فلسفه تشکیل صندوق توسعه ملی همانگونه که از نامش پیداست، محلی برای انباشت ثروت یا پس انداز دارایی های مازاد دولت ها است تا در روز مبادا و مواقع نیاز، صرف توسعه زیرساخت های کشور و سرمایه گذاری به منظور ارتقای سطح رفاه ملت شود. در این میان ذخایر موجود در صندوق توسعه همواره مورد طمع دولت ها بوده است که به هر لطایف الحیلی، کمبودها و بی کفایتی های اقتصادی خویش را با برداشت از این پس انداز ملی، جبران نمایند!
با توجه به عمر 20 ساله صندوق، بدترین عملکرد در دستبرد به این ثروت ملی را دولت اعتدالگرا رقم زده است. در تازه ترین مورد برداشت از صندوق، گویا تصمیم بر آن شده است تا پرداخت غرامت قربانیان سانحه سقوط هواپیمای اوکراینی در دی ماه 98 از صندوق توسعه ملی پرداخت شود! این درحالیست که اصولاً در چنین حوادثی، بیمه ها بطور کامل پرداخت خسارت سانحه دیدگان را تقبل می کند اما گویا دولتمردان بنفش ترجیح داده اند که با دست بردن در جیب میلیون ها ایرانی، از صندوق توسعه این غرامت را بپردازند!
افزون بر این، ماه گذشته بود که زمزمه هایی مبنی بر جبران ضرر خسارت دیدگان بازار سرمایه از صندوق توسعه ملی شنیده شد که بر اساس آن یک درصد از منابع صندوق صرف تثبیت سرمایه سهامداران بازار بورس و اوراق بهادار گردید. این یعنی آنکه یک درصد از ثروت 80 میلیون ایرانی، قربانی جلوگیری از زیان قریب به 10 میلیون نفر سهامدار فعال در بازار بورس شده است!
درست سه سال پیش و در جریان اعتراضات سپرده گذاران موسسات مالی و اعتباری متخلف همچون «کاسپین»، «ایرانیان»، «افضل توس»، «آرمان وحدت» و «ثامنالحجج» در سال 96 بود که دولتمردان ساده اندیش مجدداً برای تادیه بدهی این موسسات به 2 تا 3 میلیون سپرده گذار، باز هم به سراغ صندوق توسعه ملی رفتند و با استقراض بیش از 30هزار میلیارد تومان، از جیب هر ایرانی مبلغی نزدیک به 400هزار تومان را به مال باختگان پرداخت نمودند!
متاسفانه تجربه نشان داده است که منابع صندوق توسعه ملی بجای مصرف در ساخت و ساز، توسعه و آبادانی کشور، بیشتر صرف جبران بی تدبیری ها و تصمیمات اشتباه مسئولینی شده است که دلخوش به این کیسه پُر پول خلیفه، بر روی اشتباهات فاحش و نابخشودنی خویش را ماله کشیده و جیب ملت را پیشمرگ بی کفایتی هایشان می کنند!
