به واسطه هواداران پرتعداد پرسپولیس و استقلال هر تصمیمی ضد این دو باشگاه و برخلاف خواست آن ها ممکن است به یک جنجال بزرگ تبدیل شود و نتیجه اش می شود تجمع خودجوش!
رفتن استراماچونی، حضور رسول پناه، محرومیت سید جلال، تهدید به استعفای سرمربی، بسته شدن پنجره، انتقال بازیکنان و ... . همه این ها بهانه لازم و کافی برای تجمع هواداران است؛ هوادارانی که برای تحت تاثیر قراردادن وزارت ورزش، فدراسیون فوتبال و حتی مجلس حتی در شرایط کرونایی هم تجمع می کنند.
آیا این تجمعات خود جوش است؟
برکسی پوشیده نیست که هیچ اقدام ارادی از سوی هواداران پرسپولیس و استقلال برای برگزاری این تجمعات وجود ندارد و هرچه که هست از پیش تعیین شده و با برنامه ریزی افرادی اطراف این باشگاه صورت می گیرد. کانون هواداران دو تیم با انتشار اطلاعیه ای در کانال های تلگرامی روز و ساعتی را مشخص می کنند تا هواداران روی در فدراسیون یا وزارت ورزش جمع شوند. اما نکته جالب توجه درباره افراد حاضر در این تجمعات است که تمام آن ها از سوی کانون هواداران فرستاده می شوند و در واقع به شکلی نیست که یک شخص عادی با دیدن اطلاعیه کار و زندگی خود را رها کند و جلوی در فدراسیون یا باشگاه بایستد. حتی بارها چهره های تکراری نیز در این اعتراضات دیده شده است!
یکی دیگر از نکات مورد نظر در این باره برگزاری برخی از اعتراضات در راستای رسیدن افراد به منافع است. درواقع برخی از این تجمعات نه به خواست هواداران بلکه به خاطر دستیابی گروهی خاص به اهدافشان برگزار می شود. درواقع زمانی که جریانی به دنبال حضور سرمربی، مدیرعامل یا افراد خاص است اقدام به برگزاری چنین تجمعات اعتراضی می کند تا با ایجاد جنجال و حاشیه به اهداف خودشان برسند.
اعتراضاتی که نتیجه اش صفر است
در سال های اخیر اجتماعات پرشماری برگزار شده و اگر بخواهیم نتایج آن را مورد بررسی قرار بدهیم تقریبا می توان گفت هیچ یک از آن ها به نتیجه آنی و مورد نظر هواداران ختم نشده است؛ مگر آن هایی که توسط جریان های خاص اداره می شود!
درخصوص مشکلاتی که در دوره رسول پناه و رفتن بازیکنان پرسپولیس در پایان فصل نوزدهم پیش آمده بود، هواداران این تیم جلو در باشگاه تجمع کردند اما در نهایت مدیرعامل وقت با یک سخنرانی باعث متفرق شدن افراد شد و سرکار خود هم ماند و البته بازیکنان هم از پرسپولیس جدا شدند!
در روزهای اخیر نیز حکم انضباطی در خصوص دربی و جدال پرسپولیس با سپاهان باعث انتقاد هواداران قرمزپوش شد و همین یک تجمع دیگر را پدیدار کرد. پرسپولیسی ها جلوی در فدراسیون فوتبال جمع شدند و به احکام انضباطی اعتراض کردند اما گفته می شود بدون آن که مطلع شوند شهاب الدین عزیزی خادم سوار برماشین از میان آن ها گذشت.
چشم بسته مسئولان بر تجمعات هواداران
بسیاری عقیده دارند که این تجمعات اتفاق خوبی نیست ولی برخی معتقدند که هواداران ولو اگر این حرکتشخودجوش نباشد حق اعتراض دارند. بدون در نظر گرفتن این مسئله مهم ترین موضوعی که به چشم می آید بی اهمیت مسئولان نسبت به این اعتراضات است. نه نمایندگان مجلس، نه مدیران عامل و نه روسای فدراسیون ها هیچ کدام کوچکترین اهمیتی به این مسائل نمی دهند و حتی کم پیش آمده که پاسخگوی آن ها باشند. تنها اتفاق این است که این تجمعات در رسانه ها پوشش داده می شود در غیراینصورت هیچ اتفاقی در این خصوص رخ نمی دهد و گویا همه به این تجمعات عادت کردند.
علاوه بر اینکه این اعتراضات تبدیل به یک روال عادی شده، به واسطه اینکه برخی از آن ها توسط جریان خاص اداره می شود همین سبب بی اهمیتی مسئولان می شوند. درواقع مسئولان می دانند که پشت این اعتراضات یک گروه خاص مخالف آن ها قرار دارد و همین باعث می شود اهمیتی به آن ندهند. البته حتی در تجمعاتی به مانند اعتراض به احکام کمیته انضباطی هم مسئولان ترتیب اثری نمی دهند.
زمانی که هواداران جلوی مجلس یا وزارت ورزش جمع شدند حتی کوچکترین واکنشی هم نسبت به آن ها بروز داده نشد و گویا مسئولان مصرانه به دنبال این هستند که ثابت کنند تا وقتی آن ها نخواهند هیچ اتفاقی رخ نمی دهد حتی اگر تمام هواداران هم مخالف باشند.
یکی از مباحثی که در فوتبال ایران به آن توجه نمی شود این است که هواداران تیم ها اگر به یک تصمیم یا یک اتفاق در باشگاه خود معترض باشند باید چه کنند؟ کانون هواداران عمدتا زیر نظرباشگاه ها یا جریان های فکری خاص هستند و به هیچ عنوان به صورت مستقل کار نمی کنند و در نهایت علاقمندان یک تیم حتی مسیری واضح و روشن برای بیان نظرات خود چه مثبت و چه منفی نسبت به یک واقعه را ندارند و دیده شدن نظرات جمع هواداران به این مربوط است که آیا جریان حاکم مایل به این کار هست یانه!
