صراط: نگرانی‌های «بنیامین نتانیاهو» به پایان رسید. او بالاخره توانست با کسب 24 درصد آرا و تصاحب 30 کرسی مسئول تشکیل کابینه ائتلافی شود. نتانیاهو که در روزهای منتهی به انتخابات کنست، به خاطر نتایج نظرسنجی‌های منتشر شده، بسیار مستاصل شده بود و حتی در روز برگزاری انتخابات کوشید با انتشار ویدئویی در صفحه فیس‌بوک خود، رای‌دهندگان راستگرا را به سمت رای به لیکود سوق دهد، اکنون آرام گرفته و در فکر تشکیل کابینه ائتلافی با احزاب ملی‌گرا و مذهبی است.
در حالی که بر اساس تمامی نظرسنجی‌های دو هفته اخیر، ائتلاف «اتحادیه صهیونیستی» به رهبری «آیزاک هرتزوگ» و «زیپی لیونی»، 4 کرسی از «لیکود» جلو بود، بعد از برگزاری انتخابات، این لیکود بود که با تصاحب 6 کرسی بیشتر از «اتحادیه صهیونیستی»، از این ائتلاف پیشی گرفت. اما چه شد که نتایج نظرسنجی‌های دقیقی که در اراضی اشغالی انجام شده بود، نادرست از آب در آمد.
در این دور از انتخابات پارلمانی رژیم صهیونیستی، کاندیداهای احزاب مختلف بر دو محور مهم متمرکز شده بودند؛ یکی مسائلی سیاسی و دیگری مسائل اقتصادی و اجتماعی. در بخش سیاسی نیز دو بحث مهم در میان سیاستمداران، رسانه‌ها و افکار عمومی مطرح بود؛ یکی مسئله هسته‌ای ایران و دیگری سرنوشت مذاکرات با فلسطینیها.
در مبحث مسائل سیاسی، دو جناح چپ میانه و اعراب اسرائیلی مواضع نرم‌تر و منعطف‌تری داشتند و دو جناح راست میانه و راست افراطی، ستیز آشکار خود را با هر گونه توافق بلندمدت میان ایران و آمریکا و تشکیل کشور مستقل فلسطینی بروز داده بودند. به عنوان مثال، هرتزوگ معتقد به بکارگیری دیپلماسی در قبال مسئله هسته‌ای ایران بود و بارها گفته بود در این موضوع، با آمریکا همگام خواهد شد، در حالی که نتانیاهو تنش بیشتر در روابط با دولت اوباما را به جان خرید تا به کنگره برود و با سخنرانی علیه برنامه هسته‌ای ایران، راه توافق با تهران را ببندد.
در موضوع فلسطین نیز هرتزوگ به تشکیل دولت مستقل فلسطینی باور داشت در حالی که مواضع نتانیاهو خلاف او بود. نخست وزیر رژیم صهیونیستی در روزهای پایانی رقابت‌های انتخاباتی بارها اعلام کرد که به مرزهای 1967 عقب‌نشینی نخواهد کرد و تقسیم بیت‌المقدس را نیز هرگز نخواهد پذیرفت.
در بخش مسائل اقتصادی و اجتماعی هم سه موضوع مهم مطرح بود؛ کمبود مسکن، تورم مزمن و بیکاری و خطر رکود اقتصادی.
برگ برنده احزاب چپگرا و میانه نیز همین حوزه بود. آنها در طول رقابت‌های انتخاباتی بارها به انتقاد از عملکرد نتانیاهو در این زمینه پرداختند و با برجسته ساختن بحران اقتصادی و بحران مسکن کوشیدند نوید شرایط اقتصادی بهتر و تورم کمتر را به رای‌دهندگان اسرائیلی بدهند. رسانه‌های همسو با این گرایش فکری نیز سنگ تمام گذاشتند و در تحلیل‌ها و گزارش‌های متعدد خود بر اهمیت مسائل اقتصادی و اجتماعی نسبت به مسائل امنیتی در میان افکار عمومی اسرائیلی مانور دادند.
اما نتانیاهو درست 24 ساعت مانده به آغاز انتخابات، با طرح این موضوع که در زمان نخست وزیری او چیزی به اسم کشور مستقل فلسطینی تشکیل نخواهد شد، تلاش کرد راست‌های افراطی را با خود همراه سازد؛ موضوعی که یک اعلام جنگ علنی و پیشاپیش به فلسطینیها در مورد آینده آنها بود. شاید این موضوع از آن جهت بر جلب آراء اسرائیلی‌ها تاثیرگذار بوده است که در ماه‌های اخیر در اراضی اشغالی، درگیری‌های بسیاری میان فلسطینیها و صهیونیست‌ها در گرفت؛ درگیری‌هایی که به «انتفاضه چاقو» شهره شده بود.
به هر حال، این مانور به نتانیاهو اجازه داد که با فاصله کمی بر رقیب خود «اتحادیه صهیونیستی» غلبه کند. یکی از تحلیلگران در واکنش به این نتایج نوشت «اسرائیل جایی است که می‌توان با دادن وعده از بین بردن حقوق فلسطینیها، در انتخابات پیروز شد.»
