در روزهایی که فوتبال ایران بی‌خیال حذف سه هفته پیش استقلال از لیگ قهرمانان و بیشتر از هر مسئله ای، درگیر چینش ترکیب هیات مدیره این تیم و روی صندلی نشاندن مدیر جدیدش بود و وزارت ورزش و متصدی آن هم در عین مدیریت کش و قوس این جابه جایی ها، مشغول دو دوتا چهارتا کردن برای انتصاب های جدید و بعضا انجام دیدارهای برنامه ریزی شده بود، اعضای تیم ملی فوتبال بانوان خارج از کشور پایه های یک موفقیت «تاریخی» را بنا کردند و یکی از «اولین» های ورزش را به نام خود ثبت کردند.
اولینی که برای ثبت آن در تاریخ ورزش کشور موانع سخت و زیادی پشت سر گذاشته شد آنهم توسط کسانی که ماه های زیادی را در تعطیلی ملی و باشگاهی به سر بردند و تاوان آن که خروج از رنگینگ جهانی بود را هم پس دادند. با این حال با تمام ناملایمتی ها و انتقادهایی که حتی تا بعد از سفرشان به محل مسابقات ادامه داشت، ساختند تا در ازبکستان مجوز حضور در جام ملت های آسیا را بگیرند.
تیم ملی فوتبال بانوان در دیداری که حکم مرگ و زندگی داشت آنهم در ضربات پنالتی که به معنای واقعی فوتبالیست های ایرانی را لبه تیغ قرار می دهد، تاریخ ساز شدند.
این تاریخ سازی تیم ملی فوتبال بانوان البته در ادامه «موفقیت های ورزشیِ زنانه» هفته قبل به دست آمد. هفته ای که در آن هندبال هم توسط تیم ملی بانوان خود صاحب سهمیه شد آنهم از جنس جهانی؛ اتفاقی که تا پیش از این تاریخ هندبال ایران به خود ندیده بود و حالا هم در شرایطی شاهد آن شد که این روزها کمتر توجهی به هندبال آنهم در بخش بانوان می شود.
تیم ملی هندبال بانوان در حالی برای نخستین بار در تاریخ ورزش های گروهی و توپی بانوان به سهمیه جهانی دست یافت که بدون هیاهوی حتی رسانه ای به مسابقات قهرمانی آسیا در .... اعزام شد و ثابت کرد بدون بریز و بپاش های میلیاردی مسیر درستی را برای حرکت رو به جلو انتخاب کرده و بدون لغزش آن را طی کرده تا به امروز و رسیدن به اولین مقصد.
جاودانگی و تاریخ سازی این روزهای ورزش بانوان اما محدود به ورزش های تیمی نیست چرا که در سنگنوردی هم چهره جوانی مثل الناز رکابی هفته گذشته توانست با کسب مدال جهانی خودی نشان دهد. مدالی که جایش تا همین چند روز پیش در ورزش و کلکسیون افتخارات فدراسیون کوهنوردی و صعودهای ورزشی خالی بود اما حالا خودنمایی قابل ستایش در میان دیگر نشان های افتخار این فدراسیون و ورزشکارانش خواهد داشت.
البته اگر بخواهیم سر نخ این موفقیت های متوالی را دقیق تر و درست تر به دست بگیریم باید به حدود یک ماه عقب تر برگردیم؛ به توکیو زمانی که میزبان بازی های پارالمپیک بود و شاهد هت تریک زهرا نعمتی در قهرمانی تیروکمان، کسب اولین مدال طلای تاریخ ورزش بانوان ایران در بخش دوومیدانی پارالمپیک توسط هاشمیه متقیان و دومین طلای متولی ساره جوانمردی در تیراندازی.
خلاصه اینکه در روزگاری که ورزش ایران در بخش مردان رونق زیادی ندارد و روشنایی آن به سوسو افتاده، برق این واقعیت که ورزش بانوان راه خود را پیدا کرده خیلی خوب به چشم آمد طوریکه نمی توان آن را منکر شد یا نادیده گرفت.
ورزش بانوان بی توجه به بی توجهی ها، کم مهری ها، فشارها، قلدری ها و حتی کم پولی ها خود را در امتداد راهی قرار داد که سر راست و بدون سنگ و کلوخ نبود اما با صبوری آن را اینگونه طی کرد که حالا تاریخ سازی‌ها و اولین هایش را به رخ می کشد.
در هر صورت اینکه اگر ورزش ایران و قوانینش با بانوان نساخت، بانوان با آن ساختند و نتیجه هم این شد که امروز بدون دریافتی هایی با تعداد صفرهای بالا یا بهره مندی از تلویزیون و دیده شدن در قاب آن در حال پیشروی هستند. آنها می دانند به کجا باید برسند و چگونه اگر کمتر چوب لای چرخشان برود.
