این نکته که در برخی روایات نقل شده که پیامبر(ص) در هنگام شمشیر زدن در وسط میدان مبارزه با کافران اشک می‌ریختند. آن حضرت ناراحت بودند که چرا این انسان‌ها هدایت نشده و در برابر حقیقت دست به شمشیر برده و با مسلمانان می‌جنگند. ناراحت بودند از اینکه بخواهند در برابر انسانی که حاضر به پذیرش حق نیست، بایستند. به این ترتیب آن حضرت فقط برای دفاع از خود و آیین حق مقابل دشمنان می‌ایستادند.
به گزارش تسنیم به طوری بارها به تصریح تاریخ شناسان، هرگز اتفاق نیفتاد که پیغمبر اسلام صلی‌الله علیه و آله در برابر دشمنان دست به شمشیر ببرند. همان طور که خداوند متعال درباره خوی والای ایشان می‌فرماید: «لَقَدْ جَاءکمْ رَسُولٌ مِّنْ أَنفُسِکمْ عَزِیزٌ عَلَیهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیکم بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَّحِیمٌ؛ به‌یقین، رسولى از خود شما به سویتان آمد که رنج‌های شما بر او سخت است و اصرار بر هدایت شما دارد و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است.»
آن حضرت در برابر مردم کافر با خوی نرم و خلق نیکو با کمال صبر و بردباری و محبت، برخورد می‌کردند. از انواع استدلال‌ها و روش‌ها استفاده می‌کردند تا حقیقت را برایشان مشخص کنند. درنهایت اگر کافران در برابر آن حضرت صف کشی کرده و دست به شمشیر می‌بردند، ایشان برای دفاع از حق و دفاع از جان و ناموس مسلمانان مقابل آن‌ها می‌ایستادند.
نکته قابل توجه این است که طبق روایت‌های مستند پیغمبر خدا صلی‌الله علیه و آله در برابر کافران و منکران انواعی از معجزات را می‌آوردند تا حقیقت برای آن‌ها روشن شود. درواقع قرآن کریم هرچند بزرگ‌ترین و والاترین معجزه آن حضرت بود، ولی تنها معجزه ایشان نبود.
در کتاب شریف بحارالانوار حدود صد نمونه از معجزات آن حضرت عنوان شده است که ایشان قصد تبیین حق و توحید را داشته‌اند تا مردم بهانه‌جویی نکنند.
بنابراین پرداختن به شناخت رسول خدا صلی‌الله علیه و آله بدون شناخت خدای یکتا ممکن نخواهد بود و زمانی می‌توانیم به توحید برسیم که از مسیر نبوت عبور کنیم. از سوی دیگر ایمان به نبوت آن حضرت نیاز به توحید و خداشناسی دارد و این رابطه دوسویه‌ای است که ایمان و اسلام حقیقی از طریق آن ممکن خواهد بود.
