ديروز مهلت نام نويسي براي حضور در انتخابات سيزدهم رياست جمهوري به پايان رسيد و فهرستي بلندبالا از سياسيون براي داوطلبي پذيرش اين سِمت، راهي ساختمان وزارت كشور در خيابان فاطمي شدند.
سعید محمد، حسین دهقان، محمود احمدی‌نژاد، رستم قاسمی، امیرحسین قاضی‌زاده هاشمي، صادق خلیلیان، محمود صادقی، علی مطهری، محسن مهرعلیزاده، رامین مهمان‌پرست، فریدون عباسی، مصطفی تاج‌زاده، علی لاریجانی، شمس الدین حسینی، عباس آخوندی، محسن هاشمی رفسنجاني، مسعود پزشکیان، مصطفی کواکبیان، عزت الله ضرغامی، علیرضا زاکانی، ابراهیم رییسی، مسعود زریبافان، اسحاق جهانگیری، محمد شریعتمداری، محسن رضایی ميرقائد، عبدالناصر همتی و سعید جلیلی از جمله نفرات شناخته شده اي محسوب مي شوند كه براي تصدي اين پُست مهم، اعلام داوطلبي كرده اند.
اين درحاليست كه شرايط كشور، پس از هشت سال زمامداري حسن روحاني در رأس دولت هاي يازدهم و دوازدهم، حكايت از وضعيتي بغرنج و بحراني در تمامي ابعاد دارد كه اگر تعبير «زمين سوخته» را براي آن بكار ببريم، سخني به گزاف بر زبان نياورده ايم! تعطيلي صدها كارخانه و مركز توليد، رانت پاشي 30 ميليارد دلاري ارز و به فنا دادن 60 تُن ذخيره طلاي كشور، افزايش 8 برابري قيمت مسكن و اجاره بها، نزول 6 پله اي اقتصاد ايران، افزايش 7 برابري نرخ ارز، كاهش هزار درصدي ارزش پول ملي، شكستن ركورد 60 ساله تورم در كشور و...، تنها بخشي از ارثيه شوم برجاي مانده از دولت بي كفايت فعلي است كه رئيس جمهور بعدي بايد ميراث دار آن باشد!
حال سوال اينجاست كه هريك از افراد اين فهرست بلندبالاي كانديداها، چگونه با اين حجم از مشكلات و نارسايي ها، توانايي اداره امور اجرايي مرتبط با بيش از 80 ميليون ايراني را در خود ديده اند كه با اعتماد به نفس كامل و جسارتي مثال زدني، نامزد رياست جمهوري شده اند؟! نازل پنداشتن جايگاه رفيع و مسئوليت هاي سنگين رياست جمهوري، از جمله بلايايي است كه طي ساليان اخير، گريبانگير كشورمان شده است بنحوي كه افراد، بدون ذره اي توجه به ظرفيت ها و توانايي هايشان، داوطلب تصدي آن مي شوند و نهايتاً بر اثر بي تجربگي و كارنابلدي طي چهار يا هشت سال مسئوليت، چنان سنگي را در چاه مي اندازند كه هزاران عاقل و كاردان نيز از بيرون آوردن آن عاجز خواهند بود!
جالب آنكه با نگاهي گذرا به فهرست كانديداهاي اين دوره، مشخص مي شود كه شخصيت حقوقي اكثر قريب به اتفاق نامزدها، از جمله مسببان وضع موجودي هستند كه اكنون مردم بايد براي برون رفت از آن، روي يكي از ايشان حساب باز كنند! با اين همه، تجربه كانديداتوري نامزدها در ادوار انتخابات نشان داده است كه چه در صورت پيروزي و چه در حالت شكست، حضور در اين عرصه به مثابه معامله اي دوسر بُرد براي افراد محسوب خواهد شد؛ چه آنكه اگر مرغ اقبال بر شانه هاي شخص فاتح نشست كه نور علي نور، اما اگر مرغ اقبال، جغد از آب درآمد(!) و نشد آنچه باید می شد هم ملالی نیست؛ چراکه می توان یا به همان مسئوليت سابق بازگشت یا با اعتبار كسب شده از طريق نامزدي در انتخابات، منصب بهتری را برای ریاست دست و پا نمود!
نفر اول
احمدی نژاد و بقیه در عقب
انتخاب واقعی مردم