خبرگزاری‌های سراسر جهان مشغول تایپ این جملات بودند: «متیو هادسون اسمیت تبدیل به اولین بریتانیایی شد که پس از اریک لیدل در سال ۱۹۲۴ ...» که ناگهان کوئینزی هال از ناکجاآباد از راه رسید و همه را شوکه کرد. هادسون اسمیت پنج یا شش متر جلوتر از او بود، مدال طلا در یک قدمی او بود، یا بهتر است بگوییم مدال در مشتش بود.. باید گام برمیداشت که از خط پایان عبور کند اما کوئینزی هال با گامی بلندتر و فقط ۰.۰۴ ثانیه زودتر رکورد ۴۳.۴۰ را ثبت کرد تا چهارمین دونده سریع دوی ۴۰۰ متر تاریخ شود و طلای المپیک را از آن خود کند تا هادسون اسمیت به مدال نقره برسد.
اسمیت گفت: «من عصبانی نیستم، ناراحت هم نیستم. وقتی مسابقه تمام شد گفتم لعنتی... زندگی همین است و فقط یک برنده وجود دارد. او بهتر بود، قوی ظاهر شد، نمی‌توانم معترض باشم چون من هم الان پنجمین دونده سریع هستم. گفته بودم که اگر می‌خواهید قهرمان شوید باید جلوی من را بگیرید، و او هم این کار را کرد.»
هادسون اسمیت ۲۹ ساله اهل ولورهمپتون در تلاش بود تا بعد از اریک لیدل (دقیقا یک قرن پیش در پاریس) تبدیل به اولین مرد بریتانیایی قهرمان این رویداد شود. از داستان لیدل حتی فیلمی در سال ۱۹۸۱ ساخته شد به نام «ارابه‌های آتش» که جایزه اسکار را دریافت کرد.
اما هادسون اسمیت موفق نشد. زمان ۴۳.۴۴ ثانیه او سریعترین زمان دویدن یک دونده اروپایی بود اما برای کسب طلا کافی نبود. اسمیت که در سال ۲۰۲۱ از افسردگی رنج می‌برد و برای بهبود تقلای زیادی کرد، بعد از مسابقه در آغوش مادرش اشک ریخت. او گفت که فکرش را هم نمی‌کرد که پدر و مادرش در ورزشگاه حاضر باشند و وقتی آنها را دید شوکه شد.
گفت: «خانواده‌ام را دیدم و حتی نمی‌دانستم که اینجا هستند! واقعاً شوکه‌کننده بود، زیرا از اینکه مسابقه من را تماشا کنند متنفرم! مادرم و پدرم هم مسابقه من را تماشا نمی‌کنند چون آنها هم از این کار متنفرند، همانند خودم. عجیب بود که به اینجا آمدند.»
هادسون اسمیت به عنوان سریعترین مرد جهان وارد پاریس شد و ماه گذشته با زمان ۴۳.۷۴ ثانیه رکورد اروپایی خودش را در لندن شکست. او واقعا مدعی کسب طلای المپیک بود.
هادسون اسمیت تا سن ۱۱ سالگی در آکادمی فوتبال وولوز حضور داشت و اعتراف کرد که فقط سرعت دویدنش خوب بود و توانایی خاصی در کنترل توپ نداشت. او به پیوستن به ارتش فکر می‌کرد اما به دو و میدانی حرفه‌ای روی آورد اما حرفه او به دلیل آسیب‌دیدگی مختل شده بود. او در سال ۲۰۲۱ در ایالات متحده با افزایش مشکلات مالی و جمع شدن صورت حساب‌های پزشکی در طول قرنطینه، به قدری تحت فشار روحی و روانی قرار گرفته بود که سعی کرد خودکشی کند. اما دوران ناامیدی را پشت سر گذاشت و حرفه خود را بازسازی کرد و در دو دوره مسابقات جهانی گذشته مدال برنز و نقره گرفت.
کسی هادسون را به خاطر اشک ریختن در المپیک سرزنش نمی‌کند. همانطور که خودش می‌گوید: «سفر سختی بود، فراز باورنکردنی و فرود عمیق، اما در نهایت ورزش همین است. دیوانه‌کننده است.»
بیشتر بخوانید: داستان دراماتیک سیمون بایلز پرافتخارترین زن ژیمناست در پاریس/ از اختلال روحی تا دوره‌های تراپی و درخششی دوباره در المپیک
