زندگی خورشید در فاز فعلی‌اش به عنوان «توالی اصلی» شناخته می‌شود. در این مرحله همجوشی هسته‌ای هیدروژن به خورشید اجازه تابش انرژی را می‌دهد. همچنین فشار کافی برای جلوگیری از فروپاشی این ستاره را فراهم می‌کند. بر اساس گفته‌های پائولا تستا اخترفیزیکدان رصدخانه کالج هاروارد خورشید کمی کمتر از پنج میلیارد سال برای بقا فرصت دارد. خورشید به نوعی یک ستاره میانسال به حساب می‌آید. به این معنا که عمر آن حدود ۱۰ میلیارد سال یا بیشتر خواهد بود. پس از سوزاندن بیشتر حجم هیدروژن موجود در هسته، خورشید به ستاره بعدی خود منتقل خواهد شد. به گفته ناسا این مرحله پنج میلیارد سال آینده اتفاق می‌افتد. تولید گرما از طریق همجوشی هسته‌ای در خورشید متوقف و هسته آن ناپایدار و منقبض می‌شود. با این حال، قسمت بیرونی خورشید حاوی هیدروژن منبسط و با سرد شدن به رنگ قرمز در خواهد آمد.
به گزارش ایمنا، البته این خبر بدی برای حیات در سیاره زمین تا آن زمان باقی مانده خواهد بود. افزایش ۱۰ درصدی درخشندگی خورشید، اقیانوس‌های زمین را طی یک تا ۱.۵ میلیارد سال آینده تبخیر می‌کند. طبق شواهد خورشید هلیوم باقیمانده از همجوشی هیدروژن را با کربن و اکسیژن ادغام می‌کند. در نهایت به هسته خود فرو ریخته و تبدیل به یک سحابی سیاره‌ای درخشان می‌شود. پوسته درخشانی از پلاسمای داغ را در لایه‌های بیرونی خود به جای می‌گذارد. یک جرم ستاره‌ای فوق العاده متراکم و داغ به اندازه زمین که به عنوان کوتوله سفید شناخته می‌شود. این سحابی تنها برای حدود ۱۰ هزار سال قابل مشاهده خواهد بود.
بقایای خورشید پس از گذشت تریلیون‌ها سال جهت خنک‌سازی به یک جسم بدون تابش تبدیل می‌شود. دانشمندان با استفاده از اطلاعات مختلف در مورد ستارگان متنوع مدلی برای چگونگی تکامل ستارگان می‌سازند. این مدل به آن‌ها در تشخیص دقیق سن خورشید کمک خواهد کرد. با نگاهی به رادیواکتیو قدیمی‌ترین شهاب‌سنگ‌های شناخته‌شده ذهنی در حدود ۴.۶ تا ۴.۷ میلیارد سال تایید می‌شود. این سحابی باعث پیدایش خورشید و اجسام سیاره‌ای در جهان شده است.
