واکنش متفاوت بازیگر زن به اسکار فرهادی +عکس

درعصر روز ۵ مارس هنگامی که «لیو اولمن» و «راجر مور» نام بهترین بازیگر مرد را اعلام کردند، مجری هیچ نشانی از خوشحالی و سرور نداشت. نگاه ها به سمت بانویی با لباس سرخ پوستی جلب شده بود که از پله ها بالا می آمد.جایزه را نپذیرفت، خودش را معرفی کرد و این سخنان را بر زبان آورد:

من به جای مارلون براندو در این مراسم حضور یافته ام. او از من خواسته که به شما بگویم که با کمال تاسف نمی تواند این جایزه را قبول کند و دلیل آن رفتار صنعت فیلم و سینما با بومیان آمریکا است.

جمعیت حاضر در سالن سر و صدا به پا کردند و برخی نیز در این میان او را مورد تشویق قرار دادند. سپس وی به طور خلاصه اظهار داشت که حضورش در مراسم بدون اجازه نبوده و گفت که بعدها با عشق و سخاوت با آن ها (جمعیت) دیدار خواهد کرد.

چرا مارلون براندو چنین کاری انجام داد؟

در سال ۱۹۷۳، بومی های آمریکا هیچ نماینده ای در صنعت فیلم نداشتند و به نوعی زیادی به شمار می رفتند. نقش های اصلی در فیلم های وسترن هر قدر هم كه نشان دهنده سرخ پوستان و بوميان آمريكا بودند، باز هم به بازیگران سفید پوست واگذار می شدند. علاوه بر آن، با سرخ پوست ها و بومیان نیز با بی احترامی برخورد می شد. همین مسئله مارلون براندو را آزار می داد.

یک روز پس از مراسم اسکار، نشریه نیویورک تایمز متن کامل نامه آقای براندو را منتشر کرد. نماینده او در مراسم به علت کمبود وقت نتوانسته بود سخنان وی را کامل منعکس سازد. مارلون براندو وضعیت بومی های آمریکا را تشریح ساخت و موضوع را به حادثه «کشتار ووندد نی» – جایی که ۲۰۰ زن و کودک بر اثر شلیک ارتشی ها کشته شدند – ارجاع داد. بخشی از نامه منتشر شده به شرح زیر است:

صنعت سینما بیشتر از هر نهاد دیگری در برابر تحقیر بومی ها، مسخره کردن آن ها و خطاب قرار گرفتنشان با الفاظی مانند وحشی و شیطانی مسئولیت دارد. بزرگ شدن برای کودکان در این دنیا به اندازه کافی سخت هست. کودکان بومی تغییر نسل خود را در فیلم ها می بینند و ذهنشان به گونه ای آسیب می بیند که ما حتی نمی توانیم تصور کنیم.موجی از انتقادات در رسانه ها به راه افتاد و مارلون براندو همراه با نماینده اش مورد شدید ترین حملات قرار گرفتند. با این حال آقای براندو این فرصت را به بومیان داد تا حرف خود را جلوی ۸۵ میلیون بیننده تلویزیونی بزنند. رد کردن جایزه اسکار از سوی آقای براندو، موضوعی که دیگر هیچ گاه تکرار نشد، هنوز هم به عنوان یکی از قوی ترین لحظه ها در تاریخ اسکار به شمارمیرود.