زهرا پورمحمدی: یکی دو سالی هست که فشار فیفا به فدراسیون فوتبال ایران باعث شده تا ورود بانوان به ورزشگاه‌ها دست کم در چند بازی ملی شکل واقعی به خود بگیرد. با توجه به نظرات مختلفی که از سوی نهاد‌های گوناگون و برخی شخصیت‌ها مطرح می‌شده، مسئولان ورزش کشور در این خصوص همواره در منگنه قرار داشته اند.
با این حال، فارغ از هیاهو برای ورود زنان به ورزشگاه‌های فوتبال، به نظر می‌رسد آنچه در این میان تا حدی فراموش شده، ورزش زنان است. یعنی ما آن قدر به تماشاگران زن توجه کرده ایم که از ورزش زنان غفلت شده.
تخیرا العام شده است که طرح ایرانی پوشش کشتی کلاسیک زنان در آمریکا تایید شده؛ و یا تیم ملی والیبال زنان ایران در مسابقات کشور‌های اسلامی در ترکیه نایب قهرمان شده و برای نخستین بار پس از انقلاب، به یک مدال دست یافته.
آیا مسئولان ورزش آن قدر که دغدغه رفع مشکل حضور زنان در ورزشگاه‌های فوتبال را دارند، به حمایت از ورزش زنان می‌اندیشند. آیا تلاش شده است تا اتفاقی مشابه لباس کشتی کلاسیک زنان برای سایر ورزش‌ها نیز رخ دهد؟ آیا تیم‌های ملی زنان در رشته‌های مختلف از امکانات حداقلی - نه به اندازه مردان بلکه صرفا در حد تریب بانوان به ادامه فعالیت در رشته خود - برخوردار هستند؟ اگر پاسخ مثبت است، باید نمونه‌های آن ذکر شود، البته نه نمونه‌هایی که حاصل یک اتفاق یا یک اقدام شخصی از سوی ورزشکاران زن بوده اند. اگر هم پاسخ منفی است، یک جای کار می‌لنگد.
تماشاگر زن مهمتر است یا ورزشکار زن؟
