از روز اول، از همان مسابقه نخست، گاریدو بار‌ها در مورد چرایی بازی نکردن سلمانی مورد سوال قرار گرفت و این رویه آن‌قدر ادامه یافت که مرد اسپانیایی در یکی، دو نوبت کلافه شد و با خبرنگاران درگیری لفظی پیدا کرد. در تمام این مدت، سلمانی از پشتیبانی محض برخی رسانه‌ها و فضای مجازی هم برخوردار بود، در حالی که شاید اگر از خیلی از لایک‌کنندگان سوال می‌شد سه بازی درخشان یا قاب مهم از هنرنمایی‌های یاسین را ذکر کنند، احتمالا اغلب آنها جواب روشنی نداشتند! حقیقت آن است که سلمانی به مدت سه فصل در سپاهان هم عمدتا نیمکت‌نشین و سکونشین بود و چه محرم نویدکیا و چه ژوزه مورایس به سرعت از این بازیکن قطع امید کردند. در نهایت هم باشگاه سپاهان در اتفاقی نادر، سلمانی را آزاد گذاشت تا جدا شود و به پرسپولیس بیاید. همه اینها یعنی شاید یاسین آن ستاره خارق‌العاده‌ای که خیلی‌ها وانمود می‌کردند نبوده است.
این بازیکن البته در فصل جاری یک بار در ترکیب اصلی قرار گرفت و یکی، دو بار هم حضور کوتاه‌مدت در زمین داشت و در هیچ‌یک از این موارد نمایشی ارائه نکرد که روشن شود در حقش اجحاف شده است. بدترین نمونه، اما شاید در جریان توقف یک-یک پرسپولیس برابر پاختاکور بود؛ جایی که بعد از مصدومیت دلخراش امید عالیشاه، سلمانی جمعا بین ۱۰ تا ۱۵ دقیقه به زمین آمد و چنان نمایش ناامیدکننده‌ای داشت که حیرت همه را برانگیخت. در دقایقی که پرسپولیس نیاز مبرم به برد داشت، سلمانی حتی موفق به حفظ توپ ساده هم نبود، چه برسد به طراحی حملات. هرگز قرار نیست گناه ناکامی سرخ‌پوشان را گردن بازیکن ذخیره‌ای بیندازیم که فقط چند دقیقه در میدان بوده. حتما کادرفنی باید جوابگوی این وضعیت باشد، اما خوب است یک بار هم کسانی که فله‌ای لایک می‌کنند و برای بازی کردن این و آن روی کادرفنی فشار می‌آورند، این نمونه را در نظر بگیرند و به یاد بیاورند یک مربی، هر روز تمرینات بازیکنانش را از نزدیک می‌بیند و هیچ‌وقت هم دلش نمی‌خواهد از یک مهره خوب چشم‌پوشی کند.
