از فتنه‎ای که بود؛ تا فتنه‎ای که هست

گرامیداشت حماسه نهم دی درحالی به یازدهمین سالگرد خود رسیده که کشور در این مدت، فراز و نشیب های زیادی را از سر گذرانده است. در این بین اگرچه شاید طومار بقایای بجای مانده از جنبش سبز، هشت ماه پس از پایان اغتشاشات خیابانی، با حماسه آفرینی مردم در نهمین روز از زمستان 88، برچیده شد اما ناگفته پیداست که اثرات خیانت سران فتنه و همقطارانشان، کماکان بر ابعاد گوناگون زندگی مردم سایه انداخته و نتایج شوم آن به وضوح قابل مشاهده است.

ارسال پالس ضعف و گِرای تحریم از سوی فتنه گران به آن سوی مرزها درحالی رخ داد که پیش از فجایع بوجود آمده در فتنه 88، جمهوری اسلامی علیرغم کارشکنی های دائم دشمنانش، در تمامی پارامترهای ملی و بین المللی، جهشی فوق تصور و خیره کننده را رقم زده بود؛ بحدی که بسیاری از ناظران جهانی و رقبای منطقه ای را به شگفتی واداشت. از بالا بودن قدرت خرید مردم و افزایش درآمد سرانه هر ایرانی گرفته تا پیروزی محور مقاومت به پیشقراولی نظام اسلامی در جنگ های 22 روزه غزه و 33 روزه لبنان، همه و همه حکایت از تجلی قدرتی نوظهور داشت که توفیقات پُرشمارش، هراسی بزرگ در دل دشمنان انداخته بود.

مع الاسف بروز فتنه 88 و القای تشتت و انشقاق ملی، فرصتی بی بدیل را برای شیطان بزرگ و متحدانش بوجود آورد تا با همداستان نمودن سایر کشورها و فراهم کردن زمینه اجماع جهانی علیه ایران، سد بلندی به نام «تحریم های فلج کننده» را بر سر راه پیشرفت و توسعه جمهوری اسلامی احداث نماید.

لازم است بدانیم، سناریوی تحریم علیه ایران با مشارکت همزمان دو گروه از بازیگران داخلی و خارجی پیش برده شد. ملتهب کردن فضای اجتماعی ایران پس از انتخابات 88، پاس گل اولی بود که از سوی فتنه گران داخلی به طرف خارجی داده شد. پس از آن اینبار نوبت نقش آفرینی بازیگران خارجی بود تا با اعمال تحریم های بی سابقه و وادار نمودن ایران به نشستن پای میز مذاکره، پاس گل دوم را به جناح تجدیدنظرطلب و محبان المذاکره داخلی در آستانه انتخابات سال 92 بدهد. با پیروزی کلیدداران بنفش در انتخابات یازدهم، این مرتبه طرف داخلی با پذیرش خسارت محض برجام، پاس گل سوم و نهایی را به نقش آفرینان خارجی داد تا بدون کمترین هزینه و ریسک، به آرزوی دیرینه شان یعنی از کار انداختن توان هسته ای ایران، دست پیدا کنند.

جالب اینجاست که با مقایسه نفرات حاضر در ستاد انتخاباتی میرحسین موسوی و بسیاری از وزرا و مسئولین دولت حسن روحانی، به اسامی مشترک فراوانی برخواهیم خورد که نشان از این واقعیت دارد که قرار بود این سناریو، عیناً در سال 88 آغاز و پیاده سازی شود اما سرنوشت چنین رقم خورد که کلید مذاکره با کدخدا، بجای بیرون آمدن از کُت موسوی، با چهار سال تاخیر از عبای فریدون خارج شود!