در تجربه برجام شاهد آن بودیم تا زمانی که برجام کار می کرد و دلارها وارد کشور می شد، شرکت های خارجی در صف ورود به ایران بودند، سرمایه گذاری خارجی رونق گرفته بود، رشد اقتصادی از منفی به مثبت رسیده بود ، نرخ ارز تثبیت شده بود و ... کلی حامی و صاحب داشت. به عنوان مثال همان زمان محمدباقر قالی باف درباره برجام گفته بود: «هر انسان منصفی موفقیت دستگاه دیپلماسی را پایه افتخار کشور می داند، بنده هم به سهم خودم هر جا که فرصتی شد و دستی بر قلم بردم سعی کردم تا قدرشناسی کنم. البته، باور دارم که مذاکره محل داد و ستد است و با توجه به شرایط بین المللی امروز، مجموعه برجام در نگاهی کلی بدون شک، موفقیت بزرگی است.»
عصر ایران نوشت: اما بعد از آن که دونالد ترامپ بر سر کار آمده و برجام را همانند بسیاری از معاهدات بین المللی لغو کرد، مشکلات اقتصادی در ایران تشدید شد. اینجا بود که همه شروع کردند به بد گفتن از برجام و این که چقدر مذاکره کنندگان ایران، ناکارآمد و حتی خیانتکار بودند! می گویند "پیروزی هزار پدر دارد و شکست یتیم است" و این، دقیقاً حکایت برجام بود.
با توجه به تجربه قبلی، بهترین توصیه به دولتمردان فعلی این است که ادامه مذاکرات را به تیم رئیس جمهور منتخب واگذار کنند یا دستکم نماینده تام الاختیار وی در مذاکرات حضور داشته باشد تا آن که دولت جدید مستقر شود و خود، راساً مذاکرات را به انجام برساند.
اگر دولت فعلی، مذاکرات را به اتمام برساند و برجام را احیا کند، در بدو امر که تحریم ها لغو و دلارها به سمت ایران سرازیر می شود، همه خرسند خواهد بود ولی اگر در آینده به هر دلیلی وقفه ای در روند آن پیش آید، دولت آینده می تواند همه چیز را تقصیر قبلی هایی بداند که با یک "توافق ضعیف و خفت بار" کار را بر دولت سخت کرده اند.
رئیس جمهور منتخب تاکید کرده است که با مذاکره موافق است اما به شرط اقتدار و تامین منافع ملی؛ بنابراین چه بهتر که مذاکرات وین توسط دولت جدید و با لحاظ همین دو شرط ادامه یابد تا بعدها نگویند که مذاکره کنندگان قبلی غیرمقتدرانه و خلاف منافع ملی عمل کرده و دست مان را توی پوست گردو گذاشته اند!
وانگهی دولت مستعجل کنونی، قاعدتاً نباید چیزی بر دولت آینده تحمیل کند و لذا مناسب تر آن است بستر استراتژیک برجام در دولت آتی، توسط همان دولت تدوین شود.
این به نفع همه است که دولت سیزدهم، مذاکرات وین را به پایان برساند و نتیجه آن را امضا کند.
