درگذشت رضا داودنژاد و ماجرای خانمی که به کما رفت

به گزارش صراط به نقل از تابناک، جلالی فخر اینگونه نوشت:   (رهاییِ هفت‌روزه)مرگ تلخ رضا داوودنژاد و مرگ مغزی مردی میانسال در آی‌سی‌یو و دختر جوانی که چند شب قبل در کمای عمیق به دلیل نامعلوم آورده بودند، درگیری ذهنی‌ام در باره‌ی مرگ و دنیای پس از مرگ را بیشتر کرده است. و یاد یکی از بیماران قدیمی‌ام افتادم که near death (نزدیکیِ مرگ) را تجربه کرده بود و برای مدتی روح از بدنش خارج شده بود. هرچند برخی دانشمندان نوروساینس، چنین تجاربی را به دلیل فعل و انفعالات مغزی می‌دانند، و نه خروج روح از بدن، اما برخی شواهد نشان دهد که همه‌ی جزییاتِ چنین تجارب غریبی با پزشکی و فیزیک قابل توجیه نیست؛ و متافیزیک دلیل قانع‌کننده‌تری ست. این‌ خانم سی و چند ساله، سال‌ها پیش مدتی در کمای عمیق بوده است. حرف‌هایش تشابهات زیادی داشت با توصیف‌های کسانی که تجربه‌ی مشابهی داشته‌اند و با آن‌ها گفت‌وگو کرده‌ام، و مدتی قصد داشتم در باره‌اش فیلم‌ مستند بسازم و نشد. تقریبا تمام آن‌ها از اشرافِ روح به جسم خود و آزادی حرکت و سبکبالی و تصوری جز مرگ خود سخن می‌گویند. این خانم محترم، بیست سال پیش در شانزده سالگی، پس از خودکشی، به حداقل ضریب هوشیاری رسیده و یک هفته در کما می‌ماند. تعاریف ایشان را در ادامه، بی‌کم‌و‌کاست می‌نویسم:«خودم را بالای جسمم می‌دیدم. پدرم یک هفته بالای سرم بود و گریه می‌کرد. بغلش می‌کردم و با او حرف می‌زدم. مادرم به دلیل شوک ناشی از خودکشی من دچار حمله‌ی قلبی شده بود و در بیمارستان دیگری در جای دورتری بود. در آن لحظات، به راحتی بارها به مادرم سر زدم و به او دلداری دادم که من خوبم و البته او نمی‌شنید. نه فکر می‌کردم خوابم و نه مرده‌ام. اصلا نمی‌دانستم در چه وضعی هستم. یک بار مادربزرگم را دیدم که چند سال قبل از کمای من مرده بود. آمده بود کنار جسمم و دستم را گرفته بود و ماساژ می‌داد و می‌گفت تو اگر برنگردی، بابات دق می‌کنه.دوران رهایی عجیبی بود. پس از یک هفته، یک بار که پدرم به هق‌هق گریه افتاده بود، ناگهان روحم به داخل جسمم کشیده شد و بیدار شدم، انگار از یک خواب عمیق برخاسته بودم»