صراط: در حکم شرعی همه رزمندگان به عنوان مسافر قلمداد می‌شدند و عمده آنها و فرمانده هانشان اختیاری از خود نداشتند که درمکان‌ها و مقرهای مختلف در مناطق عملیاتی قصد ده روزه کنند ونمازها را کامل خوانده وروزه ها را بگیرند.
به گزارش دفاع پرس، فضای معنوی حاکم بر جمع نیروهای رزمنده مناسبت های مذهبی تجربه متفاوتی را در مناطق عملیاتی 8 سال دفاع مقدس رقم می زد. به خصوص ماه های رمضان و محرم که با انجام اعمال و آداب خاصی همراه بود. در ناب ترین خاطرات هر رزمنده ای بدون شک می توان چند خاطره از روزهای سپری شده در ماه های رمضان و محرم را یافت. تلفیق حال و هوای جبهه با اجرای برنامه ها و مراسم در مناسبت های این ماه ها باعث می شد تا رزمنده ها شرایط خاصی را تجربه کنند.
روزه داری در جبهه با سختی و البته شیرینی های همراه بود. علی‌رغم شوق و اشتیاق رزمنده ها برای گرفتن روزه اما بسیاری از رزمنده ها بنا به شرایط کاری خود نمی توانستند روزه بگیرند. «جعفر طهماسبی» از رزمندگان لشکر 10 سیدالشهدا به بیان توضیحاتی در خصوص روزه‌داری رزمنده ها در دوران دفاع مقدس پرداخته است که آن را در ادامه می خوانیم.
در 8 سال دفاع مقدس یعنی از سال 59 که جنگ تحمیلی آغاز شد شروع ماه رمضان در تیرماه بود و در آخرین سال جنگ یعنی سال 67 ماه رمضان در فروردین و اردیبهشت قرار گرفت و نتیجه اینکه در هشت سال دفاع مقدس، ماه رمضان بین دو فصل بهار و تابستان واقع شد.
این روزها در سایت ها و فضای مجازی به مناسبت ماه رمضان مطالبی دیده می شود که عده ای سعی دارند با خاطرات نه چندان دقیق به روزه داری رزمندگان در جبهه و در ماه رمضان بپردازند و متاسفانه اینچنین القاء کنند که رزمندگان علی رغم دستور فرماندهان و تاکید مبلغین دین که در جبهه ها حضور داشتند و بر واجب نبودن روزه داری برای رزمندگان تاکید می کردند باز هم رزمندگان روزه می گرفتند.
در دفاع مقدس قاطبه رزمندگان ما ملکف بودند و تقلیدشان از امام عزیز بود و در حکم شرعی، همه رزمندگان به عنوان مسافر قلمداد می شدند و عمده آنها و فرمانده هانشان اختیاری از خود نداشتند که در مکان ها و مقرهای مختلف در مناطق عملیاتی قصد ده روزه کنند و نمازها را کامل خوانده وروزه ها را بگیرند.
به اعتراف همه رزمندگان در سال های دفاع مقدس امر و دستور فرمانده درحین و قبل از عملیات نافذ بود و شرعا رزمنده ای جایز نبود خلاف دستور آنان عمل کند.
البته محدود رزمندگانی بودند که در جبهه روزه دار بودند. من جمله کسانی که در جبهه رانندگی می کردند مثل راننده های کامیون، تانکر آب، راننده وسایل نقلیه ی سبک که خودرو تحویلشان بود. چون بین مقرهای پشتیبانی و عملیاتی در تردد بودند و به فتوای امام، افراد کثیر السفر و یا دائم السفر بودند می بایست روزه می گرفتند.
رزمندگانی که در پادگان، مقرهای پشتیبانی و یا خطوط پدافندی مدت طولانی مستقر بودند و جابجایی نداشتند نیز با اجازه فرمانده هانشان روزه دار بودند.
خلاصه کلام آنکه رزمندگان اسلام، بنده خدا بودند و نه بنده خود و قرار بود در جبهه به دشمن مهلت نفس کشیدن ندهند.
بسیاری از رزمنده ها در ماه رمضان به دستور فرمانده هانشان روزه نمی گرفتند و خیلی ها در چنین شرایطی هم به شهادت رسیدند.
ماه رمضان در سال های دفاع مقدس بر رزمندگان تخریبچی لشگر10 سید الشهداء(ع) به اطاعت خدا می گذشت وبه غیر از چند نفر که تعدادشان از انگشتان دو دست فراتر نمیرفت مابقی رزمندگان تخریبچی مجاز به روزه داری نبودند که دلیل آن آمادگی برای ماموریت های عملیاتی بود.
