به گزارش سرویس وبلاگ صراط،قاسم ترابی در وبلاگ آسمان آبی جندابه نوشته است:
در طول زندگی خداوند متعال فرصت ها و زمینه هایی را برای انسان گنهکار قرار داده است تا خود را در مسیر رحمت واسعه ی الهی قرار داده و از پلیدی ها و آلودگی ها رهایی بخشد. امروزه در عصری به سر می بریم که انسان ها به شدت گرفتار و آلوده مظاهر دنیوی هستند. و معنویت و اخلاق حلقه ی مفقوده ی کارکرد نظام های بشری است از این رو زمینه و فرصت مناسبی همچون ماه شعبان انسان را به خویشتن خویش نزدیک می سازد. ماه شعبان، ماه هشتم از ماههای قمری، ماهی بسیار شریف و منسوب به رسول اعظم (ص) است. آن حضرت این ماه را روزه مىداشت و به ماه مبارک رمضان وصل مىکرد. ایشان می‌فرمود: شعبان ماه من است هر که یک روز از ماه مرا روزه بدارد بهشت او را واجب شود.در مفاتیح الجنان آمده است: هنگامی که ماه شعبان فرا می رسید امام سجاد علیه السلام اصحاب خود را فرا می‌خواند و درباره فضیلت این ماه سخن می گفت. آنگاه می‌فرمود:«هر کس برای محبت پیامبر و تقرب به خداوند، ماه شعبان را روزه بدارد، خداوند او را در روز قیامت مشمول کرامت خود می‌گرداند و بهشت را برای او لازم می شمارد.» به هر حال علاوه بر روزه که فضیلت بسیاری دارد، اعمال دیگری همچون نماز و اذکار و ادعیه و استغفار نیز در این ماه وارد شده که در کتاب شریف مفاتیح الجنان در فصل اعمال ماه شعبان ذکر شده است. بزرگان معرفت پیوسته ماه شعبان را مقدمه ورود به «ضیافة الله» در ماه رمضان دانسته اند. از اینرو، کسب آمادگی هاى فکرى و روحى براى درک هر چه بیشتر فیض معنوى آن لازم است. «شعبان» هم، ماه دعا و ذکر و یاد و توجه و عبادت است و هم ماهی است که حوادث و وقایع تاریخی فراوانی نیز در آن روی داده که مهمترین آن ولادت امام حسین، امام سجاد، امام مهدی و حضرت ابوالفضل علیهم السلام است.
آری خداوند متعال از خزائن رحمت واسعه ی خویش خوان گسترده ای می گستراند و بی شک مناجات و تهجد وسیله حضور در کنار این مائده معنوى است. نمازگزاران و متهجدان و نیایشگران، در محرابى مى ایستند که همه عارفان و سالکان و پیامبران و امامان، مقیم و معتکف آن بوده اند. مناجات شعبانیه، سهمى از این ره توشه دارد که امامان معصوم علیهم السلام بر خواندن آن استمرار داشته اند. هنگامه ی شعبان که فرا می رسد در واقع زمانی است که انسان می تواند حجاب از چهره ی جان خویش بزداید تا جلوه ی ربانی بر آیینه دل بتابد و انسان روح بزرگ و متعالی خویش را به شکوفائی برساند. زندگی پرهیاهو، ماشینی ، پر مشغله و پر دغدغه ی هزاره ی سوم نمی تواند و نباید آدمی را از هدف واقعی و فلسفه ی خلقت جدا نماید. مسلماً لحظه لحظه زندگی ما اگر با عبادت و عمل صالح همراه باشد «مبارک» مىشود و اگر به غفلت و سستى بگذرد، بىبرکت خواهد شد. شب زنده دارى هاى عابدان، اشک هاى شب بیداران، استغفار متهجدان، «یا رب، یا رب» سحر خیزان، نجواى خالصانه دعا خوانان، همه و همه جلوه هایى از " برکت " است که در ساعات و لحظات این ماه مبارک نهفته است. پس از آن غفلت نورزیم و روح خود را به جایگاه واقعی مقام آدمیت نزدیک کنیم:
رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت
