به گزارش سرویس وبلاگ صراط، نویسنده وبلاگ برو بچه های اررزشی در وبلاگ خود نوشته است:
وقتی چشمانت میفتند به یک جعبه با پرچم پر غرور 3 رنگ وطنت که تا مدتها تو را بی حرکت نگه میدارد و نمیتوانی بنویسی ،وقتی ساعت ها روبروی لپ تاپ مینشینی و اشک میریزی آنقدر که از داخل صفحه ی سیاه رنگش خود واقعی ات را میینی!!وقتی آنقدر خون به دلت هست که فقط باید با خودشان درد و دل کنی؟وقتی مظلومیتشان را میبینی و به خاطر جذب عده ای نمیتوانی دم بزنی...دلت میگیرد که در قرن ،21 قرن افول انسانیت زندگی میکنی
ذوق و شوق دیدار باعث شده بود که پر سرعت از قم به اصفهان برگردم،به اصفهان که رسیدم تاکسی گرفتم،کنارم خانمی با وضعیت حجابی بدی نشسته بود راننده ی تاکسی گفت که دروازه دولت را به خاطر ورود شهدای گمنام بسته اند و بقیه راه را باید پیاده بروید..چه غمگینانه بی توجه آینه اش را در اورد تا آرایشش را بازبینی کند مبادا در هوای گرم تابستان قسمتی از ان پاک شده باشد...یاد جان فشانی های بر و بچه های جنگ در گرمترین روزهای تابستان به خیر
نفس میکشی و بویشان را استشمام میکنی ..نزدیک میشوی به عطر یاس مادرشان حضرت زهرا (س)..خانم ماشین کناری صدای ضبطش را بلند میکند تا صدای مداح خیابان دروازه دولت را نشنود...ساسی مانکن میخواند
تاکسی نگه میدارد ...دارند حرکت میکنند و میروند و من میدوم ....میدوم و اشک میریزم به خاطر مظلومیتشان در دورانی که فقط تابلوهای شهرمان را با نامشان تزیین کردیم ،برایشان همایش گرفتیم و فکر کردیم فرهنگسازیمان تمام شده..میدوم و اشک میریزم و دلم میسوزد که چه بی اعتنا مردم میبینندشان و ساده عبور میکنند و خانمها صرفا مشغول خرید کردن هستند ...نه..باید خوشحال باشم که نیستند ببینند چه شده که ثمره های انقلاب نسبت به ارزشهایشان بی تفاوت شده اند..
یاد خانمی افتادم که هر وقت گلستان شهدا میرفتم سر مزار شهدای گمنام نشسته بود و گریه میکرد...یک روز تصمیم گرفتم از او بپرسم آیا از خانواده های شهداست؟جلو رفتم نگاهم کرد هنوز حرف نزده اشک از گوشه ی چشمش لغزید ..چه قدر صورتش شکسته شده بود..گفت:مسئولیتم تمام شد قول داده بودم دامادش کنم دیروز عروسی اش بود بدون پدرش ..
- شهدا میرفتند و من به این فکر میکردم به راستی بعد از جنگ آیا غیر از معدود زنان میتوانیم بگوییم همه ی مردان ایران از دامان زنان به معراج میرسند؟!!
