به گزارش صراط به نقل ازفارس ، محسن رنانی از حامیان اصلاح‌طلب پزشکیان که ارتباط نزدیکی با شخص او دارد؛ اخیرا در اعتراض به نحوه رأی مردم اصفهان، آن‌ها را با ویژگی‌هایی خاص مورد توجه قرار داده است که از نگاه کاربران فضای مجازی، توهین و تحقیر به حساب می‌آید.
رنانی در تاریخ 18 تیر 1403 در یادداشتی با عنوان «روستای نصف جهان» در خصوص فرهنگ عمومی مردم اصفهان نوشت: «در ایام جوانی، مقاله‌ای نوشتم با عنوان روستای نصف‌جهان اما آن سال‌ها جرأت انتشار آن را نداشتم. در آن‌جا به‌گونه‌ای فراخ نشان داده بودم که چگونه ساختار و بافتار این شهر از هر چهار منظر اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی، هنوز رنگ روستا دارد: در خود فرورفته است؛ ساکن است؛ به‌خود مشغول است؛ قبیله-باز است؛ تا زانو در گِلِ سنت زمین‌گیر شده است؛ افق نگاهش کوتاه است و صحنه بازی‌اش تنگ است؛ تکان می‌خوری به در و دیوار بر‌می‌خوری و صدای عده‌ای در‌می‌آید.» او تعداد پروازها به اصفهان را ملاک عقب‌ماندگی این استان دانست و نوشت: «مگر می‌شود نخستین شهر گردشگری و دومین شهر صنعتی کشور باشی و روزانه کمتر از پنجاه پرواز داشته باشی؟» و در پایان نوشت: «امروز که ترکیب آراء اصفهان در انتخابات چهاردهم را دیدم و با آرای دیگر استان‌ها مقایسه کردم، داغ آن مقاله‌ام تازه شد.»
در کنار ادبیات رنانی نسبت مردم اصفهان، این یادداشت نویس، تناقضاتی هم در نوشتار خود دارد.به عنوان مثال رنانی درعین‌حال که عدم شرکت در انتخابات را نشانه رشد، بلوغ و توسعه‌یافتگی می‌دانست، برای حمایت از پزشکیان می گوید: «مردم ایران تصمیم بگیرند با همکاری هر دو گروه معترض و تحول‌خواه، با مشارکت گسترده و رأی به مسعود پزشکیان، به‌عنوان مخالفت یکپارچه با شیوه حکمرانی جاری، این بار با رأی دادن خود، بزرگ‌ترین رفراندوم غیررسمی ملی، پس از تاسیس جمهوری اسلامی را رقم بزنند.» به عبارتی دیگر، رنانی مدعی بود که هم رأی دادن و هم رأی ندادن، هر دو نشانه اعتراض است!
این یادداشت نویس اصلاح‌طلب از ابتدای شروع به کار پزشکیان در کسوت ریاست جمهوری، به دنبال نفی مسئولیت پزشکیان در جایگاه رئیس جمهور است؛ او در این باره در یادداشتی با عنوان «مجاهدان جمعه» می‌نویسد: «چرا دکتر پزشکیان مسئولیت شکست احتمالی همه ارکان دولتش را بر عهده بگیرد؟ اگر او انتخاب مقامات ارشد دولتش را از انحصار خویش و نزدیکان خویش خارج کند و به یک سازوکار شفاف غیرشخصی بسپارد، هم امروز از فشارها و سهم‌خواهی‌ها آزاد می‌شود و هم فردا همه مسئولیت شکست‌های احتمالی به پای او نوشته نخواهد شد.»
در دوره‌های قبل نیز جریان اصلاحات و اعتدال زمانی که نامزد مورد نظرشان پست خطیر ریاست جمهوری را در اختیار داشت، تلاش می‌کردند پذیرش مسئولیت و پاسخگویی را از او دور کنند.
