به گزارش پایگاه خبری صراط، در دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان می‌خوانیم: اللهمّ إنّی أسْألُکَ فیه ما یُرْضیکَ وأعوذُ بِکَ ممّا یؤذیک وأسألُکَ التّوفیقَ فیهِ لأنْ أطیعَکَ ولا أعْصیکَ یا جَوادَ السّائلین خدایا در این ماه من آنچه تو را خوشنود می‌کند از تو درخواست می‌کنم و از آنچه تو را بیازارد به تو پناه می‌برم و از تو در این ماه توفیق اطاعت و ترک نافرمانی‌ات را خواستارم. اى بخشنده نیازمندان.
حجت الاسلام و المسلمین حمید رضا بصیری مدرس دانشگاه و کارشناس مذهبی در تفسیر دعای روز بیست و چهارم ماه رمضان به خبرنگار ما گفت: در فرازی از دعای روز بیست و چهارم به خدا می‌گوییم، خدایا به تو پناه می‌برم، از آن که تو را آزار دهم. آزار درباره خدا شاید معنا نداشته باشد، کسی که واجب الوجود، مطلق و کامل است، آزار در او معنا ندارد. موجود ناقص است که آزار برایش معنا دارد و اذیت می‌شود. اما خدا، چون با زبان ما با ما صحبت می‌کند، می‌گوید که بعضی از کار‌های شما کار‌های آزار دهنده است.
به گفته او، خدا می‌گوید به فرض که در مقابل شما وجود مطلق و بی انتها باشد، اما فعلی که مرتکب می‌شوید، آزار دهنده است. حالا دو سوال مطرح می‌شود؛ ما چه کنیم که خدا را اذیت نکنیم و چه کارهایِ ما، اذیت خداست؟ به نظر می‌رسد دو کلام دیگر، این دو سوال را پاسخ می‌دهد. لأنْ أطیعَکَ ولا أعْصیکَ خدا توفیق بده اطاعت تو را بکنم و نافرمانی تو را انجام ندهم. اگر کسی توفیق پیدا کرد، هر آنچه خدا گفت را انجام دهد و حرامات را ترک کند، این شخص آزار دهنده محسوب نخواهد شد. اگر کسی فرمان خدا را با منیت‌های خودش جابجا کند و نافرمانی خدا کند، اسباب آزار و اذیت خدا را فراهم کرده.
