نوباوگان تشنه قدرت و جوانان آرزومند کرسی ریاست، با نزدیک شدن به ایام انتخابات، آنقدر غرق در کُدخوانی و قیاس به نفس بیانات رهبر انقلاب درخصوص لزوم استفاده از نیروهای جوان در عرصه مسئولیت کلان کشور شده اند که پای را از حیطه اعتدال فراتر نهاده و با چماق «جوانگرایی» مشغول تکفیر و قلع و قمع مسئولان میانسال و بزرگسال، فارغ از سبقه خادمانه یا خائنانه ایشان هستند!
همین افراط گرایی محض موجب گردید تا برای دومین بار در طول هشت ماه اخیر، رهبری فرزانه انقلاب در سخنان اخیرشان، ضمن تذکر در این باره، اظهار دارند: «شنیدم سؤال می شود که بنده یک بار گفته‌ام که دولت جوان حزب‌اللهی باید سرِ کار بیاید، یک بار هم گفته‌ام که صلاح نیست از مجربین استفاده نشود. بعضی‌ها گفتند چطور؟ اینها با هم نمی سازد. من عرض می کنم نه، اینها با همدیگر هیچ منافاتی ندارد. اینکه ما می گوییم معنایش این نیست که نسل قبلی را بکلی بشوریم بگذاریم کنار! نه، بر حسب اقتضا، یک جا مدیریت یک جوان، یک جا مدیریت یک فرد مجرب و کارکشته. و البته این را هم باید توجه داشت که بعضی از افراد میانسال، مثل جوانانند.»
اگرچه لزوم پوست اندازی ساختار مدیریتی کشور از «فرتوت» به «جوان» بیش از پیش احساس می شود اما مع الاسف طی سالیان اخیر شاهد آن هستیم که عده ای فرصت طلب و تشنه قدرت، با تحریف بیانات معظم له درباره کلیدواژه «جوانی»، به قلع و قمع مسئولین با رده سنی خارج از محدوده مذکور می پردازند و فقط به علت قرارگیری در ایام شباب و بدون توجه به تجربهاندوزی و لیاقت، خود را شایسته عهدهگیری هرگونه پُست و مقام ریز و درشت می پندارند! حال اگر کسی، وجوب وجود ملحوظات و پیششرطهایی دیگر، افزون بر جوانی را به ایشان متذکر شود، نه تنها تکفیر شده و به مخالفت با فرامین رهبری متهم می شود بلکه باید خود را برای آماج حملات توپخانه ای رسانه های جوانپسند و البته سایت های حق العمل کار نیز مهیا کند!
افراط و تفریط در عرصه سیاسی کشور از جمله معضلاتی است که تاکنون خسارات بسیاری را به بار آورده است و متاسفانه همیشه وجود داشته و دارند افرادی که بدون هیچگونه اندیشه و تأمل، صرفاً با نگاهی صفر یا صدی و براساس واژه ها حُکم صادر می کنند و تنها به فکر منافع زودگذر خویش هستند! امید است تا کُدخوانهای جوان از هر دو جناح، پشت بلندگوهای رهبری را تفسیر به رأی نکنند و صرف قرار داشتن در ایام شباب و بدون هیچ سابقه، تجربه و پختگی لازم، خود را لایق عهده داری مسئولیت های کلان ندانند.
