"صراط" - یوم‌الله بامعرفت به این می‌گویند؛ همین که فهمید به یک راهپیمایی احتیاج داریم، سر رسید. همین که فهمید بغض فریادهای‌مان گرفته، پیدایش شد. فردا سران قوا با محافظ‌های خودشان به راهپیمایی می‌آیند، ما ملت با محافظ‌های خودمان. فردا 300هزار شهید از تک‌تک قدم‌های ما پاسداری خواهند کرد. همه‌اش که قرار نیست ما شهدا را تشییع کنیم. فردا شهدا شعارهای ما را مشایعت خواهند کرد. تا شهدا هستند، فرزندان انقلاب اسلامی، جلیقه ضدگلوله بر تن نمی‌کنند.
ما ملت هم دیپلمات نیستیم! فردا از «حضور آزادانه» ملت، فقط باراک اوباما نیست که باید خجالت بکشد؛ جناب عالیجناب هم باید حیا کند. بدعادت شده‌اند بعضی‌ها! فردا من برای «سران اختلاف» دست تکان نخواهم داد. فردا 22بهمن دیگری است... و من اگر دستی برای تکان دادن دارم، آنقدر می‌گردم و می‌گردم و می‌گردم تا «علیرضا و آرمیتا» را پیدا کنم. فردا 22 بهمن، عطر 9 دی دارد. فردا انقلابی‌ترین 22 بهمن فرزندان انقلاب است. روزهای گذشته، سال‌های گذشته، ما زیادی به فکر دولت بوده‌ایم. اگر قرار است هر که از صندلی خود دفاع کند، ما اجازه نمی‌دهیم انقلاب اسلامی بی‌دفاع بماند.
اگر قرار است مجلس به فکر خودش باشد و دولت نیز، چرا ما بچه‌های انقلاب اسلامی، فقط و فقط سنگ انقلاب اسلامی را به سینه نزنیم؟! آیا قرار است فقط «آقا» علیه مذاکره با آمریکا سخن بگویند؟! مگر مرده‌ایم ما؟!... گفتم که؛ فردا 22 بهمن دیگری است. حضور فردای ما، به اقتضای روزگار، هیچ ربطی به نامزدهای انتخابات ندارد. هیچ ربطی به قوای 3 گانه ندارد. لطفا کسی به خودش نگیرد! فردا ما به دعوت هیچ حزب و جبهه‌ای به میدان آزادی نمی‌آییم. احزاب و جبهه‌ها علیه هم بلدند حرف بزنند، علیه مذاکره اما لال می‌شود زبان غیرت‌شان. فردا ما به دعوت همان نازنین خواهیم آمد که از همه بیشتر مدافع انقلاب اسلامی است.
فردا 22 بهمن دیگری است. فردا برای ما، سخنران اصلی مراسم، مادر 4 شهید است. فردا لازم باشد حکایت 9دی، فراتر از شعارهای جایگاه، درد دل پدران شهدا را تکرار خواهیم کرد. رسمی‌ترین شعار فردا، اصلی‌ترین حرف جانباز ویلچرنشین است. فردا... عشق است خس‌خس سینه شیمیایی‌های والفجر 8 و کربلای 5 و خیبر و بدر. فردا... جلوی مسجد دانشگاه صنعتی شریف، در روز روشن برای «احمدی روشن» دست تکان می‌دهیم، نه براي این و آن. فردا... 9 دی را قبل از انتخابات می‌آفرینیم. فردا... مثل انقلابی‌ها راهپیمایی می‌آییم، نه دیپلمات‌ها. فردا ... «مبارزه»، آزادانه و مردمی، مچ «مذاکره» را با رمز «مرگ بر آمریکا» خواهد خواباند. فردا... حرف‌مان این است؛ سخن بگو «آقا»... آماده‌ایم.
