دلیل شرکت دعایی در جشن تولد خاتمی

در اعلام نظر و نوشته این هموطن عزیز، چند اشتباه فاحش وجود دارد که لازم است هم برای ایشان و هم برای همه کسانی که چنین می‌پندارند، حقیقت موضوع را آشکار کنیم.

اولاً روزنامه اطلاعات از بیت‌المال پول نمی‌گیرد و مؤسسه‌ای است که درآمد و هزینه‌اش را خود مدیریت می‌کند و اصطلاحاً «خودگردان» است.

ثانیاً: اساساً روزنامه اطلاعات نه برای آقای خاتمی تاکنون جشن تولد گرفته است و نه برای هیچ کس دیگر. موضوع به همین روشنی است.

آقای سیدمحمود دعایی یک شخصیت حقوقی دارد به عنوان نماینده ولی فقیه و سرپرست مؤسسه اطلاعات و یک شخصیت حقیقی دارد به عنوان یک شهروند! 

قطعاً کسی تردید ندارد که ایشان به عنوان یک شهروند مثل بقیه مردم می‌تواند هر روز صبح صبحانه بخورد، به گلدان‌ها آب بدهد، از مغازه سرکوچه خرید کند، گاهی به سینما برود و سالی یک بار هم در جشن تولد یک دوست قدیمی شرکت کند و برایش یک کیک هم بخرد. به همین سادگی!

بعد از اینکه تصویر حضور آقای دعایی در مراسم جشن تولد حجت‌الاسلام والمسلمین سیدمحمد خاتمی رئیس‌جمهوری سابق کشورمان در برخی سایت‌ها منتشر شد، بعضی سایت‌ها همین مطلب این خواننده و بازدیدکننده نمایشگاه را نوشتند که چرا جشن تولد؟ چرا کیک؟ چرا حضور؟ چرا آقای خاتمی؟ چرا آقای دعایی؟! در حالی که موضوع به همان سادگی بود که گفته شد.

یک دسته گل از طرف سازمان پارک‌ها و فضای سبز شهرداری هدیه شده بود، آقای دعایی همان دسته گل را به همراه یک کیک به جشن تولد دوست 40 ساله‌اش برد و تا آنجا که می‌دانیم تحبیب قلوب و دیدار از سادات را همه بزرگان توصیه و تأکید کرده‌اند و برای ما جای شگفتی است که چرا برخی دوستان و برادران که اتفاقاً داعیه توجه به اصول دینی و اصول‌گرایی دارند، این سنت‌های زیبا و توصیه‌های بزرگان دینی را، اینگونه تشکیک می‌کنند و برنمی‌تابند.

این را هم اضافه کنیم برای منتقدان و ناهیان که‌ای عزیزان! فرض کنید آقای خاتمی اصلاً روحانی نیست، سید هم نیست، آیا قبول ندارید که ایشان سالیان سال در نظام اسلامی منشاء خدمت بود و هشت سال در عالی‌ترین پست اجرایی کشور و زیر نظر رهبری معظم انقلاب خدمت کرد. آیا رواست که اینک، او را در حد یک تولد فوق‌العاده ساده تحمل نکنیم؟ پس چه‌طور انتظار داشته باشیم که مردان بزرگ، در آوردگاههای حساس، شانه زیر بار سنگین مسئولیت‌های سهمگین نهند و از آینده بیم نکنند؟ باید اندکی بیشتر انصاف و تدبّر کنیم و به آسانی حقیقتی را در مسلخ غوغا و هیجان نسوزانیم.