به گزارش دفاع پرس، فضای معنوی حاکم بر جمع نیروهای رزمنده مناسبت های مذهبی تجربه متفاوتی را در مناطق عملیاتی 8 سال دفاع مقدس رقم می زد. به خصوص ماه های رمضان و محرم که با انجام اعمال و آداب خاصی همراه بود. در ناب ترین خاطرات هر رزمنده ای بدون شک می توان چند خاطره از روزهای سپری شده در ماه های رمضان و محرم را یافت. تلفیق حال و هوای جبهه با اجرای برنامه ها و مراسم در مناسبت های این ماه ها باعث می شد تا رزمنده ها شرایط خاصی را تجربه کنند.
روزه داری در جبهه با سختی و البته شیرینی های همراه بود. علی‌رغم شوق و اشتیاق رزمنده ها برای گرفتن روزه اما بسیاری از رزمنده ها بنا به شرایط کاری خود نمی توانستند روزه بگیرند. «جعفر طهماسبی» از رزمندگان لشکر 10 سیدالشهدا به بیان توضیحاتی در خصوص روزه‌داری رزمنده ها در دوران دفاع مقدس پرداخته است که آن را در ادامه می خوانیم.
در 8 سال دفاع مقدس یعنی از سال 59 که جنگ تحمیلی آغاز شد شروع ماه رمضان در تیرماه بود و در آخرین سال جنگ یعنی سال 67 ماه رمضان در فروردین و اردیبهشت قرار گرفت و نتیجه اینکه در هشت سال دفاع مقدس، ماه رمضان بین دو فصل بهار و تابستان واقع شد.
این روزها در سایت ها و فضای مجازی به مناسبت ماه رمضان مطالبی دیده می شود که عده ای سعی دارند با خاطرات نه چندان دقیق به روزه داری رزمندگان در جبهه و در ماه رمضان بپردازند و متاسفانه اینچنین القاء کنند که رزمندگان علی رغم دستور فرماندهان و تاکید مبلغین دین که در جبهه ها حضور داشتند و بر واجب نبودن روزه داری برای رزمندگان تاکید می کردند باز هم رزمندگان روزه می گرفتند.
در دفاع مقدس قاطبه رزمندگان ما ملکف بودند و تقلیدشان از امام عزیز بود و در حکم شرعی، همه رزمندگان به عنوان مسافر قلمداد می شدند و عمده آنها و فرمانده هانشان اختیاری از خود نداشتند که در مکان ها و مقرهای مختلف در مناطق عملیاتی قصد ده روزه کنند و نمازها را کامل خوانده وروزه ها را بگیرند.
به اعتراف همه رزمندگان در سال های دفاع مقدس امر و دستور فرمانده درحین و قبل از عملیات نافذ بود و شرعا رزمنده ای جایز نبود خلاف دستور آنان عمل کند.
البته محدود رزمندگانی بودند که در جبهه روزه دار بودند. من جمله کسانی که در جبهه رانندگی می کردند مثل راننده های کامیون، تانکر آب، راننده وسایل نقلیه ی سبک که خودرو تحویلشان بود. چون بین مقرهای پشتیبانی و عملیاتی در تردد بودند و به فتوای امام، افراد کثیر السفر و یا دائم السفر بودند می بایست روزه می گرفتند.
رزمندگانی که در پادگان، مقرهای پشتیبانی و یا خطوط پدافندی مدت طولانی مستقر بودند و جابجایی نداشتند نیز با اجازه فرمانده هانشان روزه دار بودند.
خلاصه کلام آنکه رزمندگان اسلام، بنده خدا بودند و نه بنده خود و قرار بود در جبهه به دشمن مهلت نفس کشیدن ندهند.
بسیاری از رزمنده ها در ماه رمضان به دستور فرمانده هانشان روزه نمی گرفتند و خیلی ها در چنین شرایطی هم به شهادت رسیدند.
ماه رمضان در سال های دفاع مقدس بر رزمندگان تخریبچی لشگر10 سید الشهداء(ع) به اطاعت خدا می گذشت وبه غیر از چند نفر که تعدادشان از انگشتان دو دست فراتر نمیرفت مابقی رزمندگان تخریبچی مجاز به روزه داری نبودند که دلیل آن آمادگی برای ماموریت های عملیاتی بود.