ما بچه‌های انقلاب، مثل بعضی‌ها نیستیم که گاهی با شرمندگی از انقلاب اسلامی دفاع میکنند. نه انقلاب، شرمندگی دارد، نه دفاع از انقلاب و نه انقلابیگری. بداخلاقی شرمندگی دارد. خیانت شرمندگی دارد. تلاش نکردن برای حل معضل گرانی شرمندگی دارد. سلفی‌های سنی و غالیان شیعی را در مصر به وحدت فراخواندن اما خود در داخل اسباب اختلاف شدن، شرمندگی دارد. حرافی شرمندگی دارد. خسته شدن از نوکری برای مردم، شرمندگی دارد. فتنه، شرمندگی دارد. انحراف، شرمندگی دارد. مرعوب آمریکا شدن، شرمندگی دارد. گرانی که تقصیر نخاع قطع شده رزمنده ام‌الرصاص نیست. فردا... نه! ما نمی‌آییم که از ندانم‌کاری مجلس و دولت دفاع کنیم. فردا... آری! می‌آییم تا سران قوا را به وحدت، دعوت کنیم و بگوییم؛ آقایان! در آستانه 22 بهمن، چگونه روی‌تان می‌شود که از مسیر مسجد ضرار تفرقه، وارد خیابان آزادی شوید؟! ما اما جلوی دوربین‌های دشمن، اگر به شما لبخند زدیم، حتم کنید از عمق دل‌مان نیست، مجبوریم! یک نسل به انقلاب اسلامی بهمن 57 می‌نازد، یک نسل به 8 سال دفاع مقدس می‌نازد، لیکن نسل من به حراست از ناز نسل‌های قبلی می‌نازد. کار نسل من مهم‌تر است. ناز نسل من خریدنی‌تر است. نسل من به «آقا»یی چون «خامنه‌ای» می‌نازد. به «صبر»، به «بصیرت»... و البته به «انقلاب» و «انقلابیگری».
بچه‌های انقلاب، بزرگ شده‌اند. حالا دیگر «نصیحت» به سن و سال ما می‌خورد... ما یک بار نصیحت می‌کنیم، چند بار نصیحت می‌کنیم... لیکن لازم باشد همان درسی که به آمریکا بارها داده‌ایم، به آمریکازده‌های فتنه‌گر و منحرف نیز خواهیم داد. قطعنامه راهپیمایی فردا، این بار، فقط و فقط وصیتنامه شهداست.
ما ملت هم دیپلمات نیستیم! فردا از «حضور آزادانه» ملت، فقط باراک اوباما نیست که باید خجالت بکشد؛ جناب عالیجناب هم باید حیا کند. بدعادت شده‌اند بعضی‌ها! فردا من برای «سران اختلاف» دست تکان نخواهم داد. فردا 22بهمن دیگری است... و من اگر دستی برای تکان دادن دارم، آنقدر می‌گردم و می‌گردم و می‌گردم تا «علیرضا و آرمیتا» را پیدا کنم. فردا 22 بهمن، عطر 9 دی دارد. فردا انقلابی‌ترین 22 بهمن فرزندان انقلاب است. روزهای گذشته، سال‌های گذشته، ما زیادی به فکر دولت بوده‌ایم. اگر قرار است هر که از صندلی خود دفاع کند، ما اجازه نمی‌دهیم انقلاب اسلامی بی‌دفاع بماند.
اگر قرار است مجلس به فکر خودش باشد و دولت نیز، چرا ما بچه‌های انقلاب اسلامی، فقط و فقط سنگ انقلاب اسلامی را به سینه نزنیم؟! آیا قرار است فقط «آقا» علیه مذاکره با آمریکا سخن بگویند؟! مگر مرده‌ایم ما؟!... گفتم که؛ فردا 22 بهمن دیگری است. حضور فردای ما، به اقتضای روزگار، هیچ ربطی به نامزدهای انتخابات ندارد. هیچ ربطی به قوای 3 گانه ندارد. لطفا کسی به خودش نگیرد! فردا ما به دعوت هیچ حزب و جبهه‌ای به میدان آزادی نمی‌آییم. احزاب و جبهه‌ها علیه هم بلدند حرف بزنند، علیه مذاکره اما لال می‌شود زبان غیرت‌شان. فردا ما به دعوت همان نازنین خواهیم آمد که از همه بیشتر مدافع انقلاب اسلامی است.
