راهها تقوای بیشتری را در خورند تا هدفها!
از خیلی پیش تر میگفتند وقتی که کامل سیر نشده اید از سر سفره بلند شوید، آنموقع زیاد علت اش را نمیدانستم ولی این روزها کمی بیشتر از آن موقع میفهمم که وقتی کامل سیر نباشی هنوز غذا برایت لذیذ است، ولع قبل از غذا خوردن را هم نداری، هم شکم ات آرام گرفته و هم غذا دلت را نمیزند.
وصال شیرین است و فراق تلخ، ولی انتظار چه طعمیست؟ اینکه یک عمر امیدوارانه منتظر یک خبر باشی و ناامیدانه ایام عمرت را سپری کنی تلخ است یا شیرین؟ اینکه یقین بدانی این خبر روزی خواهد رسید شیرین است ولی بیم از نبودنت در آن موقع، تلخی خاصی دارد. نمیدانم کسی که لغت انتظار را ترجمه میکرد، ظرفیت و تحمل آدمی را هم کنارش معنی کرده بود یا نه؟ با کدامین لغت و کدامین جمله بگوییم که آدمی نا شکیب است تاب اینهمه دوری را ندارد، شوق وصال و درد فراق را اگر یک جا جمع کنی میشود انتظار، یعنی هم باشی و هم نباشی، طعم اش هم شیرین است و هم تلخ...
و اما طلبگی، همه اش سادگیست، از خوراک اش گرفته تا گفتارش، طعم اش با تمام چیزهایی که قبل تر چشیده بودم متفاوت است، گرچه سفره ی شاممان خالی تر از تمام ریخت و پاشهاست، ولی سر سفره که مینشینی همان نمک نداشته چنان نمک گیرت میکند که خواه و ناخواه ماندگار میشوی، دیگر مثل قبل تر ها دو دل نیستی که بمانی یا بروی، اینجا فقط هر چه داری رو میکنی تا زودتر به مقصد برسی، این مسیر از خودگذشتگی میخواهد، یعنی از هر چه که در آن ((من)) است بگذری و خودت و وجودت و همه چیزت را بدهی تا برسی ...
پی نوشت: تغییر شرایط زندگی ام باعث شد تا دیرتر این مطلب را بروز کنم. و اینکه مِن بعد بیشتر از سابق این مسیر دعا لازم دارد.فراموشمان نکنید
اللهم ارزقنا شهاده فی سبیلک
