پهلوان پنبه ديپلماسي را چه به رياست جمهوري؟!

محمدجواد ظريف، پس از رسوايي انتشار فايل صوتي سه ساعته با سعيد ليلاز، با فرو رفتن در ژست خيرخواهي، وطن دوستي و بي اعتنايي به قدرت، در پُستي اينستاگرامي نوشت: «آمدنم به عرصه انتخابات با توجه به دلواپسی‌هایی كه از نوروز امسال به قیمت تخریب امید و اعتماد مردم به نمایش گذاشته ‌شد، به خیر و صلاح مُلک و ملت نیست. اکنون که خاطر دوستان دلواپس از نامزدی‌ام آسوده شده، تقاضا می‌کنم به اولویت خودشان که کسب قدرت داخلی است بپردازند و بگذارند ما هم به اولویت خودمان که پاسداری از منافع ملی و رهانیدن مردم از تحریم‌هاست تمرکز کنیم.»!

خالق خسارت محض برجام، درحالي منت عدم حضور در انتخابات را بر سر مردم و تخريب هاي رقباي به اصطلاح دلواپس مي گذارد كه واكاوي عملكردش طي چهار دهه حضور در عرصه ديپلماسي، نشان از اين واقعيت تلخ دارد كه نامبرده حتي صلاحيت و شايستگي حضور در عرصه سياست خارجي ايران را نيز نداشته و ندارد، چه برسد به اينكه بخواهد رئيس جمهور اسلامي ايران شود!

حوزه روابط خارجي جمهوري اسلامي، از جمله بخت برگشته ترين بخش هايي است كه طي چهار دهه اخير، كمابيش در چنبره نفوذ ديپلمات هاي پهلوان پنبه اي قرار داشته كه هيچ دركي از مباني و اُفق هاي فكري انقلاب اسلامي نداشته اند. نمونه بارز و مثال مسلم اين افراد، همين وزير خارجه كنوني است كه كُميت فهم ديپلماسي اش عليرغم چهل و اندي سال مشق و تجربه اندوزي در اين عرصه، بقدري لَنگ مي زند كه با ايجاد دوقطبي و در مقابل هم قرار دادن «ميدان» و «ديپلماسي»، سعي دارد تا هزينه رفوزگي خود و همقطارانش را بر گردن سايرين سرشكن كند!

البته كه نمي توان چندان از اين قماش فكري و عقيدتي در عرصه سياست خارجي خُرده گرفت چون ايشان جملگي تربيت يافته سانفرانسيسكو و دِنوري هستند كه نهايت هُنرشان، بلغور كردن و پياده سازي دانش ديپلماسي عموسام است؛ لذا اگر جز اين عمل مي كردند جاي تعجب و شگفتي داشت! چگونه از فردي كه همزمان با به خاك و خون كشيده شدن نازنين‎ترين جوانان اين مرز بوم در جنگ با رژيم بعث، تنها دغدغه اش برنامه ريزي براي  Orange Juice صبحگاهي و Work Out عصرگاهي و Dinner Meeting شبانگاهي در ينگه دنيا بوده، مي توان توقع درك مفاهيمي همچون عزت، استقلال و اقتدار ملي را داشت؟!

ديپلماسي در نظر دانش آموختگان مكتب غرب، چيزي بجز دلالي و كارچاقكني در عرصه روابط بين الملل نيست. اين بدين معني است كه اتفاقاً برخلاف نظر حضرات در رابطه با خرج «ميدان» از كيسه «ديپلماسي»، اين ديپلمات ها بوده اند كه در هر برهه، امتيازات با خون دل بدست آمده از طرف «مردان ميدان» را با ثمن بخس به طرف متخاصم در 598 يا سعدآباد يا برجام، هبه كرده و حراج بي عرضگي «ديپلماتيك» خود نموده اند!

مبرهن است كه عرصه سياست خارجي جمهوري اسلامي، مرد ميدان و شير شرزه اي مي طلبد كه «همواره استعفانامه در جيبش نباشد»؛ «روش هشانا را تبريك نگويد»؛ «در پيشگاه اميركويت زانو نزند»؛ «با باراك اوباما مصافحه نكند»؛ «با جان كري فالوده نخورد»؛ «قدرت دفاعي كشور را به سخره نگيرد»؛ «سفره دل براي البرادعي باز نكند»؛ «دري اصفهاني در تيمش يافت نشود»؛ و...!