر استروئیدی NSAIDs
اسامی: Advil، Motrin، Aleve، و ...
چگونه کمک می‌کند: دارو‌های ضد التهاب باعث کاهش درد و التهاب می‌شوند. این دارو‌ها اغلب اولین دارو‌هایی هستند که بیماران مصرف می‌کنند و ممکن است به تنهایی (اگر علائم نسبتا ملایم باشد) یا به صورتی ترکیبی با سایر دارو‌ها استفاده شوند.
نکات مهم: عوارض جانبی شامل خطر درد معده، یبوست و اسهال می‌باشد. خونریزی‌های دستگاه گوارش، آسیب کلیه، و فشار خون بالا نیز ممکن است عوارض جانبی در هنگام استفاده طولانی مدت باشند. همچنین ممکن است پسوریازیس را بدتر کنند.
دارو‌های اصلاح کننده بیماری ضد روماتیسم (DMARDs)
چگونه کمک می‌کنند: بسیاری از دارو‌هایی که آرتریت پسوریاتیک را درمان می‌کنند، DMARDs هستند، اما متوترکسات (Trexall) شایع‌ترین آن‌ها است. یکی دیگر سولفاسالازین (Azulfidine) است. آن‌ها به صورت قرص وجود دارند و ممکن است چند هفته یا چند ماه مصرف آن‌ها طول بکشد. این دارو‌ها می‌توانند آسیب مفصلی را برطرف کنند (بر خلاف دارو‌هایی که علائم را درمان می‌کنند).
نکات مهم: این دارو‌ها اغلب اولین درمان هستند، به خصوص اگر NSAIDها کمک نکند و یا آرتروز بدتر شود. عوارض جانبی شامل تهوع، درد معده و حساسیت به نور می‌باشد. مصرف کنندگان متوترکسات اغلب در هر یک تا سه ماه برای مشکلات کبدی یا سلولی خون بررسی می‌شوند.
هومیرا (adalimumab)
چگونه کمک می‌کند: آسیب مفصلی و علائم آرتروز را کاهش می‌دهد. هومیرا و چندین داروی آرتریت پسوریاتیک متعلق به یک زیر کلاس DMARDها هستند که با مهار TNF) عامل نکروز تومور) عمل می‌کنند. TNF پروتئینی است که در بیماران مبتلا به آرتریت پسوریاتیک افزایش یافته و به طور مستقیم آسیب مفصلی ایجاد می‌کند.
نکته مهم: دکتر پاگت می‌گوید: مهارکننده‌های TNF که به عنوان بیولوژیک شناخته می‌شوند، خطر عفونت‌های جدی را دو برابر می‌کنند. دکتر Fohrman می‌گوید: با این حال، خطر ابتلا به عفونت هنوز هم بسیار پایین است. هومیاریا هر دو هفته تزریق می‌شود. درد در محل تزریق و سردرد نیز ممکن است عوارض جانبی آن باشند.
Enbrel (etanercept)
چگونه کمک می‌کند: آسیب مفصلی و علائم آرتروز را کاهش می‌دهد. همانند Humira Enbrel یک DMARD است که TNF را هدف قرار می‌دهد و باعث کاهش التهاب می‌شود و آسیب مفصلی را متوقف می‌کند.
آنچه باید بدانید: از آنجایی که Enbrel یک مهار کننده TNF است و سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند، خطر ابتلا به عفونت را افزایش می‌دهد، گرچه مطالعات نشان می‌دهد که عفونت معمولا جدی نیست. دکتر پاجت می‌گوید همه مهار کننده‌های TNF عوارض جانبی مشابهی دارند و در جلوگیری از آسیب‌های مفصلی و کاهش علائم موثرند. با این حال، Enbrel ساختار شیمیایی کمی متفاوت از Humira دارد و یک یا دو بار در هفته تزریق می‌شود.
ریمیکاد (infliximab)
چگونه کمک می‌کند: آسیب مفصلی و علائم آرتروز را کاهش می‌دهد. متعلق به گروه مهار TNF از DMARDs است.
