آزار‌های روانی

کودکی را که به یکی از روش‌های کار سبک، سخت، داوطلبانه و اجباری و به منظور کسب درآمد به کار مشغول می‌شود، کودک کار می‌گویند. در سال ۲۰۰۲ میلادی سازمان بین المللی کار (ILO) که به تنظیم و مدیریت دنیای کار می‌پردازد بر آن شد تا روزی جهانی را برای مبارزه با کار کودکان تعیین کند تا توجه و تلاش همگان را در این زمینه برانگیزد، در همین راستا ۱۲ ژوئن (۲۲ خرداد) روز جهانی مبارزه با کار کودکان نام گرفت و هدف آن جلوگیری از کار کودکان به هر شکلی در نظر گرفته شد. در پژوهش‌های کارشناسان، بحث تداوم کار کودکان در ایران به طور کلی در فقر، عدم وجود کار مناسب برای بالغین، عدم وجود حمایت اجتماعی از سوی دولت، شکست نظام نظارت بر تحصیل کودکان و حداقل سن قانونی برای استخدام، مهاجرت از روستا‌ها و شهر‌های کوچک و شکل‌گیری سکونت‌گاه‌های غیررسمی، هم‌چنین ورود اتباع خارجی به‌ویژه به‌شکل غیرمجاز ریشه دارد و هر کدام این دلایل باعث می‌شود که کودکان راهی جز اشتغال نداشته باشند و طبیعتا کار کودکان بخصوص در خیابانها، محرومیت آن‌ها از تحصیل، سوءتغذیه، بیماری‌های جسمی و البته امروز خطر ابتلا به کرونا را به دنبال دارد. در کنار این موارد، آزار‌های روانی مطرح است که می‌تواند به شدت نگران‌کننده باشد. ترس و ناامنی، خشونتی که بر کودکان وارد می‌شود و جنبه‌های ناسازگاری‌های اجتماعی و خانوادگی همگی ممکن است به دلیل شرایط کار در خیابان باشد. با وجود آسیب‌پذیری بسیار این کودکان؛ هنوز در ایران هیچ سازمانی به طور جدی متولی امور کودکان کار و خیابان نیست. نکته مهم و خطرناک‌تر آنکه بسیاری از مسئولان شرایط موجود را پذیرفته‌اند و دغدغه‌ای برای تغییر آن ندارند.