محتوای این گزارش شامل بررسی میزان نفوذ ایران در شرق مدیترانه نظیر سوریه، لبنان، حزب الله، کناره باختری و نوار غزه - شامل حماس، جهاد اسلامی فلسطینی و گردانهای الاقصی - می شود. همچنین این گزارش میزان نفوذ و راهکارهای ایران برای افزایش نفوذ خود در سه کشور عراق، مصر و افغانستان را نیز تشریح می کند.
در بخشی از خلاصه اجرایی این گزارش آمده است: جمهوری اسلامی ایران از سال ۲۰۰۸ تا کنون با پیروی از یک استراتژی یکپارچه قدرت نرم، نفوذ خود را در سرتاسر منطقه گسترش داده که برای این منظور از ابزارهای سیاسی، اقتصادی و نظامی بهره برده است. بهار عربی در عین حال که چالشهایی برای تهران در خاورمیانه برانگیخته، فرصتهای جدیدی نیز اعطا کرده است.
در ادامه به مسئله اختلافات مذهبی در منطقه خصوصا عراق و روابط ایران با سوریه، تفوق حزب الله در صحنه سیاسی لبنان و تاثیر آن بر ایران، انقلاب در مصر و دستاوردهای آن برای ایران اشاره شده است. همچنین سیاستهای ایران در عراق را بسیار موفق دانسته که باعث شده ایران همزمان با حضور آمریکا و همسایگان عربی، نفوذ بی نظیری داشته باشد. تلاشهای ایران در همسایه شرقی اش یعنی افغانستان را چندان موفقیت آمیز ندانسته و عامل آن را نزدیکی حامد کرزای با ایالات متحده و ناتو عنوان می کند.
خلاصه اینکه نویسندگان گزارش بر این عقیده هستند که از سال ۲۰۰۷ به بعد، ایران از یک استراتژی پیروی نمود که همزمان ابزارهای قدرت نرم و سخت را به کار گرفته و موفق شده موقعیت تهران در منطقه را بهبود و تحکیم بخشد. به هر حال این گزارش اولا به دنبال اثبات وجود رویکرد قدرت هوشمند ایران در منطقه و ثانیا تببین زوایای این رویکرد است.
در پایان نیز به ایالات متحده و شرکایش در منطقه توصیه می کند که تنها به دنبال درک و فهم استراتژی منطقه ای ایران نباشند بلکه بایستی استراتژی منسجمی برای مقابله با استراتژی ایران به کار گیرند.
از انتخاب عکس این گزارش می توان فهمید سردار سلیمانی به نماد قدرت هوشمند ایران در منطقه تبدیل شده است.
