بروکسل یا وین یا هر جای دیگر، برای ایران فرق نمی‌کند، مهم آن است که طرف‌های مقابل باید تن به اجرای تعهدات برجامی خود بدهند.
در رسانه‌های بین المللی بر سر مکان مذاکرات بحت و حاشیه‌هایی ساخته شد، در حالی که مکان مذاکرات برای ایران نمی‌تواند پر اهمیت باشد، آنچه برای ایران مهم است، بازگشت بی، چون و چرای آمریکا و اروپا به توافق هسته‌ای و اجرای تعهداتی است که پای آن را امضاء کرده اند.
شاید برای برخی کشور‌های اروپایی مهم باشد که مذاکرات در پایتخت یا یکی از شهر‌های مهم اروپا برگزار شود چرا که در جریان مذاکرات سوژه مناسبی برای رسانه‌ها و افکار عمومی خواهد شد تا به سوی آن شهر و کشور متمرکز شود.
برای همین است که رقابتی میان برخی کشور‌های ایجاد می‌شود تا مرکز مذاکرات هسته‌ای در آنجا باشد.
اما این مسائل، حاشیه است و متن ماجرای توافق هسته‌ای است که اهمیت دارد و آن، بازگشت ناقضان برجام به توافق است.
ایران اعلام کرده که از مذاکرات نمی‌گریزد و واهمه‌ای از آن ندارد، اما در پی مذاکراتی است که به نتیجه برسد و این نتیجه نیز باید حقوق ایران را براورده سازد.
غربی‌ها در پی آن هستند تا مباحث دیگری را در مذاکرات احیای برجام بگنجانند که نمی‌توان آن‌ها را پذیرفت.
با وجود لغو تحریم‌های تسلیحاتی ایران، اما همچنان آمریکا با این تصمیم قانونی که در سامان ملل گرفته شده مخالفت می‌کند.
در گزارش‌های منتشر شده آمده که رژیم صهیونیستی تنها در یک مرحله برای تقویت سیستم نظامی و تسلیحاتی خود بیش از یک و نیم میلیارد دلار اختصاص داده است.
روشن است که توافق هسته‌ای به دست آمده میان ایران و ۱+۵ در چارچوبی مشخص بوده است، لغو تحریم‌های اقتصادی در قبال تعطیلی برخی فعالیت‌های هسته‌ای صلح آمیز ایران.
احتمال این که آمریکا و اروپا در صورت توافق احیای برجام بار دیگر بدعهدی کرده و از برجام خارج شوند بسیار است.
اکنون دولت، سیاست اقتصادی خود را از نتایج برجام جدا کرده و این روش در عملکرد دولت دیده می‌شود.
در مدت زمانی که دولت جدید مستقر شده این روش را می‌توان احساس کرد و اتفاقاً آمریکا و اروپا نیز چنین درکی را دارند و چه بسا اصرار آن‌ها به آغاز مذاکرات احیای برجام برای همین باشد.
