در این مطالعه، محققان ناسا دو فضانورد دوقلوی همسان به نام‌های اسکات و مارک کِلی را مورد بررسی قرار دادند. در این تحقیق، مارک بر روی زمین ماند و اسکات به مدت یک سال در فضا حضور داشت.
به گزارش همشهری در این مطالعه، قسمت پایانی کروموزوم‌ها موسوم به تلومر که روند پیری را نشان می‌دهد، مورد بررسی قرار گرفت.
محققان دریافتند که تلومرهای اسکات در سلول‌های سفید خونش در زمانی که در فضا بود، طولانی‌تر شده و پس از بازگشت به زمین به طول تقریباً طبیعی بازگشت.
تلومرها یک "کلاه" محافظ در انتهای کروموزوم‌ها هستند که با افزایش سن فرد کوتاه می‌شوند. تغییرات بزرگ در طول تلومر می‌تواند به این معنی باشد که فرد در معرض پیری سریع یا بیماری‌هایی است که همراه با پیر شدن، بیماری‌های قلبی عروقی و سرطان بروز می‌کنند.
سفرهای فضایی و تاثیرات آن بر سلامت
در مطالعه‌ای دیگر، گروهی متشکل از ۱۰ فضانورد مورد بررسی قرار گرفتند و نتایج آنها با یافته‌های مربوط به دوقلوهای کِلی مقایسه شد.
پژوهشگران، فضانوردانی را که ۶ ماه در پایگاه فضایی بین‌المللی در مدار زمین بودند را مورد بررسی قرار دادند. آنها بعد از ۶ ماه با مطالعه این فضانوردان به آسیب به DNA پی بردند که می‌تواند علائم هشداردهنده‌ای برای سلامت باشد.
آنها متوجه شدند فضانوردان بعد از سفر فضایی، دارای تلومرهای کوتاه‌تری نسبت به قبل از سفر فضایی‌شان بودند. اگرچه محققان متوجه واکنش‌های متفاوت در افراد شدند.
محققان معتقدند فشار اکسایشی مزمن در فضا به تلومرها آسیب می‌رساند.
