پراناو لال که یک مشاور هندی است، گرچه نابینا پا به این دنیا گذاشته، اما به لطف فناوری‌ای به نام The vOICe می‌تواند «ببیند»، فناوری‌ای که تصاویر زنده‌ی دوربین را تبدیل به صوت می‌کند. وقتی دوربین تصویر را از چپ به راست اسکن می‌کند، زیر و بمی صدا با ارتفاع اجسام تغییر می‌کند و بلندی صدا با میزان روشنایی. یادگیری تفسیر ریزه کاری‌های این اصوات شما را به یک دید قابل استفاده و نتیجه بخش خواهد رساند.
به گزارش روزیاتو، فناوری The vOICe که اولین بار در دهه‌ی ۱۹۸۰ توسط مهندسی هلندی به نام پیتر میر ساخته شد، پیشرفت چشمگیری داشته است. طبق آنچه در وبسایت میر آمده این فناوری از طریق عینک‌هایی مجهز به یک دوربین مورد استفاده قرار می‌گیرد و استفاده از آن برای گوشی‌های اندرویدی، کامپیوتر‌های Raspberry Pi و به عنوان یک برنامه‌ی تحت وب رایگان است. پراناو لال حتی از این نرم افزار بر روی صفحه‌ی لپ تاپ خود استفاده می‌کند، امری که امکان خرید آنلاین و دیدن تصاویری از دنیای بیرون را به او می‌دهد.
میر می‌گوید: «چالش اصلی یادگیری تفسیر آن اصوات تصویری است.»
اینگونه شد که لال در اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰ به عکاسی روی آورد. او در اینباره می‌گوید: «در وبسایت میر عضو شدم و کم کم شروع کردم به پرسیدن سؤال. مثلاً می‌پرسیدم: “چنین صدایی شنیدم، معنی اش چیست؟ ” من باید چیزی که می‌دیدم را با دنیا به اشتراک می‌گذاشتم تا آن‌ها بتوانند به سؤالاتم جواب دهند.»
چیزی که در ابتدا به عنوان روشی برای درک اجسام آغاز شده بود، برای لال بدل به یک سرگرمی شد. تمرکز اصلی لال در عکاسی مناظر و معماری است. او از عینک هوشمند خود برای تعیین نحوه‌ی قرارگیری دوربین استفاده می‌کند و این کار را با کمک اصوات انجام می‌دهد که راهنمای او هستند.
او می‌گوید: «این کار برای من، بیشتر از عکاسی، سفری است برای اکتشاف و تماشای یک محیط. حالا وقتی سفر می‌روم می‌توانم یک گردشگر واقعی باشم. به لطف علم هاج و واج اطرافم را نگاه می‌کنم.»
عکاسی لال در فضای مجازی بسیار مورد توجه قرار گرفته و او در سفر‌های خود با عکاسان بینا ارتباط دوستانه‌ای پیدا کرده است. صحبت‌هایی میان آن‌ها رد و بدل می‌شود که هم شباهت‌هایی که در فعالیت آن‌ها وجود دارد را برجسته می‌سازد هم تفاوت‌های آن‌ها را.
او می‌گوید: «بیشتر کار من با نور، سایه و شکل است. چیزی که فهمیده ام این است که عکاس‌های بینا با رنگ هم کار‌هایی می‌کنند.»
علاوه بر این، او متوجه شده حتی برای عکاسان بینا هم عکاسی تعریف مشترکی دارد، موضوعی که او را متعجب کرده است. لال در اینباره می‌گوید: «اگر به یک نمایشگاه بروید، می‌بینید که همه‌ی عکس‌ها یک شرح دارند. از قرار معلوم حتی برای افراد بینا هم یک عکس تا حدی بر اساس مفهومش تحسین می‌شود.»
همه گیری کرونا باعث کوتاه شدن سفر‌های لال شده، اما او دوست دارد زمانی که وضعیت به حالت عادی بازگشت کوهستان شبه جزیره کامچاتکا در روسیه را تجربه کند، نور‌های شمالی را تماشا کند و کف دریا راه برود تا «ببیند زیر اقیانوس چه خبر است.»
