انگشت اتهام مستقیماً به سمت قند ترهالوز است که در غذاهایی مانند بارهای مغذی و آدامس یافت می‌شود.
اگر این یافته‌ها تأیید شوند، هشداری جدی خواهد بود که حتی افزودنی‌های به ظاهر بی‌ضرر نیز می‌توانند هنگامی‌که وارد زنجیره غذایی ما می‌شوند مشکلات سلامتی به وجود بیاورند.
به گزارش جام‌جم آنلاین به نقل از ساینس‌الرت، در این مورد، ترهالوز با ظهور دو سویه از باکتری کلستریدیوم دیفیسیل مرتبط است که می‌تواند باعث اسهال، کولیت، نارسایی اندام‌ها و حتی مرگ شود.
افزایش سریع باکتری مقاوم به آنتی‌بیوتیک در سال‌های اخیر به یک مشکل بزرگ برای بیمارستان‌ها تبدیل شده است و زمان آن با ورود ترهالوز مطابقت دارد.
یکی از محققان به نام رابرت بریتون از کالج پزشکی بیلور در تگزاس در ژانویه 2018 گفت: «در سال 2000 ترهالوز به عنوان یک افزودنی غذایی در ایالات متحده برای تعدادی از غذاها از سوشی و سبزیجات گرفته تا بستنی تایید شد. حدود سه سال بعد، گزارش‌های شیوع بیماری با این مدل شروع به افزایش کردند. عوامل دیگری نیز ممکن است در این امر نقش داشته باشند، اما ما فکر می‌کنیم که ترهالوز یک محرک کلیدی است.»
دودمان کلستریدیوم دیفیسیل که بریتون به آنها اشاره می‌کند RT027 و RT078 هستند. هنگامی‌که محققان ژنوم این دو سویه را تجزیه و تحلیل کردند، توالی‌های دی‌ان‌ای را یافتند که آنها را قادر می‌سازد تا دوزهای پایین قند ترهالوز را بسیار کارآمد مورد مصرف قرار دهند.
در واقع، این باکتری‌های خاص به دلیل ساختار ژنتیکی خود، به 1000 برابر کمتر ترهالوز برای زنده ماندن نسبت به سایر گونه‌های کلستریدیوم دیفیسیل نیاز دارند.
دانشمندان برای آزمایش یافته‌های خود، روی موش‌هایی که سویه RT027 داشتند، آزمایش کردند. در گروهی که دوزهای پایین ترهالوز دریافت کردند، میزان مرگ و میر بسیار بالاتر بود - دانشمندان دریافتند که علت این ماجرا نه به دلیل باکتری‌های بیشتر، بلکه به این دلیل است که قند باکتری را قادر می‌سازد تا سموم کشنده بیشتری تولید کند.
آزمایشات بیشتر بر روی مایعات از سه روده انسان نشان داد که RT027 می‌تواند با مقادیر کمی ترهالوز رشد کند، در حالی که سایر سویه‌های باکتری اینطور نبودند.
هنوز مطمئن نیستیم که ترهالوز به افزایش کلستریدیوم دیفیسیل کمک کرده است، اما نتایج مطالعه و زمان تایید ترهالوز به عنوان یک افزودنی بسیار قانع کننده است. اما برای تایید این ارتباط به تحقیقات بیشتری نیاز است.
بر اساس ارقام مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری در ایالات متحده، که در سال 2011 ثبت شده است، کلستریدیوم دیفیسیل مسئول نیم میلیون عفونت در طول سال و 29000 مرگ در 30 روز اول تشخیص بوده است. امیدواریم این تحقیق جدید بتواند به ما در یافتن راه‌هایی برای مقابله با آن کمک کند.
یکی از محققان به نام جیمز کالینز از کالج پزشکی بیلور می‌گوید: «این دودمان سال‌ها بدون ایجاد شیوع عمده در افراد وجود داشته است. در دهه 1980 آنها همه‌گیر یا بیش از حد عفونی نبودند، اما پس از سال 2000 غالب شدند و باعث شیوع گسترده شدند.»
وی می‌افزاید: «بخش مهمی از این مطالعه درک این نکته است که چیزی که زمانی نوعی قند کاملاً ایمن برای مصرف انسان در نظر می‌گرفتیم، می‌تواند عواقب غیرمنتظره‌ای داشته باشد.»
