به گفته محققان، "مالاریای مغزی" یک بیماری شدید است که جان انسان‌ها را به خطر می‌اندازد. این بیماری در اثر آلودگی به انگل پلاسمودیوم فالسیپاروم(Plasmodium falciparum) ایجاد می‌شود که از طریق گزش پشه‌های آنوفل به انسان منتقل می‌شود.
به گزارش ایسنا، در حالی که یک پنجم افراد مبتلا به این شکل از بیماری به رغم انجام درمان می‌میرند و عوارض جانبی عصبی شناختی در بازماندگان شایع است، دانشمندان می‌گویند که تأثیرات مالاریا بر روی مغز انسان در ۱۰۰ سال اخیر آنها را متحیر کرده است.
در این تحقیقات که در مجله "بیماری‌های عفونی بالینی"(Clinical Infective Diseases) منتشر شده است، محققان با استفاده از اسکن پیشرفته MRI مغز به مقایسه تغییرات مغز در افراد نجات یافته و آنهایی که در اثر بیماری جان خود را از دست دادند پرداخته‌اند. این تحقیقات شامل گروه‌های مختلف سنی بود.
سم واسمر(Sam Wassmer) نویسنده اصلی این مقاله از دانشکده بهداشت و طب گرمسیری لندن(LSHTM) در انگلیس می‌گوید: برای سالها ، دانشمندان برای درک آسیب شناسی مالاریای مغزی به کالبد شکافی متکی بودند، اما کالبد شکافی نمی‌تواند به مقایسه بازماندگان و دسته‌ای که زنده نماندند کمکی بکند.
وی افزود: با استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری عصبی و عکاسی آنی از مغز پیش از مرگ، توانستیم علت خاص مرگ را در بزرگسالان شناسایی کنیم.
در این مطالعه، دانشمندان ۶۵ بیمار مبتلا به مالاریا مغزی و ۲۶ بیمار با مالاریای "بدون عارضه" را بررسی کردند. این بیماران در بیمارستان عمومی ایسپات در شهر رورکلا هند تحت درمان بودند.
آنها دریافتند که تورم مغزی با افزایش سن بیمار کاهش می‌یابد، اما برخلاف کودکان، هیچ ارتباطی بین تورم مغزی و مرگ و میر در بیماران بزرگسال از یک گروه مشخص وجود ندارد.
در مقابل، محققان دریافتند که در موارد کشنده بیماری در بزرگسالان، کمبود اکسیژن شدید بر تمام ساختارهای مغز تأثیر می‌گذارد، این در حالی است که کمبود اکسیژن در مغز بازماندگان به صورت موضعی است.
آنها بیان کردند که این یافته‌ها با مشاهده افزایش قابل توجه میزان مولکول‌های خاصی در خون که نشان دهنده کمبود اکسیژن است، اثبات می‌شود.
محققان معتقدند که براساس این نتایج، می‌توان سیستمی برای شناسایی بیمارانی که در معرض خطر مرگ هستند پس از پذیرش آنها ایجاد کرد و بر این اساس درمان‌های بالینی آنها را مشخص کرد.
به گزارش ایسنا، در حالی که یک پنجم افراد مبتلا به این شکل از بیماری به رغم انجام درمان می‌میرند و عوارض جانبی عصبی شناختی در بازماندگان شایع است، دانشمندان می‌گویند که تأثیرات مالاریا بر روی مغز انسان در ۱۰۰ سال اخیر آنها را متحیر کرده است.
در این تحقیقات که در مجله "بیماری‌های عفونی بالینی"(Clinical Infective Diseases) منتشر شده است، محققان با استفاده از اسکن پیشرفته MRI مغز به مقایسه تغییرات مغز در افراد نجات یافته و آنهایی که در اثر بیماری جان خود را از دست دادند پرداخته‌اند. این تحقیقات شامل گروه‌های مختلف سنی بود.
سم واسمر(Sam Wassmer) نویسنده اصلی این مقاله از دانشکده بهداشت و طب گرمسیری لندن(LSHTM) در انگلیس می‌گوید: برای سالها ، دانشمندان برای درک آسیب شناسی مالاریای مغزی به کالبد شکافی متکی بودند، اما کالبد شکافی نمی‌تواند به مقایسه بازماندگان و دسته‌ای که زنده نماندند کمکی بکند.
وی افزود: با استفاده از تکنیک‌های تصویربرداری عصبی و عکاسی آنی از مغز پیش از مرگ، توانستیم علت خاص مرگ را در بزرگسالان شناسایی کنیم.
در این مطالعه، دانشمندان ۶۵ بیمار مبتلا به مالاریا مغزی و ۲۶ بیمار با مالاریای "بدون عارضه" را بررسی کردند. این بیماران در بیمارستان عمومی ایسپات در شهر رورکلا هند تحت درمان بودند.
آنها دریافتند که تورم مغزی با افزایش سن بیمار کاهش می‌یابد، اما برخلاف کودکان، هیچ ارتباطی بین تورم مغزی و مرگ و میر در بیماران بزرگسال از یک گروه مشخص وجود ندارد.
در مقابل، محققان دریافتند که در موارد کشنده بیماری در بزرگسالان، کمبود اکسیژن شدید بر تمام ساختارهای مغز تأثیر می‌گذارد، این در حالی است که کمبود اکسیژن در مغز بازماندگان به صورت موضعی است.
آنها بیان کردند که این یافته‌ها با مشاهده افزایش قابل توجه میزان مولکول‌های خاصی در خون که نشان دهنده کمبود اکسیژن است، اثبات می‌شود.
محققان معتقدند که براساس این نتایج، می‌توان سیستمی برای شناسایی بیمارانی که در معرض خطر مرگ هستند پس از پذیرش آنها ایجاد کرد و بر این اساس درمان‌های بالینی آنها را مشخص کرد.
سنجیب موهانتی(Sanjib Mohanty)، یکی از سرپرستان این تحقیق در مرکز مطالعه مالاریای پیچیده می‌گوید: نتایج حاکی از چشم اندازی امیدوار کننده در جهت ایجاد درمان‌های هدفمند برای مالاریای مغزی است و ما اکنون در حال برنامه‌ریزی آزمایش‌های بالینی هستیم که بفهمیم آیا درمان‌های کمکی برای بهبود کمبود اکسیژن در بزرگسالان موثر هست یا خیر. در صورت موفقیت، این درمان‌ها می‌توانند گامی مهم در جهت کاهش تلفات یکی از کشنده‌ترین بیماری‌های جهان باشند.
