چرا به جای نفت، آدم صادر نمی کنیم؟

اینکه چرا مسوولان نفتی ما طی 100 سال گذشته تمام فکر خود را به سمت افزایش تولید نفت معطوف کردند و کمتر به قابلیت های دیگر این صنعت در کشور توجه کرده اند سوالی است که این گزارش هم نمی تواند برای آن پاسخ روشنی داشته باشد.
اینکه 80 درصد مخازن نفتی ایران کربناته است و تنها 20 درصد مخازن ما ماسه ای است همیشه از یک جنبه به آن نگاه شده و آن هم دشواری تولید نفت در ایران بوده است.
اما این نگاه که تنها 30 درصد مخازن دنیا کربناته هستند و مهندسان مخازن ما از جمله حرفه ای ترین مهندسان نفتی دنیا تلقی می شوند، در عملکرد هیچ یک از وزرای نفت و مسوولان نفتی کشور دیده نشده است.
شاید باید دلیل این امر را در نفتی نبودن اغلب مدیران نفتی طی 30 سال گذشته جستجو کرد.
چراکه وقتی مهندسان ما تولید از مخازن کربناته را به راحتی انجام می دهند محفاری در مخازن ماسه ای برای آنها بسیار آسان است.
برای همین است که امروز باید از اکثر مدیران نفتی انتقاد کرد که چرا هیچگاه به فکر صدور نیروی انسانی به جای افزایش صادرات نفت و سرمایه گذاری در این بخش نبوده اند.
هزینه زیادی نخواهد داشت. تنها باید اغلب فارغ التحصیلان بخش بالادستی نفت را که تعدادشان هم کم نیست را از بیکاری نجات داد و آنها را جذب نفت کرد. با این نگاه که مهندسان برسر میادین تربیت شوند و در اینصورت پروژه های کشورهای همسایه و حتی فراتر از آن دنیا را مدیریت کرد.
ارزآوری این سیاست بیش از صادرات نفت خواهید بود ضمن آنکه در چنین شرایطی دیوار تحریم های نفتی نیز شکسته خواهد شد.
درسال 1970 چین کار در خارج از کشور را آغاز کرد و درحال حاضر این کشور با 100 کشور جهان کار می کند و همین امر به یکی از نقاط قوت این کشور بدل شده است. درحالیکه 63 سال قبل از چین ایران صادر کننده نفت بوده است.
بنابراین به نظر می رسد بهترین راهکار تقویت نیروی انسانی با نگاه صدور نیرو به کشورهاست که قطعا می تواند بازی برد برد برای ایران رقم بزند.
اما این تنها صدور نیروی انسانی نیست که می تواند نقطع قوت ایران در مقابل تحریم ها باشد. دنیا متوجه شده که پاشنه آشیل ایران نفت است اما تمرکز آنها بر اقتصاد نفتی ایران و تاثیرگذاری بر روی صادرات نفت است. بنابراین در قدمی دیگر ایران می تواند به صدور کالا و خدمات نفتی فکر کند.
بسیار ساده است. زمانیکه نفت جهان بشکه ای 10 دلار خریدو فروش می شد کشوری مثل دانمارک به ازای هر بشکه 80 دلار مالیات می گرفت، دراینصورت واردات کالا از این کشور برای ایران 100 دلار رقم می خورد. به معنایی دیگر ما نفت ایرانی را 10 دلار به دانمارک می فروختیم و کالا را با رقم 100 دلار وارد می کردیم.
الان نیز نفت 100 دلار را می فروشیم تا کالای 300 دلاری وارد کنیم. اما اگر نگاه را به سمت صادرات کالا متمرکز کنیم قطعا می توانیم با صدور کالا و حمایت دولت از این سیاست، ارز آوری به کشور داشته باشیم و تورم را مهارکنیم.
البته منظور ساخت کمپرسور نیست اما به هرحال هستند قطعاتی که ساخت آن به قول برخی از مسوولان نفتی صرفه اقتصادی ندارد و باید وارد کرد اما قطعا اگر پشتوانه تولید صادرات باشد قطعا می توان به نقاط قوت زیادی در این صنعت دست یافت.
نباید فراموش کرد که مطابق برخی پیش بین ها، درسال 2020 تنها 5 کشور جهان بازیگردان نفت دنیاخواهند بود که یکی از آنها ایران است و باید از این فرصت همه جانبه بهره برد.