صراط: میلیون‌ها سال پیش سواحل آتلانتیک در حاشیه شرقی آمریکا به زیر آب‌رفته
بودند. با عقب‌نشینی دریا و ثبات مرزهای ساحلی به حدود امروزی آن، لایه‌های
فسیلی بسیاری پدیدار و به‌وسیله جریان‌های رودخانه‌ای جابه‌جا شدند. دریکی
از همین رودخانه بود که فسیل‌شناس زُبده جِیسون آزبورن فسیل عظیمی از
جمجمه یک نهنگ را کشف کرد.
آزبورن که رئیس «پالِئو کوئِست» و از مو سسان آن است، حوالی ماه ژوئن 2013 در حال جست‌وجو در ساختار جغرافیایی کف رودخانه بود که به این استخوان برخورد کرد. به گفته وی طول این فسیل عظیم‌الجثه به حدود 6 تا 7 پا می‌رسد. آزبورن اضافه می‌کند که جمجمه در بستر رودخانه کاملاً قابل‌رؤیت و البته سالم بود و این همان ویژگی است که آن را بسیار خاص کرده است.
وی بیست‌دقیقه‌ای را در اطراف جمجمه چرخ زد تا بتواند اندازه آن را تخمین بزند اما برای بیرون آوردن آن از نیاز به تجهیزات بیشتری داشت؛ بنابراین دو سال بعد به آنجا برگشت و برای مستند کردن کشف خود در حضور یک فیلم‌بردار و به کمک یک شناور مخصوص که نیروهای پلیس برای بیرون آوردن اجساد از آب استفاده می‌کنند درنهایت جمجمه را از آب بیرون کشید. هرچند شناور مشبک بود و به خشک شدن فسیل کمک کرد اما درعین‌حال نیز تمامی قطعات ریز فسیلی و دندان‌هایی که احتمال داشت اطراف آن باشند را با خود بیرون آورد.
استفان گاد فری، موزه‌دار بخش فسیل‌شناسی از موزه کالوین مارین قدمت این فسیل را بین 5 تا 6 میلیون سال و طول آن را از بینی تا دم 20 تا 25 پا که تقریباً هم‌اندازه نهنگ‌های مینکی امروزی است، برآورد کرد. گادفری و آزبورن با بررسی این جمجمه جای دندان‌های بزرگی را بر روی آن یافتند که احتمالاً متعلق به یک کوسه باستانی بانام مِگالدون است. به گفته گادفری این زخم هرگز بهبود نیافته که خود نشان می‌دهد این زخم پس از مرگ این نهنگ یا در لحظات واپسین زندگی‌اش بر وی واردشده بود.
آزبورن که رئیس «پالِئو کوئِست» و از مو سسان آن است، حوالی ماه ژوئن 2013 در حال جست‌وجو در ساختار جغرافیایی کف رودخانه بود که به این استخوان برخورد کرد. به گفته وی طول این فسیل عظیم‌الجثه به حدود 6 تا 7 پا می‌رسد. آزبورن اضافه می‌کند که جمجمه در بستر رودخانه کاملاً قابل‌رؤیت و البته سالم بود و این همان ویژگی است که آن را بسیار خاص کرده است.
وی بیست‌دقیقه‌ای را در اطراف جمجمه چرخ زد تا بتواند اندازه آن را تخمین بزند اما برای بیرون آوردن آن از نیاز به تجهیزات بیشتری داشت؛ بنابراین دو سال بعد به آنجا برگشت و برای مستند کردن کشف خود در حضور یک فیلم‌بردار و به کمک یک شناور مخصوص که نیروهای پلیس برای بیرون آوردن اجساد از آب استفاده می‌کنند درنهایت جمجمه را از آب بیرون کشید. هرچند شناور مشبک بود و به خشک شدن فسیل کمک کرد اما درعین‌حال نیز تمامی قطعات ریز فسیلی و دندان‌هایی که احتمال داشت اطراف آن باشند را با خود بیرون آورد.
استفان گاد فری، موزه‌دار بخش فسیل‌شناسی از موزه کالوین مارین قدمت این فسیل را بین 5 تا 6 میلیون سال و طول آن را از بینی تا دم 20 تا 25 پا که تقریباً هم‌اندازه نهنگ‌های مینکی امروزی است، برآورد کرد. گادفری و آزبورن با بررسی این جمجمه جای دندان‌های بزرگی را بر روی آن یافتند که احتمالاً متعلق به یک کوسه باستانی بانام مِگالدون است. به گفته گادفری این زخم هرگز بهبود نیافته که خود نشان می‌دهد این زخم پس از مرگ این نهنگ یا در لحظات واپسین زندگی‌اش بر وی واردشده بود.