در طول زندگی خداوند متعال فرصت ها و زمینه هایی را برای انسان گنهکار قرار داده است تا خود را در مسیر رحمت واسعه ی الهی قرار داده و از پلیدی ها و آلودگی ها رهایی بخشد. امروزه در عصری به سر می بریم که انسان ها به شدت گرفتار و آلوده مظاهر دنیوی هستند. و معنویت و اخلاق حلقه ی مفقوده ی کارکرد نظام های بشری است از این رو زمینه و فرصت مناسبی همچون ماه شعبان انسان را به خویشتن خویش نزدیک می سازد. ماه شعبان، ماه هشتم از ماههای قمری، ماهی بسیار شریف و منسوب به رسول اعظم (ص) است. آن حضرت این ماه را روزه مىداشت و به ماه مبارک رمضان وصل مىکرد. ایشان می‌فرمود: شعبان ماه من است هر که یک روز از ماه مرا روزه بدارد بهشت او را واجب شود.در مفاتیح الجنان آمده است: هنگامی که ماه شعبان فرا می رسید امام سجاد علیه السلام اصحاب خود را فرا می‌خواند و درباره فضیلت این ماه سخن می گفت. آنگاه می‌فرمود:«هر کس برای محبت پیامبر و تقرب به خداوند، ماه شعبان را روزه بدارد، خداوند او را در روز قیامت مشمول کرامت خود می‌گرداند و بهشت را برای او لازم می شمارد.» به هر حال علاوه بر روزه که فضیلت بسیاری دارد، اعمال دیگری همچون نماز و اذکار و ادعیه و استغفار نیز در این ماه وارد شده که در کتاب شریف مفاتیح الجنان در فصل اعمال ماه شعبان ذکر شده است. بزرگان معرفت پیوسته ماه شعبان را مقدمه ورود به «ضیافة الله» در ماه رمضان دانسته اند. از اینرو، کسب آمادگی هاى فکرى و روحى براى درک هر چه بیشتر فیض معنوى آن لازم است. «شعبان» هم، ماه دعا و ذکر و یاد و توجه و عبادت است و هم ماهی است که حوادث و وقایع تاریخی فراوانی نیز در آن روی داده که مهمترین آن ولادت امام حسین، امام سجاد، امام مهدی و حضرت ابوالفضل علیهم السلام است.
آری خداوند متعال از خزائن رحمت واسعه ی خویش خوان گسترده ای می گستراند و بی شک مناجات و تهجد وسیله حضور در کنار این مائده معنوى است. نمازگزاران و متهجدان و نیایشگران، در محرابى مى ایستند که همه عارفان و سالکان و پیامبران و امامان، مقیم و معتکف آن بوده اند. مناجات شعبانیه، سهمى از این ره توشه دارد که امامان معصوم علیهم السلام بر خواندن آن استمرار داشته اند. هنگامه ی شعبان که فرا می رسد در واقع زمانی است که انسان می تواند حجاب از چهره ی جان خویش بزداید تا جلوه ی ربانی بر آیینه دل بتابد و انسان روح بزرگ و متعالی خویش را به شکوفائی برساند. زندگی پرهیاهو، ماشینی ، پر مشغله و پر دغدغه ی هزاره ی سوم نمی تواند و نباید آدمی را از هدف واقعی و فلسفه ی خلقت جدا نماید. مسلماً لحظه لحظه زندگی ما اگر با عبادت و عمل صالح همراه باشد «مبارک» مىشود و اگر به غفلت و سستى بگذرد، بىبرکت خواهد شد. شب زنده دارى هاى عابدان، اشک هاى شب بیداران، استغفار متهجدان، «یا رب، یا رب» سحر خیزان، نجواى خالصانه دعا خوانان، همه و همه جلوه هایى از " برکت " است که در ساعات و لحظات این ماه مبارک نهفته است. پس از آن غفلت نورزیم و روح خود را به جایگاه واقعی مقام آدمیت نزدیک کنیم:
رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند
بنگر که تا چه حد است مقام آدمیت