فردا 22 بهمن دیگری است. فردا برای ما، سخنران اصلی مراسم، مادر 4 شهید است. فردا لازم باشد حکایت 9دی، فراتر از شعارهای جایگاه، درد دل پدران شهدا را تکرار خواهیم کرد. رسمی‌ترین شعار فردا، اصلی‌ترین حرف جانباز ویلچرنشین است. فردا... عشق است خس‌خس سینه شیمیایی‌های والفجر 8 و کربلای 5 و خیبر و بدر. فردا... جلوی مسجد دانشگاه صنعتی شریف، در روز روشن برای «احمدی روشن» دست تکان می‌دهیم، نه براي این و آن. فردا... 9 دی را قبل از انتخابات می‌آفرینیم. فردا... مثل انقلابی‌ها راهپیمایی می‌آییم، نه دیپلمات‌ها. فردا ... «مبارزه»، آزادانه و مردمی، مچ «مذاکره» را با رمز «مرگ بر آمریکا» خواهد خواباند. فردا... حرف‌مان این است؛ سخن بگو «آقا»... آماده‌ایم.
ما بچه‌های انقلاب، مثل بعضی‌ها نیستیم که گاهی با شرمندگی از انقلاب اسلامی دفاع میکنند. نه انقلاب، شرمندگی دارد، نه دفاع از انقلاب و نه انقلابیگری. بداخلاقی شرمندگی دارد. خیانت شرمندگی دارد. تلاش نکردن برای حل معضل گرانی شرمندگی دارد. سلفی‌های سنی و غالیان شیعی را در مصر به وحدت فراخواندن اما خود در داخل اسباب اختلاف شدن، شرمندگی دارد. حرافی شرمندگی دارد. خسته شدن از نوکری برای مردم، شرمندگی دارد. فتنه، شرمندگی دارد. انحراف، شرمندگی دارد. مرعوب آمریکا شدن، شرمندگی دارد. گرانی که تقصیر نخاع قطع شده رزمنده ام‌الرصاص نیست. فردا... نه! ما نمی‌آییم که از ندانم‌کاری مجلس و دولت دفاع کنیم. فردا... آری! می‌آییم تا سران قوا را به وحدت، دعوت کنیم و بگوییم؛ آقایان! در آستانه 22 بهمن، چگونه روی‌تان می‌شود که از مسیر مسجد ضرار تفرقه، وارد خیابان آزادی شوید؟! ما اما جلوی دوربین‌های دشمن، اگر به شما لبخند زدیم، حتم کنید از عمق دل‌مان نیست، مجبوریم! یک نسل به انقلاب اسلامی بهمن 57 می‌نازد، یک نسل به 8 سال دفاع مقدس می‌نازد، لیکن نسل من به حراست از ناز نسل‌های قبلی می‌نازد. کار نسل من مهم‌تر است. ناز نسل من خریدنی‌تر است. نسل من به «آقا»یی چون «خامنه‌ای» می‌نازد. به «صبر»، به «بصیرت»... و البته به «انقلاب» و «انقلابیگری».
بچه‌های انقلاب، بزرگ شده‌اند. حالا دیگر «نصیحت» به سن و سال ما می‌خورد... ما یک بار نصیحت می‌کنیم، چند بار نصیحت می‌کنیم... لیکن لازم باشد همان درسی که به آمریکا بارها داده‌ایم، به آمریکازده‌های فتنه‌گر و منحرف نیز خواهیم داد. قطعنامه راهپیمایی فردا، این بار، فقط و فقط وصیتنامه شهداست.
لبیک یا خامنه ای