مائوریتزیو ساری سرمربی تیم فوتبال لاتزیو که ماه گذشته هدایت این تیم را برعهده گرفت، پس از یک سال دوری از دنیای فوتبال، سکوت خود را درباره آخرین فصل مربیگری‌اش که در یوونتوس بود و البته فقط یک سال در آن دوام آورد، شکست.
گفته می‌شد ساری که در فصل 20-2019 هدایت یوونتوس را برعهده داشت، پس از بازی این تیم برابر اودینزه در هفته‌های پایانی فصل، با پاول ندود نایب رئیس باشگاه درگیر شده است.
او در گفت‌و‌گو با شبکه اسپورت‌ایتالیا گفت: خیر، این موضوع مطلقاً صحت ندارد. ما بعد از آن بازی فقط یک بحث عادی داشتیم که در پایان تمام مسابقات داشتیم. من از اینکه بازیکنان بعد از قطعی شدن قهرمانی‌‌‌مان در لیگ عملاً همه چیز را رها کرده بودند، خوشم نیامد. من رویکرد تیم را دوست نداشتم، چون همیشه دوباره راه افتادن پس از یک توقف از داشتن حرکت پیوسته، سخت‌تر است. تیم باید تا آخر فصل تمام تلاشش را انجام می‌داد و بعد از آن هم تا جای ممکن برای حضور در لیگ قهرمانان خودش را آماده می‌کرد، حتی اگر این کار آسان نبود. ما در عرض 50 روز کلی بازی انجام داده بودیم و همین شُل شدن تیم بعد از قهرمانی کار اشتباهی بود.
ساری در پاسخ به این سؤال که آیا در یوونتوس بیشتر به او خوش گذشت یا چلسی، مربیگری در ناپولی را به‌عنوان بهترین مقطع کاری‌اش توصیف کرد و گفت: من در ناپولی بیش از هر جای دیگری خوش بودم و بعد از آن می‌توانم بگویم چند ماه پایانی حضورم در چلسی را دوست دارم.
پس از اخراج ساری، آندره‌آ پیرلو در تابستان سال 2020 جانشین او شد اما این مربی نیز مانند ساری تنها یک سال روی نیمکت بانوی پیر دوام آورد.
ساری در این باره هم گفت: برای پیرلو همیشه این خطر وجود داشت که با قبول این مسئولیت حرفه مربیگری‌اش را تحت‌الشعاع قرار دهد. نمی‌دانم؛ این تأثیر گواردیولا (اشاره به آغاز مربیگری پپ گواردیولا با یک تیم بزرگ مانند بارسلونا) بود که در نهایت هم به او (پیرلو) ضرر سنگینی زد. با یک استثنا (موفقیت گواردیولا) طوری رفتار می‌شود که انگار یک قانون است و این قانون ریسک سوزاندن استعداد افرادی که در عرض چند سال می‌توانند به مربیان بزرگ تبدیل شوند را در پی دارد. مربیان یوونتوس باید به این سؤال پاسخ دهند که چرا این مسئولیت را قبول کرده‌اند نه من. گاهی اوقات افراد جوانی که با کمی تجربه بیشتر می‌توانند به مربیانی خوب تبدیل شوند، به خاطر عجله در قبول هدایت تیم، آینده‌شان را خراب می‌کنند.
ساری با لاتزیو قراردادی دو ساله بسته است، اما گفته می‌شود که او قبل از آن هم با رقیب همشهری این تیم یعنی رم مذاکره‌ای داشته است. او اما این موضوع را تکذیب کرد. ساری در این خصوص عنوان کرد: نمی‌دانم این خبر از کجا آمده است، اما من هرگز با آنها مستقیماً مذاکره‌ای نداشتم. مدیر برنامه‌هایم می‌گوید که فاصله زیادی با پیوستن به آنها نداشتیم، اما خودم نمی‌دانم.
یکی از ناکامی‌های بزرگ ساری در یوونتوس که در نهایت هم منجر به اخراجش شد، شکست تیمش برابر لیون در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان اروپا بود. او در پاسخ به این سؤال که آیا فکر می‌کرد تنها یک سال در یوونتوس دوام بیاورد، گفت: در اواسط ماه اکتبر من با کادر فنی یوونتوس جلسه‌ای داشتم و به آنها گفتم که کدام را انتخاب کنیم. تا 20، 30 روز دیگر راه خودمان را برویم یا اینکه تسلیم شویم و به فکر قهرمانی در لیگ باشیم. در نهایت تلاش کردیم که لیگ را ببریم.
ساری سپس به دوره یک ساله حضورش در چلسی هم اشاره داشت و گفت: در چلسی من مرتکب اشتباهی بزرگ شدم اینکه به هر قیمتی که بود می‌‌خواستم به ایتالیا برگردم. مارینا (گرانوفسکایا مدیراجرایی چلسی) مرا به خاطر پافشاری‌ام برای ترک چلسی سنگسار کرد. چلسی باشگاه بزرگی است و در سال‌های بعد از من هم کلی بازیکن جوان آورد که اگر من آنجا بودم مناسب سبک کاری‌ام بودند. من در چلسی سال خاصی را تجربه کردم، چون آبراموویچ (مالک باشگاه) نمی‌توانست به انگلیس وارد شود و ما هم مالکی داشتیم که نمی‌توانست بالای سر تیم حاضر باشد. به همین دلیل فصل نسبتاً سختی بود. همه چیز تحت کنترل مارینا بود و هزاران مشکل برای حل کردن وجود داشت. امور فوتبالی در حالی به کادر فنی سپرده شده بود که باشگاه قدرت مالی کافی نداشت. اما بعد از من تیمو ورنر، کای هاورتس، میسون ماونت، حکیم زیاش و ... آمدند که همگی مناسب سبک کاری من بودند.
