مادورو در سال 2000 نماینده شورای ملی بود و دفاع جانانه او از سیاست های چاوز، او رابه یکی از حامیان مورد علاقه وی تبدیل کرد. وی از سال 2006 وزیر خارجه ونزوئلا بوده و پس از برگزاری انتخابات ماه اکتبر به معاون اولی رئیس جمهور ارتقا یافت.

مادورو در دوران تصدیش در وزارت خارجه، مدافع جدی ایده های چاوز بود و همراه با چاوز منتقد سرسخت مسائل جهانی با رویکرد حزب چپ بشمار می رفت.

وی که پیش از تصدی وزارت خارجه رئیس قوه مقننه بود، پس از وزارت، پست قبلی خود را به همسرش سیلیا فلوره واگذرا کرد. فلوره اولین زنی است که در فاصله سالهای 2006 تا 2011 ریاست شورای ملی را به عهده گرفته است.

در سال 1992 که چاوز در پی کودتای نظامی ناموفق خود به زندان افتاد، فلوره با هدایت تیم قضایی توانست وی را پس از دو سال، از زندان آزاد کند.  فلوره درحال حاضر دادستان کل کشور است. به نظر می رسد مادورو و همسرش زوج قدرتمندی در دایره حاکمیت ونزوئلا هستند.

مادورو از اولین روزهای درمان سرطان چاوز در نیمه سال 2011، همراه وی بوده و اغلب با او به هاوانا سفر می کرد.

در طول برگزاری انتخابات ریاست جمهوری ماه اکتبر در ونزوئلا، مادورو در اقدامی که نشان از وفاداری داشت، رانندگی اتوبوس حامل چاوز و همراهانش را شخصا به عهده گرفت.

پیشینه عضویت وی در اتحادیه کارگری سبب شده است نظر طرفداران چاوز به وی مثبت بوده و احترام زیادی برای او قائل باشند.

از نظر دیپلمات های خارجی، مادورو بسیار خوش برخورد است و در میان همه اطرافیان چاوز بهتر می توان با وی ارتباط برقرار کرد.

به نظر می رسد مادورو یکی از قویترین مدافعان سیاست های ضد امپریالیستی ونزوئلاست که نقش اساسی در تحکیم روابط با سوریه و ایران داشته است.

این در حالی است که با عود سرطان چاوز، وی مادورو را به عنوان جانشین خود در حزب و ریاست جمهوری معرفی کرده است و طبق قانون اساسی ونزوئلا، اگر چاوز نتواند دولت را اداره کند معاون اول وی بطور موقت جانشین او خواهد شد.

چاوز به طرفدارانش تاکید کرده در دور بعدی انتخابات ریاست جمهوری، مادرور کاندیدای حزب متبوع‌اش خواهد بود و از مردم خواست برای تداوم انقلاب بولیویاری به مادورو رای بدهند.