به گزارش صراط،یک مدل صندلی، صندلی راننده تاکسی است که حتما دیده‌اید بعد از یک مدتی، کج‌وکوله می‌شود، فنرش در می‌رود و روکشش هر چقدر هم که زودبه‌زود عوض بشود، همیشه کثیف است.
یک مدل صندلی، صندلی بقالی است که معمولا نیمکتی، چارپایه‌ای چیزی است که پشت دخل جا می‌شود و گاهی برای برداشتن چیزها از قفسه‌های بالایی هم کاربرد دارد، لابد دیده‌اید که تشکچه‌ای هم می‌بندند رویش که مثلا راحت‌تر شود.
نیمکت دانشجویی و صندلی استادی دانشگاه هم یک مدل دیگر است که لابد می‌دانید سفت است و جابه‌جا کردنش مشکل است و از این حرف‌ها.
یک مدل صندلی هم داریم که سبز است، روکش چرمی دارد و می‌شود گفت که خیلی هم بزرگ است، روی این صندلی که بنشینید، یا به قول دوستی توی این صندلی که فرو بروید، لابد شاهد دنیای دیگری خواهید بود.
این صندلی سبز، همان صندلی نمایندگی مجلس است که برای اشغال کردنش چهار سال یکبار انتخابات برگزار می‌شود، و به انتخاب شدگان اختیار داده می‌شود که وزیر جابه‌جا کنند و قانون وضع کنند و به گرفتاری‌های مردم برسند!
این نماینگان فرو رفته در آن صندلی‌های چرمی بزرگ، علاوه بر وضع قانون برای دیگران، هر چندوقت یکبار قوانینی هم برای کار خودشان وضع می‌کنند که به آن می‌گویند «آیین‌نامه داخلی مجلس»، آیین‌نامه‌ای که طبق آن مشخص می‌شود که کار در صحن مجلس از چه ساعتی شروع می‌شود، تا چه ساعتی ادامه پیدا می‌کند، جلسه‌ها چه طور اداره می‌شوند و چیز هایی مثل این.
در همین آیین‌نامه است که مشخص می‌شود دفتر نمایندگان باید چه مدلی باشد، مردم باید چطور در مجلس سراغ نماینده‌های‌شان را بگیرند و خبرنگاران چطور می‌توانند به عنوان واسطه بین نماینده‌ها و مردم، بر نحوه استفاده از حق قانونگذاری که توسط مردم به نماینده‌ها داده می‌شود نظارت کنند.
مساله این روزهای مجلس هم از همین جا شروع شده است؛ از این‌جا که آقایان تصمیم گرفته‌اند قوانین کار خودشان را تغییر دهند، در مورد تعداد مشاورهایی که می‌توانند داشته باشند تصمیم بگیرند و همچنین در مورد شرایط کار نظارت‌کنندگان به خودشان، که همان خبرنگارها و عکاس‌ها هستند.
برخی نمایندگان البته تصور می‌کردند که بازنگری دوباره در آیین‌نامه داخلی مجلس، ثبات کاری را خدشه‌دار می‌کند. با این حال ظاهرا مساله خیلی مهم‌تر از آن بوده است که با این نوع گوشه و کنایه‌ها بشود از خیرش گذشت.
آقایان فرو رفته در صندلی‌های چرم بزرگ، تصور می‌کنند که عده‌ای «هرزه نگار» پای‌شان به مجلس باز شده است و حالا باید محدودشان کرد.
طرح اصلاح آیین‌نامه مجلس را هم لابد به همین دلیل در اولویت قرار داده‌اند تا حضور عکاسان و فیلمبرداران در مجلس محدود به تنها یک ساعت اولیه کار صحن علنی شود.
گفته‌اند که «عکاسان و فیلمبردارها فیلم‌ها و عکس‌هایی تهیه می‌کنند که می‌تواند مفسده‌ساز باشد»؛ این نظر قاسم جعفری نماینده مردم بجنورد در مجلس است که می‌گوید «عکاسان و فیلمبرداران برخی رسانه‌ها خواب و خمیازه نمایندگان را ثبت و منتشر می‌کنند، باید جلوی استفاده‌های ناهنجار فیلمبرداران و عکاسان از صحن علنی مجلس را گرفت»
طبق نظر جعفری، بهتر است برای تعداد عکاسان و فیلمبرداران و همچنین ساعت حضور آن‌ها در صحن علنی محدودیت قائل شد تا از آن چه «مفسده‌ساز» خوانده است جلوگیری شود.