آنچه باید بدانید: هر دو تا هشت هفته رمیکاد باید در بیمارستان یا کلینیک تزریق شود، زیرا این تزریق داخل وریدی است و حدود دو ساعت طول می‌کشد. دکتر پیتگ می‌گوید یک چهارم دارو، یک پروتئین حاصل از موش است، بنابراین احتمال واکنش آلرژیک وجود دارد. مهار کننده‌های TNF سالانه ۱۵۰۰۰ تا ۲۵۰۰۰ دلار هزینه دارد.
سیمپونی (golimumab)
چگونه کمک می‌کند: یکی دیگر از مهار کننده‌های TNF که آسیب مفصلی و علائم آرتروز را کاهش می‌دهد، می‌باشد. دکتر فهرمان می‌گوید پاسخ بیماران به مهارکننده‌های TNF بسیار متفاوت است بنابراین گزینه‌های متعدد باید در دسترس باشند.
آنچه باید بدانید: Simponi، که توسط FDA در سال ۲۰۰۹ تایید شده است، یکی از مهارکننده‌های جدید TNF است و سابقۀ دیگر دارو‌ها را ندارد. اما دارو‌های خود تزریقی شبیه به دیگران است، مگر اینکه فقط یک بار در ماه داده شود. همچنین خطر ابتلا به عفونت را افزایش می‌دهد و عفونت‌های تنفسی فوقانی شایع‌تر است. مانند دیگر مهارکننده‌های TNF، این دارو با هشدار در مورد سل و عفونت‌های قارچی تهاجمی همراه است.
دارو‌های ضدافسردگی
نام: آزاتیوپرین (Imuran، Azasan)، سیکلوسپورین (Sandimmune، Neoral)، leflunomide (Arava)
چگونه کمک می‌کند: مانند متوترکسات، این دارو‌ها سیستم ایمنی را سرکوب می‌کند. همچنین DMARDها هستند و سرعت تخریب مفاصل را کاهش می‌دهند.
آنچه باید بدانید: این‌ها معمولا در موارد بسیار شدید استفاده می‌شود. عوارض جانبی شامل خطر عفونت، کم خونی و مشکلات کبدی است. آزاتیوپرین و سیکلوسپورین هر یک تا سه ماه نیاز به نظارت دارند تا کبد و خون بررسی شوند. دکتر فهرمان می‌گوید او اغلب سیکلوسپورین را تجویز نمی‌کند، زیرا نیاز به فشار خون معمولی و آزمایش کلیه دارد.
کورتیکواستروئید‌ها
نام: پیشینسون (پیشیسونون Intensol، Sterapred)؛ کورتیزون (تزریق)
چگونه کمک می‌کند: کورتیکواستروئید‌ها یا استروئید‌ها (هرچند استروئید‌های آنابولیک مورد سوء استفاده برخی از ورزشکاران نیستند)، دارو‌های مهار کننده ایمنی هستند. پیشینسون به مدت کوتاهی برای کاهش درد و تورم به صورت خوراکی مصرف می‌شود. تزریق کورتیزون به مفصل می‌تواند به طور موقت درد و التهاب را نیز کاهش دهد.
آنچه باید بدانید: تکرار تزریق می‌تواند بافت را ضعیف کند، به اعصاب آسیب برساند و موجب بروز درد شود. با گذشت زمان استروئید‌ها می‌توانند باعث کاهش استخوان، افزایش وزن و تورم صورت شوند.
عمل جراحی
نام: جراحی جایگزین مفاصل، آرتروپلاستی
چگونه کمک می‌کند: جراحی جایگزین مفصل آسیب دیده با پروتز انجام می‌شود و می‌تواند به مفاصل دردناک کمک کند. برای مفاصل جایگزین برای دست، که اغلب توسط آرتروز روماتوئید تحت تاثیر قرار می‌گیرند، معمولا از لاستیک سیلیکون استفاده می‌شوند.
آنچه باید بدانید: جراحی برای افراد مبتلا به تخریب یا درد مفاصل انجام می‌شود که دردشان توسط دارو برطرف نشده است و زندگی روزانه را تحت تاثیر قرار داده است. همانند هر عمل جراحی، خطر عوارض از قبیل عفونت وجود دارد. بهبود معمولا شامل فیزیوتراپی می‌شود.
