روایتی از حضور در محل حادثه متروپل آبادان

به گزارش پایگاه خبری صراط به نقل از ایسنا، او درباره چگونگی حضورش در محل حادثه «متروپل» بیان کرد: قرار بود دوشنبه شب، یعنی دوم خرداد یک برنامه دیگر هم در خرمشهر داشته باشیم که برنامه بخاطر فرو ریختن ساختمان کنسل شد به همین دلیل من و علیرام (نورایی) به آبادان رفتیم تا ببینیم آیا کمکی از دستمان بر می‌آید یا خیر. مسلماً دوست داشتیم بتوانیم مردمی را که از این حادثه بسیار عصبانی بودند و حق هم داشتند، کمی آرام کنیم یا پیامی برای مردم آبادان بفرستیم که با نهایت صبوری همیشگی خود، حداقل تا زمانی که مجروحین از زیر آوار بیرون بیایند، اجازه دهند که نیرو‌های امدادی کار خود را بکنند و از تجمع در اطراف محل خودداری کنند.

هاشمی درباره اینکه با وجود دلیلی که بیان می‌کند، حضور خودش در آنجا منطقش را زیر سوال می‌برد و به نوعی آن را نقض می‌کند، توضیح داد: ما زمان بسیار کوتاهی در آنجا ماندیم که خودمان مُخل کار امدادگران نباشیم، اما یک ویدیو از خبرنگاری دیدم که اطلاعات خلاف واقع می‌داد و از آنجا که مردم، اطلاعات منتشر شده توسط سلبریتی‌ها را صادقانه‌تر و راست‌تر می‌پندارند احساس کردم شاید در همین بخش اطلاع رسانی - حتی خیلی کم، ولی صادقانه - کمکی کنم. در واقع خواستم مردم بدون واسطه، خبر و وضع محل حادثه را بشنوند. با این حال درست یا نادرست هرچه که بود به نوبه خودم تلاش کردم خانواده‌ها را آرام کنم. من در آنجا با خانواده‌هایی مواجه شدم که چند ساعت بود از عزیزان خود خبر نداشتند، بچه‌هایشان تلفن‌های خود را جواب نمی‌دادند و شرایط بغرنج و بدی داشتند، اما با دیدن ما قدری آرام شدند. این کمترین کاری بود که به لحاظ روحی می‌توانستیم در آن لحظه انجام دهیم و دلیل دیگری نداشت.

او تاکید کرد: البته با اصل ماجرا موافقم که بعضی وقت‌ها تعداد افراد غیرمرتبط و سلبریتی‌ها مانع انجام درست کار و اطلاع رسانی می‌شود. با این حال با توجه به اینکه در زلزله‌های بم، زنجان و رودبار حضور داشتم درک می‌کنم که در چه شرایطی قرار بگیرم تا خدای ناکرده باری بر دوش امدادرسان‌ها نباشم.

بازیگر فیلم‌های «آخرین شناسایی»، «افق»، «پرواز در شب» و «سجاده آتش» در حس و حالی که از حضور در آبادان و خرمشهر همزمان با سالروز آزادسازی خرمشهر و این اتفاق تلخ و دردناک داشته و درک کرده نیز گفت: بیشترین افسوس را به خاطر گرد و خاک عجیب و غریبی می‌خورم که مردم این دیار و خوزستان تحمل می‌کنند؛ مردمی که شأن آن‌ها بسیار بالاتر از این‌هاست، ولی با این وضع دچار زحمت و گرفتاری و عصبیت و ناآرامی می‌شوند. شرایط آنجا طوری است که بعضی وقت‌ها مردم باید دو بار در روز استحمام کنند و خود من پیش از آنکه به نزدیک ساختمان برسم حتی ابرو‌ها و مژه‌هایم هم پر از خاک شده بود. تحمل این شرایط بسیار سخت است. باید مردم خوزستان را درک کنیم مخصوصاً خرمشهر و آبادان. حداقل نتیجه و شأن مقاومت این مردم آن بود که توجه بیشتری به این شهر‌ها و مردمانش شود، ولی من که بیش از ۲۰ سال است برای سالروز آزادسازی خرمشهر به آنجا می‌روم می‌بینم که هنوز هیچ تغییر ساختاری در شهر ایجاد نشده است.