موسی غضنفرآبادی عضو کمیسیون قضایی و حقوقی مجلس هم در اظهارات مشابهی تاکید کرده است که «هرچند مجلس جای خواب نیست اما تصاویر ثبت شده در مجلس هم در شان مجلس و نمایندگان نیست.»
البته حتی در مورد محدودیت‌ها هم محدودیت‌هایی وجود دارد، نشانه‌اش هم این است که شهباز حسن‌پور سخنگوی کمیسیون تدوین آیین‌نامه داخلی مجلس تاکید کرده است که «فیلمبرداران و عکاسان صداوسیما و خانه ملت ( سایت خبری رسمی مجلس شورای اسلامی) از محدودیت‌های جدید پیش‌بینی شده برای عکاسان معاف هستند»، یعنی می‌توانند تا هر وقت که بخواهند در صحن علنی بمانند و از هر چیزی عکس بگیرند.
در جریان بررسی اصلاحات آیین‌نامه داخلی مجلس که البته فقط محدودیت‌های جدید برای فعالان مطبوعات مطرح نبود، بلکه یکی از نمانیدگان در هنگام بیان تذکر خود به ابوترابی‌فرد ریاست جلسه روز سه‌شنبه عده‌ای از فعالان مطبوعات را که تنها بخشی از صحبت‌های نمایندگان را منتشر می‌کنند «هرزه نگار» نامید و نشان داد که چه تصوری می‌تواند در مورد رسانه‌ای‌هایی که در جلسه علنی مجلس کار می‌کنند، وجود داشته باشد.
عده‌ای هم بوده‌اند البته که با این محدودیت‌های جدید همسو نبوده‌اند، مهدی سنایی نماینده مردم نهاوند و عضو کمیسیون امنیت ملی یک از آن هایی است که می‌گوید «تغییرهای فراوان آیین‌نامه را اعتبار می‌اندازد»، وی همچنین احتمال رد شدن محدودیت‌های جدید برای عکاسان و فیلمبرداران صحن در شورای نگهبان را مطرح کرده و گفته است که ایجاد محدودیت برای تصویربرداری از مجلس قابل قبول نیست.
نادر قاضی‌پور نماینده مردم ارومیه هم در مخالفت با این محدودیت‌های جدید تصریح کرده است که اگر نماینده‌ای خواب‌آلود است، بهتر است در منزل بماند نه این‌که به خاطر این موضوع کار خبرنگاران و عکاسان محدود شود.
در جلسه صبح روز سه‌شنبه مجلس، اصلاحات آیین‌نامه که با پیشنهاد 44 نفر از نمانیدگان به صحن آمده بود با موافقت 162 نماینده، به تصویب رسید در حالی که 25 نماینده رای مخالف و 17 نفر رای ممتنع دادند.
محدودیت‌های مورد نظر طراحان اصلاح آیین‌نامه، البته در جلسه علنی تصویب شد، اما ابوترابی‌فرد که ریاست جلسه روز سه‌شنبه را به عهده داشت بعد از اظهارات مهدی کوچک‌زاده نماینده مردم تهران، اظهار کرد که «خبرنگاران مورد احترام آحاد جامعه هستند و امیدوارم خبرنگاران محترم و متعهد بیش از گذشته موفق باشند.»
محمد دهقان،عضو هیات رییسه مجلس هم بعد از پایان جلسه علنی در جمع خبرنگاران گفت که «منظور آقای کوچک‌زاده با خبرنگاران خودمان نبوده» و از خبرنگاران هم خواست که «سخت نگیرند.»
حالا اگر شورای نگهبان به این محدودیت‌های جدید ایرادی وارد نکند، عکاس‌ها و فیلمبردارهای صحن علنی برای کم کردن تولید «مفسده» تنها در یک ساعت ابتدایی کار مجلس می‌توانند در صحن علنی حضور داشته باشند. بعدش هم لابد باید منتظر باشیم که نمایندگان فکری به حال «هرزه نگاری» خبرنگاران در جلسات مجلس کنند.
حالا سوال اینجاست که مگر در بهارستان چه خبر شده که عکاس گرفتن از نمایندگان مصداق «مفسده» است و پوشش اظهارات‌شان به «هرزه‌نگاری» تعبیر می‌شود؟ به گمانم آقای کوچک‌زاده تنها کسی است که می تواند در این مورد توضیح دهد.
