صراط: دکتر بایرام سینکایا مشاور مرکز تحقیقات استراتژیک خاورمیانه در ترکیه ضمن انتشار این تحلیل در «اورسام» نوشت: آخرین دور مذاکرات هسته‌ای بین ایران و 5+1 (پنج عضو دائم شورای امنیت به همراه آلمان)، 17-24 نوامبر در وین برگزار شد. آخرین روز برای رسیدن به توافق نهایی 24 نوامبر بود. چند روز قبل از این تاریخ وزرای خارجه کشورهای درگیر در مسئله به منظور یافتن راهی برای گره‌گشایی از روند مذاکرات، راهی وین شدند، اما هیچ دورنمای مثبتی از این مذاکرات انتظار نمی‌رفت و طرفین در راستای گسترش برنامه اقدام مشترک به ادامه روند مذاکرات رضایت دادند.
به گزارش دیپلماسی ایرانی، وی در پاسخ به این سؤال که چرا مذاکرات به نتیجه نرسید؟ می‌نویسد: عوامل مختلفی در عدم دست یافتن به نتیجه دخیل هستند. ابتدا اینکه بحران ناشی از عدم اعتماد بسیار عمیق است چنانکه نامه‌های ارسالی از سوی اوباما به رهبر ایران آیت‌الله علی خامنه‌ای برای غلبه بر بحران بی‌اعتمادی کافی نبود، ملت ایران نیز به نوبه خود این تصمیم را به عنوان تناقض در گفتار و اعمال اوباما قلمداد می‌کنند. به عنوان شاهد مثال، جلسات دوجانبه و سه‌جانبه‌ای که بین وزیران امور خارجه دو کشور ایران و آمریکا به منظور رسیدن به پیشرفت در حل موضوعات گره خورده در روند مذاکرات برگزار می‌شود، بازخورد مثبتی را از خود نشان نمی‌دهد.
در ادامه این تحلیل آمده است: رهبر جمهوری اسلامی ایران، آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای گفتمان دوجانبه‌ای را در طول مذاکرات پیش گرفت. اگر چه ایشان از دولت روحانی و تیم مذاکره‌کننده‌اش حمایت می‌کند اما اغلب غیرقابل اعتماد بودن آمریکا و غرب را نیز مورد تاکید قرار می‌داد.
سینکایا ادامه می‌دهد: دو نکته اساسی مورد اختلاف بین ایران و گروه 5+1 در روند مذاکرات هسته‌ای وجود دارد. اولین موضوع تاثیرگذار، اختلاف در میزان غنی‌سازی اورانیوم است که ایران اجازه خواهد داشت تا به آن اندازه فعالیت کند. زمانی که آمریکا و متحدانش در تلاش برای عنوان کردن این گزاره‌اند که درصدد جلوگیری از دستیابی احتمالی ایران به سلاح هسته‌ای هستند، ایران نیز هرگونه محدودیت در غنی‌سازی و استفاده نظامی از برنامه هسته‌ای را رد می‌کند. موضوع مورد اختلاف بعدی، مسئله تحریم‌ها و کاستن از موانع پیش روی برنامه هسته‌ای ایران هست. ایران خواهان لغو فوری تحریم‌ها و کاستن از موانع پیش‌روی برنامه هسته‌ای‌اش در کوتاه‌مدت است.
به گزارش دیپلماسی ایرانی، وی در پاسخ به این سؤال که چرا مذاکرات به نتیجه نرسید؟ می‌نویسد: عوامل مختلفی در عدم دست یافتن به نتیجه دخیل هستند. ابتدا اینکه بحران ناشی از عدم اعتماد بسیار عمیق است چنانکه نامه‌های ارسالی از سوی اوباما به رهبر ایران آیت‌الله علی خامنه‌ای برای غلبه بر بحران بی‌اعتمادی کافی نبود، ملت ایران نیز به نوبه خود این تصمیم را به عنوان تناقض در گفتار و اعمال اوباما قلمداد می‌کنند. به عنوان شاهد مثال، جلسات دوجانبه و سه‌جانبه‌ای که بین وزیران امور خارجه دو کشور ایران و آمریکا به منظور رسیدن به پیشرفت در حل موضوعات گره خورده در روند مذاکرات برگزار می‌شود، بازخورد مثبتی را از خود نشان نمی‌دهد.
در ادامه این تحلیل آمده است: رهبر جمهوری اسلامی ایران، آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای گفتمان دوجانبه‌ای را در طول مذاکرات پیش گرفت. اگر چه ایشان از دولت روحانی و تیم مذاکره‌کننده‌اش حمایت می‌کند اما اغلب غیرقابل اعتماد بودن آمریکا و غرب را نیز مورد تاکید قرار می‌داد.
سینکایا ادامه می‌دهد: دو نکته اساسی مورد اختلاف بین ایران و گروه 5+1 در روند مذاکرات هسته‌ای وجود دارد. اولین موضوع تاثیرگذار، اختلاف در میزان غنی‌سازی اورانیوم است که ایران اجازه خواهد داشت تا به آن اندازه فعالیت کند. زمانی که آمریکا و متحدانش در تلاش برای عنوان کردن این گزاره‌اند که درصدد جلوگیری از دستیابی احتمالی ایران به سلاح هسته‌ای هستند، ایران نیز هرگونه محدودیت در غنی‌سازی و استفاده نظامی از برنامه هسته‌ای را رد می‌کند. موضوع مورد اختلاف بعدی، مسئله تحریم‌ها و کاستن از موانع پیش روی برنامه هسته‌ای ایران هست. ایران خواهان لغو فوری تحریم‌ها و کاستن از موانع پیش‌روی برنامه هسته‌ای‌اش در کوتاه‌مدت است.