لال نرم افزار رایگان و «منعطف» میر را تحسین می‌کند. او این نرم افزار را با سخت افزار‌های مختلف آزمایش می‌کند تا دید به مراتب بیشتری پیدا کند و برای این کار نرم افزار را با متناسب با سخت افزار تغییر می‌دهد. مثلاً فناوری The vOICe در ترکیب با قابلیت سنسور لیدار گوشی آیفون ۱۲ پرو ممکن است امکان تشخیص عمق را هم به او دهد.
لال در اینباره می‌گوید: «فکر می‌کنم جا برای رشد و پیشرفت زیاد است. شاید بتوانیم از دید طبیعی فراتر رویم یا دست کم از دیگر انواع سنسور‌ها به عنوان جایگزینی برای دید طبیعی استفاده کنیم.».
اما در همه‌ی پیشرفت‌های اساسی‌ای که در حوزه‌ی فناوری صورت گرفته، گاهی مهم‌ترین کارکرد آن‌ها در زندگی روزمره است.
در ماه نوامبر لال در یک هتل اقامت داشت و به دستشویی نیاز پیدا کرده بود. او در اینباره می‌گوید: «وارد دستشویی آقایان شدم و متوجه شدم حتی یک نفر هم آنجا نبود. یک نابینا در چنین موقعیتی از عصا استفاده می‌کند و آن را به اطراف مسیر خود می‌زند. اما من می‌خواستم این اتفاق بدون هیچ تماسی رخ دهد.»
«من یک دسته نور و یک چیز کم نوری که جلویم بود را می‌دیدم. معلوم شد یک روشویی است… راهم را ادامه دادم و همه‌ی دیوار‌های بلندی که با فواصل مختلف کنار هم بودند را دیدم. چند تا حائل آنجا بود. فکر کردم شاید توالت سرپایی باشد؛ بنابراین برگشتم و روی خودم متمرکز شدم و رو به جلو رفتم. بدون لمس هیچ چیزی به آن نقطه رسیدم.»
«اگر The vOICe نبود باید همه چیز را لمس می‌کردم… و کسی چه می‌داند آنجا چه بود. این فناوری به من مختصری استقلال و مقدار زیادی اطلاعات می‌دهد.»
برخی از عکس‌های پراناو لال که با استفاده از فناوری The vOICe گرفته شدند
به گزارش روزیاتو، فناوری The vOICe که اولین بار در دهه‌ی ۱۹۸۰ توسط مهندسی هلندی به نام پیتر میر ساخته شد، پیشرفت چشمگیری داشته است. طبق آنچه در وبسایت میر آمده این فناوری از طریق عینک‌هایی مجهز به یک دوربین مورد استفاده قرار می‌گیرد و استفاده از آن برای گوشی‌های اندرویدی، کامپیوتر‌های Raspberry Pi و به عنوان یک برنامه‌ی تحت وب رایگان است. پراناو لال حتی از این نرم افزار بر روی صفحه‌ی لپ تاپ خود استفاده می‌کند، امری که امکان خرید آنلاین و دیدن تصاویری از دنیای بیرون را به او می‌دهد.
میر می‌گوید: «چالش اصلی یادگیری تفسیر آن اصوات تصویری است.»
اینگونه شد که لال در اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰ به عکاسی روی آورد. او در اینباره می‌گوید: «در وبسایت میر عضو شدم و کم کم شروع کردم به پرسیدن سؤال. مثلاً می‌پرسیدم: “چنین صدایی شنیدم، معنی اش چیست؟ ” من باید چیزی که می‌دیدم را با دنیا به اشتراک می‌گذاشتم تا آن‌ها بتوانند به سؤالاتم جواب دهند.»
چیزی که در ابتدا به عنوان روشی برای درک اجسام آغاز شده بود، برای لال بدل به یک سرگرمی شد. تمرکز اصلی لال در عکاسی مناظر و معماری است. او از عینک هوشمند خود برای تعیین نحوه‌ی قرارگیری دوربین استفاده می‌کند و این کار را با کمک اصوات انجام می‌دهد که راهنمای او هستند.
