پژوهشگران مرکز پزشکی دانشگاه وندربیلت ایالات متحده اظهار کردند: سوپرمرها حاوی آنزیم‌ها، پروتئین‌ها و مواد ژنتیکی مرتبط با برخی از بدترین بیماری‌های شناخته شده بشر از جمله سرطان، آلزایمر، بیماری‌های قلبی عروقی و حتی کووید ۱۹ است.
به گزارش ایسنا به نقل از نیوز، محققان بیان کردند: این کشف گام بزرگی در درک علم مدرن از نقش وزیکول‌های خارج سلولی(نانوساختارهای سلولی که حدود ۵۰ سال پیش شناسایی شدند) و نانوذرات در انتقال پیام‌های شیمیایی مهم بین سلول‌ها، هم در زمان سلامت و هم در زمان مبارزه با یک بیماری است.
رابرت کوفی، محقق ارشد این تحقیق، می‌گوید: ما تعدادی بیومارکر و اهداف درمانی را در سرطان و در برخی بیماری‌های دیگر که در این سوپرمرها حمل می‌شود را شناسایی کرده‌ایم. اکنون آنچه باید انجام شود، این است درک کنیم که آن چگونه آزاد می‌شوند.
دکتر کوفی به دلیل تحقیق در مورد سرطان کولورکتال(سرطان روده بزرگ یا کولون) شهرت جهانی دارد. در حال حاضر هدف گروه وی تعیین این مورد است که آیا یافتن و هدف قرار دادن نانوذرات خاص سرطان در جریان خون فرد ممکن است منجر به تشخیص زودهنگام و درمان موثرتر شود یا خیر.
سوپرمرها حامل بخش بزرگی از RNA خارج سلولی آزاد شده توسط سلول‌هاست که معمولا در جریان خون وجود دارد. سوپرمرهای مشتق شده از سرطان حتی می‌تواند مقاومت دارویی را به سلول‌های تومور انتقال دهد و احتمالا به دلیل محموله RNA است که حمل می‌کند.
علاوه بر این سوپرمرها حامل TGFBI است؛ پروتئینی که در تومورها یافت و باعث رشد و پیشرفت تومور می‌شود.
سوپرمر حامل ACE-۲ گیرنده سطح سلولی است که به شدت در بیماری‌های قلبی عروقی نقش دارد. همچنین به عنوان هدف ویروس کووید ۱۹ شناخته می‌شود. محققان حدس می زنند ACE۲ حمل شده توسط سوپرمرها ممکن است روزی به عنوان «فریبی» برای اتصال سلول‌های ویروس کووید مفید باشد و از عفونت واقعی جلوگیری کند.
در نهایت سوپرمرها حتی حامل APP، پروتئین پیش‌ساز آمیلوئید پتاست که به شدت در شروع بیماری آلزایمر نقش دارد. نتایج این مطالعه نشان می‌دهد سوپرمرها می‌تواند از سد خونی مغزی عبور و روشی برای تشخیص و درمان زوال عقل فراهم کند.
محققان نتیجه‌گیری کردند: شناسایی این مجموعه غنی از مولکول‌های فعال زیستی سوالات جالبی را در مورد عملکرد سوپرمرها ایجاد می‌کند و علاقه به ظرفیت این ذرات به عنوان نشانگرهای زیستی برای بیماری‌ها را افزایش می‌دهد.
نتایج این تحقیق در نشریه Nature Cell Biology منتشر شده است.
