صراط: در قرقیزستان تولد نوزاد نماد ازدیاد ملت و رویدادی شاد و لذت‌بخش محسوب می‌شود.
تولد نوزاد در قرقیزستان رویدادی شاد و لذت‌بخش است و نماد ازدیاد ملت محسوب می‌شود.
بدین سبب در قرقیزستان به کودک اهمیت ویژه‌ای می‌دهند و زن باردار قبل از تولد فرزندش از تمام مراقبت‌ها در خانه برخوردار است و از هرگونه نگرانی‌ها دور نگه داشته می‌شود.
در قدیم با حرزهایی از آیات قرآن سعی می‌شد که از مادر و بچه‌ای که همراه دارد، مراقبت کنند که به آن «طومار» می‌گفتند.
پس از تولد نوزاد به افراد نزدیک، خبر «سویین چو» به معنی(خوشبختی) را اطلاع می‌دادند و شنونده این خبر باید به فردی که این پیام خوش را به اطلاع می‌رساند، «بالسون بالسون» بگوید و پول یا هدیه بدهد.
اولین غذایی که در قرقیزستان نوزاد باید بچشد، کره سفید می‌باشد و عقیده بزرگترها بر این بوده که مزه کره برای زندگی نوزاد سلامتی و قوت را به ارمغان می‌آورد.
مردم قرقیزستان برای نامگذاری کودک اهمیت زیادی قائل هستند و نام اولین نوزاد توسط مادربزرگ و پدربزرگ انتخاب می‌شود و نام فرزندان بعدی را خود پدر و مادر انتخاب می‌کنند.
خانواده‌ای که دختران زیاد دارند و آرزو می‌کنند پسری متولد شود با این هدف که نوزاد بعدی پسر باشد، آخرین دختر را «بورولچا» یا «بورول» به معنای (چرخش) و یا «کینجه» به معنای (آخرین دختر) و در آخر «بولدو» به معنای (کافی بودن) نامگذاری می‌کنند و همه این نام‌ها به معنی چرخش است.
با توجه به این نوع ویژه نامگذاری، می‌توان فهمید که در خانواده تعداد فرزندان پسر زیاد است یا دختر.
در قرقیزستان وقتی نوزاد را به خانه می‌آورند، جشنی با نام «جنتیک‌تای»(ضیافت) برگزار می‌شود که بستگان نزدیک جمع می‌شوند و برای نوزاد آرزوی موفقیت و سعادت می‌کنند.
برخی از والدین طبق رسمی که وجود دارد، دختر زایمان کرده خود را به همراه نوزادش به مدت 40 روز به خانه خود می‌برند و تمام این چهل روز را از نوزاد نگهداری می‌کنند تا مادر جوان قوی شود و سلامتی خود را به دست آورد و سپس با توجه به سنت‌ها پس از 40 روز نوزاد را با آب گرم استحمام می‌کنند و موهایش را اصلاح می‌کنند.
هنگامی که کودک بزرگتر می‌شود و شروع به راه رفتن می‌کند، برای او مراسم «توشاتای» برگزار می‌شود.
این جشن که مراسم دویدن نیز نامگذاری شده به این ترتیب اجرا می‌شود که کودک را به بیرون از خانه می‌برند و پایش را با نخ پشمی می‌بندند.
نخ باید به رنگ سفید و سیاه باشد و این نماد مبارزه نور و ظلمت، خوبی و بدی است و در فرهنگ قرقیزها زندگی فرد از روزهای شاد و غمگین تشکیل شده است. به این دلیل افراد باید از زمان کودکی برای تمام شرایط زندگی آمادگی داشته باشند.
وقتی پای کودک را می‌بندند، میهمانان شروع به دویدن می‌کنند و اولین نفری که دوان دوان پیش کودک می‌رسد نخ را می‌برد و چند قدم باید کودک را همراهی کند.
تولد نوزاد در قرقیزستان رویدادی شاد و لذت‌بخش است و نماد ازدیاد ملت محسوب می‌شود.
بدین سبب در قرقیزستان به کودک اهمیت ویژه‌ای می‌دهند و زن باردار قبل از تولد فرزندش از تمام مراقبت‌ها در خانه برخوردار است و از هرگونه نگرانی‌ها دور نگه داشته می‌شود.
در قدیم با حرزهایی از آیات قرآن سعی می‌شد که از مادر و بچه‌ای که همراه دارد، مراقبت کنند که به آن «طومار» می‌گفتند.
پس از تولد نوزاد به افراد نزدیک، خبر «سویین چو» به معنی(خوشبختی) را اطلاع می‌دادند و شنونده این خبر باید به فردی که این پیام خوش را به اطلاع می‌رساند، «بالسون بالسون» بگوید و پول یا هدیه بدهد.
اولین غذایی که در قرقیزستان نوزاد باید بچشد، کره سفید می‌باشد و عقیده بزرگترها بر این بوده که مزه کره برای زندگی نوزاد سلامتی و قوت را به ارمغان می‌آورد.
مردم قرقیزستان برای نامگذاری کودک اهمیت زیادی قائل هستند و نام اولین نوزاد توسط مادربزرگ و پدربزرگ انتخاب می‌شود و نام فرزندان بعدی را خود پدر و مادر انتخاب می‌کنند.
با توجه به این نوع ویژه نامگذاری، می‌توان فهمید که در خانواده تعداد فرزندان پسر زیاد است یا دختر.
در قرقیزستان وقتی نوزاد را به خانه می‌آورند، جشنی با نام «جنتیک‌تای»(ضیافت) برگزار می‌شود که بستگان نزدیک جمع می‌شوند و برای نوزاد آرزوی موفقیت و سعادت می‌کنند.
برخی از والدین طبق رسمی که وجود دارد، دختر زایمان کرده خود را به همراه نوزادش به مدت 40 روز به خانه خود می‌برند و تمام این چهل روز را از نوزاد نگهداری می‌کنند تا مادر جوان قوی شود و سلامتی خود را به دست آورد و سپس با توجه به سنت‌ها پس از 40 روز نوزاد را با آب گرم استحمام می‌کنند و موهایش را اصلاح می‌کنند.
هنگامی که کودک بزرگتر می‌شود و شروع به راه رفتن می‌کند، برای او مراسم «توشاتای» برگزار می‌شود.
این جشن که مراسم دویدن نیز نامگذاری شده به این ترتیب اجرا می‌شود که کودک را به بیرون از خانه می‌برند و پایش را با نخ پشمی می‌بندند.
نخ باید به رنگ سفید و سیاه باشد و این نماد مبارزه نور و ظلمت، خوبی و بدی است و در فرهنگ قرقیزها زندگی فرد از روزهای شاد و غمگین تشکیل شده است. به این دلیل افراد باید از زمان کودکی برای تمام شرایط زندگی آمادگی داشته باشند.
وقتی پای کودک را می‌بندند، میهمانان شروع به دویدن می‌کنند و اولین نفری که دوان دوان پیش کودک می‌رسد نخ را می‌برد و چند قدم باید کودک را همراهی کند.