اکنون نتانیاهو که برای تصدی دوباره قدرت خود را به آب و آتش زده بود، تمام تلاش خود را به کار خواهد گرفت تا کابینه‌ای تشکیل دهد که متشکل از همفکران خود باشد تا بتواند راحت‌تر و با دردسر کمتر سیاست‌های خارجی خود را در دو موضوع ایران و فلسطین دنبال کند. هر چند احتمال دارد به خاطر انتقادات بسیاری که مخالفانش بر او وارد کرده بودند، مجبور شود توجه بیشتری نیز به مسائل داخلی در حوزه اقتصادی و اجتماعی نشان دهد.
در حالی که بر اساس تمامی نظرسنجی‌های دو هفته اخیر، ائتلاف «اتحادیه صهیونیستی» به رهبری «آیزاک هرتزوگ» و «زیپی لیونی»، 4 کرسی از «لیکود» جلو بود، بعد از برگزاری انتخابات، این لیکود بود که با تصاحب 6 کرسی بیشتر از «اتحادیه صهیونیستی»، از این ائتلاف پیشی گرفت. اما چه شد که نتایج نظرسنجی‌های دقیقی که در اراضی اشغالی انجام شده بود، نادرست از آب در آمد.
در این دور از انتخابات پارلمانی رژیم صهیونیستی، کاندیداهای احزاب مختلف بر دو محور مهم متمرکز شده بودند؛ یکی مسائلی سیاسی و دیگری مسائل اقتصادی و اجتماعی. در بخش سیاسی نیز دو بحث مهم در میان سیاستمداران، رسانه‌ها و افکار عمومی مطرح بود؛ یکی مسئله هسته‌ای ایران و دیگری سرنوشت مذاکرات با فلسطینیها.
در مبحث مسائل سیاسی، دو جناح چپ میانه و اعراب اسرائیلی مواضع نرم‌تر و منعطف‌تری داشتند و دو جناح راست میانه و راست افراطی، ستیز آشکار خود را با هر گونه توافق بلندمدت میان ایران و آمریکا و تشکیل کشور مستقل فلسطینی بروز داده بودند. به عنوان مثال، هرتزوگ معتقد به بکارگیری دیپلماسی در قبال مسئله هسته‌ای ایران بود و بارها گفته بود در این موضوع، با آمریکا همگام خواهد شد، در حالی که نتانیاهو تنش بیشتر در روابط با دولت اوباما را به جان خرید تا به کنگره برود و با سخنرانی علیه برنامه هسته‌ای ایران، راه توافق با تهران را ببندد.
در موضوع فلسطین نیز هرتزوگ به تشکیل دولت مستقل فلسطینی باور داشت در حالی که مواضع نتانیاهو خلاف او بود. نخست وزیر رژیم صهیونیستی در روزهای پایانی رقابت‌های انتخاباتی بارها اعلام کرد که به مرزهای 1967 عقب‌نشینی نخواهد کرد و تقسیم بیت‌المقدس را نیز هرگز نخواهد پذیرفت.
در بخش مسائل اقتصادی و اجتماعی هم سه موضوع مهم مطرح بود؛ کمبود مسکن، تورم مزمن و بیکاری و خطر رکود اقتصادی.
برگ برنده احزاب چپگرا و میانه نیز همین حوزه بود. آنها در طول رقابت‌های انتخاباتی بارها به انتقاد از عملکرد نتانیاهو در این زمینه پرداختند و با برجسته ساختن بحران اقتصادی و بحران مسکن کوشیدند نوید شرایط اقتصادی بهتر و تورم کمتر را به رای‌دهندگان اسرائیلی بدهند. رسانه‌های همسو با این گرایش فکری نیز سنگ تمام گذاشتند و در تحلیل‌ها و گزارش‌های متعدد خود بر اهمیت مسائل اقتصادی و اجتماعی نسبت به مسائل امنیتی در میان افکار عمومی اسرائیلی مانور دادند.
اما نتانیاهو درست 24 ساعت مانده به آغاز انتخابات، با طرح این موضوع که در زمان نخست وزیری او چیزی به اسم کشور مستقل فلسطینی تشکیل نخواهد شد، تلاش کرد راست‌های افراطی را با خود همراه سازد؛ موضوعی که یک اعلام جنگ علنی و پیشاپیش به فلسطینیها در مورد آینده آنها بود. شاید این موضوع از آن جهت بر جلب آراء اسرائیلی‌ها تاثیرگذار بوده است که در ماه‌های اخیر در اراضی اشغالی، درگیری‌های بسیاری میان فلسطینیها و صهیونیست‌ها در گرفت؛ درگیری‌هایی که به «انتفاضه چاقو» شهره شده بود.
به هر حال، این مانور به نتانیاهو اجازه داد که با فاصله کمی بر رقیب خود «اتحادیه صهیونیستی» غلبه کند. یکی از تحلیلگران در واکنش به این نتایج نوشت «اسرائیل جایی است که می‌توان با دادن وعده از بین بردن حقوق فلسطینیها، در انتخابات پیروز شد.»
اکنون نتانیاهو که برای تصدی دوباره قدرت خود را به آب و آتش زده بود، تمام تلاش خود را به کار خواهد گرفت تا کابینه‌ای تشکیل دهد که متشکل از همفکران خود باشد تا بتواند راحت‌تر و با دردسر کمتر سیاست‌های خارجی خود را در دو موضوع ایران و فلسطین دنبال کند. هر چند احتمال دارد به خاطر انتقادات بسیاری که مخالفانش بر او وارد کرده بودند، مجبور شود توجه بیشتری نیز به مسائل داخلی در حوزه اقتصادی و اجتماعی نشان دهد.