او می‌گوید: «این کار برای من، بیشتر از عکاسی، سفری است برای اکتشاف و تماشای یک محیط. حالا وقتی سفر می‌روم می‌توانم یک گردشگر واقعی باشم. به لطف علم هاج و واج اطرافم را نگاه می‌کنم.»
عکاسی لال در فضای مجازی بسیار مورد توجه قرار گرفته و او در سفر‌های خود با عکاسان بینا ارتباط دوستانه‌ای پیدا کرده است. صحبت‌هایی میان آن‌ها رد و بدل می‌شود که هم شباهت‌هایی که در فعالیت آن‌ها وجود دارد را برجسته می‌سازد هم تفاوت‌های آن‌ها را.
او می‌گوید: «بیشتر کار من با نور، سایه و شکل است. چیزی که فهمیده ام این است که عکاس‌های بینا با رنگ هم کار‌هایی می‌کنند.»
علاوه بر این، او متوجه شده حتی برای عکاسان بینا هم عکاسی تعریف مشترکی دارد، موضوعی که او را متعجب کرده است. لال در اینباره می‌گوید: «اگر به یک نمایشگاه بروید، می‌بینید که همه‌ی عکس‌ها یک شرح دارند. از قرار معلوم حتی برای افراد بینا هم یک عکس تا حدی بر اساس مفهومش تحسین می‌شود.»
همه گیری کرونا باعث کوتاه شدن سفر‌های لال شده، اما او دوست دارد زمانی که وضعیت به حالت عادی بازگشت کوهستان شبه جزیره کامچاتکا در روسیه را تجربه کند، نور‌های شمالی را تماشا کند و کف دریا راه برود تا «ببیند زیر اقیانوس چه خبر است.»
لال نرم افزار رایگان و «منعطف» میر را تحسین می‌کند. او این نرم افزار را با سخت افزار‌های مختلف آزمایش می‌کند تا دید به مراتب بیشتری پیدا کند و برای این کار نرم افزار را با متناسب با سخت افزار تغییر می‌دهد. مثلاً فناوری The vOICe در ترکیب با قابلیت سنسور لیدار گوشی آیفون ۱۲ پرو ممکن است امکان تشخیص عمق را هم به او دهد.
لال در اینباره می‌گوید: «فکر می‌کنم جا برای رشد و پیشرفت زیاد است. شاید بتوانیم از دید طبیعی فراتر رویم یا دست کم از دیگر انواع سنسور‌ها به عنوان جایگزینی برای دید طبیعی استفاده کنیم.».
اما در همه‌ی پیشرفت‌های اساسی‌ای که در حوزه‌ی فناوری صورت گرفته، گاهی مهم‌ترین کارکرد آن‌ها در زندگی روزمره است.
در ماه نوامبر لال در یک هتل اقامت داشت و به دستشویی نیاز پیدا کرده بود. او در اینباره می‌گوید: «وارد دستشویی آقایان شدم و متوجه شدم حتی یک نفر هم آنجا نبود. یک نابینا در چنین موقعیتی از عصا استفاده می‌کند و آن را به اطراف مسیر خود می‌زند. اما من می‌خواستم این اتفاق بدون هیچ تماسی رخ دهد.»
«من یک دسته نور و یک چیز کم نوری که جلویم بود را می‌دیدم. معلوم شد یک روشویی است… راهم را ادامه دادم و همه‌ی دیوار‌های بلندی که با فواصل مختلف کنار هم بودند را دیدم. چند تا حائل آنجا بود. فکر کردم شاید توالت سرپایی باشد؛ بنابراین برگشتم و روی خودم متمرکز شدم و رو به جلو رفتم. بدون لمس هیچ چیزی به آن نقطه رسیدم.»
«اگر The vOICe نبود باید همه چیز را لمس می‌کردم… و کسی چه می‌داند آنجا چه بود. این فناوری به من مختصری استقلال و مقدار زیادی اطلاعات می‌دهد.»
برخی از عکس‌های پراناو لال که با استفاده از فناوری The vOICe گرفته شدند
