طی چندسال اخیر بازار نقل و انتقالات فوتبال ایران شائبه‌های زیادی را به خودش می‌بیند به طوریکه تقریبا هر انتقال بازیکن در تیم‌های لیگ برتری با حرف و حدیث‌های زیاد همراه است.
به گزارش فارس می‌توان گفت تعداد زیادی از این جا به جایی‌ها دردی را از تیم‌ها دوا نمی‌کنند. جا به جایی‌هایی که در ابتدای فصل با تبلیغات و امیدهای زیاد انجام می‌شوند اما در پایان فصل نتیجه‌ای جز فسخ توافقی و قطع همکاری بدون سروصدا ندارند.
در پنجره تابستانی فصل بیست و یکم نیز تیم‌های مختلف بازیکنانی را جذب کردند که با توجه به سطح بازی‌های لیگ برتر جای سوال دارد و مشخص نیست آیا این بازیکنان واقعا می‌توانند به اهداف تاکتیکی تیم‌ها کمک و گرهی از کار آن‌ها باز کنند یا خیر. ضمن اینکه برای جذب این بازیکنان پول‌های بسیار زیادی هم جا به جا می‌شود و با توجه به اینکه تقریبا تمام تیم‌ها از منابع دولتی حمایت می‌شوند در واقع این اتفاق چیزی جز هدر دادن بیت‌المال نیست.
به عنوان مثال، در نقل و انتقالات پیش فصل لیگ بیست و یکم، مس رفسنجان اقدام به جذب دو بازیکن تیم ملی عمان به نام‌های فایز الرشیدی (دروازه‌بان و کاپیتان) و زهیر سلیمان (هافبک زیر ٢٣ سال) کرد. سوالی که مطح است؛ ورود بازیکن عمانی چه کمکی می‌تواند به پیشرفت فوتبال کشورمان داشته باشد؟ پیش از این نیز سپاهان اقدام به جذب محسن الغسانی مهاجم جوان تیم ملی عمان کرد اما او با دقایق بازی بسیار کم برای سپاهان در نهایت از فوتبال ایران خارج شد. آیا الغسانی تاثیر خوبی روی کیفیت فوتبال سپاهان داشت که حالا دو بازیکن عمانی دیگر با یک باشگاه ایرانی قرارداد بسته‌اند؟
چندی پیش علی علیزاده معاون باشگاه مس رفسنجان در گفت‌وگو با فارس و در پاسخ به این سوال که آیا این دو بازیکن در حد لیگ برتر ایران هستند، اعلام کرد اگر در این حد نبودند چگونه مقابل تیم ملی ژاپن به پیروزی رسیدند؟
آیا عمان با رنکینگ جهانی 79 و آسیایی 10، واقعا می‌تواند تاثیری روی کیفیت فوتبال ایران با رنکینگ جهانی 26 و آسیایی 2 داشته باشد؟ در حالیکه فلسفه جذب بازیکن خارجی؛ اطمینان صددرصدی از ارتقای کیفی بازیکنان هم دسته اوست. در این صورت کشورهای زیادی از آفریقا یا آمریکای جنوبی مانند پاراگوئه یا نیجریه هستند که در رنکینگ جهانی پایین‌تر از فوتبال کشورمان قرار دارند و قطعا ورود بازیکن از این کشورها (حتی در سطح دو یا سه) می‌تواند تاثیر پررنگی روی عملکرد یک تیم داشته باشد. البته این موضوع به این معنی نیست که چشم بسته بازیکنان آفریقایی و آمریکایی جنوبی را وارد کنیم. باید برای جذب بازیکن حتی از کشورهای درجه یک نیز آنالیز و بررسی دقیقی وجود داشته باشد اما قطعا برای این امر، اولویت‌های بیشتر و بهتری نسبت به کشورهای کوچک کوچک اطراف، در دنیای فوتبال وجود دارد.
بنابراین لازم است که متولیان فوتبال کشور تصمیمی جدی و اندیشه‌ای جدید را برای جذب و حضور بازیکنان خارجی در ایران اتخاذ کنند تا شاهد آزمون و خطاهای بی اثر وپر ضرر در فوتبال کشورمان نباشیم. آزمون و خطاهایی که ثمری جز تلف شدن بودجه باشگاه‌ها ندارند. شاید بهتر باشد که قوانین سختگیرانه‌تری برای حضور بازیکنان خارجی وضع شوند چرا که به نظر می‌رسد قوانین فعلی نمی‌توانند به ارتقای کیفی فوتبال کشور کمک کنند.
